Συνέντευξη

Ελένη Βεργέτη: Στην πραγματικότητα υπάρχει ένας θησαυρός από ατόφιο χρυσάφι τεράστιας χαράς και θαυμάτων μέσα μας που δεν εξαρτάται από κανέναν. Θέλει όμως μια μικρή εξόρυξη σαν τους ανθρακωρ

15 Απριλίου 2019  |  από Ανθούσα Μαστρογιάννη
Ελένη Βεργέτη: Στην πραγματικότητα υπάρχει ένας θησαυρός από ατόφιο χρυσάφι τεράστιας χαράς και θαυμάτων μέσα μας που δεν εξαρτάται από κανέναν. Θέλει όμως μια μικρή εξόρυξη σαν τους ανθρακωρ
Η Ελένη Βεργέτη στην τέταρτη κατά σειρά παράσταση στήνει μαζί με τον Χρήστο Πασσαλή ένα μυθικό, απόκοσμο σύμπαν όπου η πρωταγωνίστρια Ε. προσπαθεί να διαχειριστεί την απώλεια.

«To Βιβλίο του Εαυτού μου» είναι μία θεατρική σειρά με παραστάσεις – κεφάλαια. Κατά πόσο συνδέονται αυτά μεταξύ τους και μπορεί να τα παρακολουθήσει μεμονωμένα ένας θεατής;

Ισχύουν και τα δύο που λες, δηλαδή όπως στις τηλεοπτικές σειρές έτσι κι εδώ, όλα τα κεφάλαια συνδέονται θεματολογικά και μουσικά μεταξύ τους καθώς και με άλλα μοτίβα και αντικείμενα που επαναλαμβάνονται σε διαφορετικό πλαίσιο κάθε φορά. Ένας θεατής που έχει δει τα προηγούμενα επεισόδια θα αναγνωρίσει τα κοινά στοιχεία, ενώ την ίδια στιγμή το κάθε ένα είναι αυτοτελές και ανεξάρτητο. 

 

Το «Κεφάλαιο 66 -The Dream company» είναι η 4ηπαράσταση σε σειρά παραγωγής. Πώς προκύπτει η άναρχη παρουσίαση των κεφαλαίων και τι σημαίνουν αυτοί οι αριθμοί;

Μέσα στο άχρονο πεδίο και την σκόπιμη κατάργηση του γραμμικού χρόνου στον οποίο κινούνται όλες οι παραστάσεις του ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ, είναι τοποθετημένοι κι οι αριθμοί των Κεφαλαίων, οι οποίοι με τη σειρά τους δεν ακολουθούν μια χρονολογική σειρά, παρά το γεγονός ότι δεν είναι τυχαία επιλεγμένοι. Το 66 για παράδειγμα, το φετινό κεφάλαιο, είναι ο αριθμός που γεννήθηκα 06/6. Το Κεφάλαιο Παράδεισος είχε τον αριθμό 1 πολύ απλά γιατί δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε άλλον αριθμό από τον αριθμό 1 για τον τίτλο του Παραδείσου. Κάπως ετσι ελεύθερα και συνειρμικά λειτουργούμε ως προς την αρίθμηση. 

 


Η αφήγηση εμπλουτίζεται με flashback στο παρελθόν της ηρωίδας. Τα κεφάλαια είναι προδιαγεγραμμένα και θα ολοκληρωθούν συνθέτοντας έναν κύκλο ζωής;

Όχι ακριβώς, δεν υπάρχουν flashback και τίποτα δεν είναι προδιαγεγραμμένο. Τα κεφάλαια γράφονται κάθε φορά απο τον Χρήστο κι εμένα αυθόρμητα στον παρόντα χρόνο ανάλογα με τις καλλιτεχνικές και προσωπικές μας επιθυμίες και υπαρξιακές αναζητήσεις. Και αυτή είναι η πρόθεσή μας και για τα επόμενα. 

 

Ο εαυτός εξελίσσεται συνεχώς και έχει αέναο χώρο προς εξερεύνηση. Τι ρόλο παίζει ο χρόνος και τα βιώματα στην ανακάλυψή του; 

Εξαρτάται πώς εκμεταλλεύεται κανείς τις εμπειρίες του. Θέλω να πω, από εμάς εξαρτάται να μετασχηματίσουμε τα βιώματα μας είτε είναι υπερβολικά δυσάρεστα ή υπερβολικά ευχάριστα, σε κατι ανώτερο ή δημιουργικότερο μέσα στον χρόνο. Η ζωή αλλάζει από μέσα περισσότερο παρά απ´έξω, το έξω ειναι συχνά αντανακλάσεις του μέσα, κι ο τρόπος που κοιτάζουμε κάτι είναι η δική μας ερμηνεία του Κόσμου. 

 

Μέχρι στιγμής τα κεφάλαια είχαν τίτλους Πίστη, Αγάπη, Παράδεισος. Ποια είναι η πηγή έμπνευσης κάθε κεφαλαίου και τι αφορά το καινούριο;

Η πηγή έμπνευσης είναι οι ίδιες οι λέξεις των τίτλων, αλλά και οι εικόνες που βομβαρδίζουν την καρδιά από ένα τραγούδι, πίνακα ζωγραφικής, συναίσθημα, όνειρο, άνθρωπο, ποίημα. Όλα αυτά μαζί, μαγικά συνδεδεμένα, δημιουργούν συνομωσίες και συμμαχίες που συνθέτουν το κάθε καινούργιο κεφάλαιο. Αυτό που παρουσιάζουμε φέτος λέγεται THE DREAM KOMPANY και μοιάζει λίγο στη δομή με τα "Όνειρα" του Κουροσάβα. Είναι ένα παραισθησιογόνο επεισόδιο με τις καινούργιες περιπέτειες της Ε., της ηρωίδας του Βιβλίου, παρέα με κάποια παράξενα πλάσματα, σε μια άγνωστη πόλη στο δάσος μέσα από μια παράθεση ονείρων που άλλοτε συνδέονται μεταξυ τους κι άλλοτε όχι. Σε αυτά τα όνειρα του Κόσμου 2 μπαίνει η Ε., προκειμένου να ξεχάσει τον νεκρό εραστή της και να αντιμετώπισει την απώλεια. 

 

Το έργο μιλάει για έναν φαντασιακό κόσμο ονείρων που σε ταξιδεύει μακριά, αλλά και σε φέρνει αντιμέτωπο με το υποσυνείδητό σου. Τι σημαίνουν τα όνειρα για σένα;

Παλιότερα ήμουν ερωτευμένη με τον κόσμο των ονείρων. Κρατούσα ημερολόγιο αποκλειστικά με τα όνειρά μου τα οποία ήταν εκπληκτικές ιστορίες επίστημονικής φαντασίας και υπαρξιακής περιπέτειας. Τώρα δεν με φτιάχνει ιδιαίτερα αυτό, ούτε μου αρέσει η εξουσία που τους έδινα. Βρίσκω την πραγματική ζωή πολύ πιο μυστηριώδη, αν και εξακολουθώ να τα γράφω ή να τα διηγούμαι και να αντλώ έμπνευση αν είναι ποιητικά ή αστεία. 

 

Για να ξεφύγουμε από τον πόνο, αναζητούμε μια απόδραση από την πραγματικότητα. Με ποιους τρόπους βλέπεις να συμβαίνει αυτό στη σημερινή κοινωνία;

Τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, τα ψυχοφάρμακα είναι μερικοί απο αυτούς τους τρόπους, οι οποίοι προσφέρουν απόλαυση και εκτόνωση, αλλά και απόδραση και απομόνωση χωρίς αυτό να ειναι απαραίτητα αρνητικό. Αλλά και ο κινηματογράφος και το θέατρο και ο έρωτας και η μουσική κάνει ακριβώς το ίδιο και είναι πραγματική ευλογία. Η ερμηνεία της λέξης πραγματικότητα είναι υποκειμενική, όσο και η απάντησή μου, άρα και η απόδραση από αυτήν κάτι μάλλον ασαφές και εντελώς προσωπικό. Παρόλα αυτά η νεύρωση του σύγχρονου ανθρώπου επιζητά τρόπους να ξεφύγει και δημιουργεί συχνά ενα lifestyle που θεωρώ υπαρξιακά πολυ δήθεν. 

 

Το concept ενός τεχνητού ιδανικού κόσμου θυμίζει δυστοπικά σενάρια σε έναν κόσμο όπου η τεχνολογία ορίζει την καθημερινότητα. Πώς ξεφεύγει κανείς από αυτή την απομόνωση;

Φιλάει στο στόμα την αγαπημένη του, κάνει μια βόλτα στη θάλασσα με τον σκύλο του, πάει σε ένα μπαρ και χορεύει. Η ομορφιά είναι παντού, αλλά συχνά κρυμμένη, γι αυτό χρειάζεται επαγρύπνιση. Και ναι, η τεχνολογία παιζει μείζονα ρόλο στην πραγματικότητά μας ειδικά στις πόλεις, αλλά ευτυχώς η ζωή είναι πολύ πιο μαγική από αυτό. 

 

Η ηρωίδα παλεύει με την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Πώς μπορούμε να διευκολύνουμε την αποδοχή της απώλειας και να δυναμώσουμε την αυτοτελή ύπαρξή μας; 

Καταρχήν με την παραδοχή αυτής της απώλειας, που προϋποθέτει μια θαρραλέα βουτιά στο κενό, έχοντας πίστη οτι αυτό το κενό δεν θα είναι όπως η μαύρη τρύπα του Γαλαξία Μ87, αλλά η περιοχή από όπου ξανά θα αναδυθεί το φως.

 

Σε τι βαθμό είναι συνδεδεμένη η ευτυχία μας με άλλους ανθρώπους, ειδικά στην Ελλάδα;

Τι να πω; Οι άνθρωποι νομίζουμε οτι η ευτυχία είναι κάτι ετερόφωτο ή τελωσπάντων ετεροπροσδιορίζεται από τους άλλους. Ισχύει εν μέρει κι όταν συμβαίνει είναι θαυμάσιο. Στην πραγματικότητα όμως νομίζω υπάρχει ένας θυσαυρός από ατόφιο χρυσάφι τεράστιας χαράς και θαυμάτων μέσα μας που δεν εξαρτάται από κανέναν. Θέλει όμως μια μικρή εξόρυξη σαν τους ανθρακωρύχους. Όταν εναποθέτουμε την ελπιδα της ευτυχίας μας αποκλείστηκα σε κάποιον άλλο, είμαστε καταδικασμένοι να αποτύχουμε. Είναι μεγάλη μαλακία και μεγάλο κρίμα και μου φαίνεται ασυνείδητος τροπος πρόσληψης του κόσμου και της ύπαρξής μας: να μύθοποιούμε και να απομυθοποιηούμε, να αγαπάμε κάποιον και την επόμενη να τον μισούμε, επειδή δεν στάθηκε αντάξιος των υψηλών προσδοκιών να μας ικανοποιήσει. Σίγουρα κάπου αλλού είναι το μυστικό.