Μιλήστε μας λίγο για το έργο, μια μικρή περίληψη.

Ο Frank Wedekind ολοκλήρωσε το “Ξύπνημα της Άνοιξης” το 1891. Ένα έργο που στην εποχή του προκάλεσε και γοήτευσε πολύ. Με άξονα τις ζωές ανθρώπων που βρίσκονται στα πρώτα στάδια της εφηβείας, ο συγγραφέας φωτίζει διαφορετικές οπτικές και θέτει ερωτήματα σχετικά με τη σεξουαλικότητα, τη βία, τον θάνατο, τη φιλία, τη διάψευση των νεανικών προσδοκιών από τον κόσμο των ενηλίκων και το αντίστροφο.

Ποιον ρόλο υποδύεστε; Πώς προετοιμαστήκατε;

Έχω το ρόλο του Μόριτς Στήφελ. Του φαινομενικά χειρότερου μαθητή του σχολείου, χειρότερου γιου, του παραδείγματος προς αποφυγήν. Τονίζω το φαινομενικά γιατί αν ζούσε σε άλλο τόπο και χρόνο ίσως να μην ήταν έτσι. Είναι πάντα σχετικά αυτά που λένε ή πιστεύουν οι άνθρωποι για κάποιον. Είναι πάντα σχετική η κοινή γνώμη. Δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια όταν πρόκειται να κρίνουμε χαρακτήρες. Κατά την προετοιμασία, προσπαθήσαμε να διατηρήσουμε ζωντανά τον ενθουσιασμό και την περιέργεια της πρώτης επαφής με το έργο. Δύο στοιχεία που νομίζω πως, ούτως ή άλλως, είναι κυρίαρχα στην ηλικία των χαρακτήρων του έργου.

Αγαπημένη φράση ή σκηνή του έργου;

Η σκηνή που η Βέντλα είναι κατάκοιτη και εκφράζει τη λαχτάρα της να ζήσει. Λέει: “Καμιά φορά νιώθω τόση ευτυχία- όλα είναι χαρά και λιακάδα. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι μπορεί να νιώσει κανείς να λιώνει η καρδιά του”. Το βύθισμα των ηρώων στην απόγνωση από αυτά που τους συμβαίνουν και ο ταυτόχρονος αγώνας τους για ζωή είναι ουσιώδες στοιχείο του έργου.

Ένα έργο που γράφτηκε το 1891 και προκάλεσε τεράστιο σκάνδαλο λόγω των θεμάτων που έθιγε, με ποιο τρόπο πιστεύετε πως παραμένει διαχρονικό;

Η σεξουαλικότητα, ο έρωτας, η μοναξιά της εφηβείας ή οι εφηβικοί έρωτες νομίζω πάντα θα προκαλούν ως θεματολογία. Αν δεν συμβαίνει αυτό τότε μάλλον έχουν αμβλυνθεί ως προς την ουσία τους, έχουν γίνει κάτι το ακίνδυνο και έχουν ενσωματωθεί από μια βαθιά συντηρητική αντίληψη γι’ αυτά (βλέπε διαφημίσεις, η προσέγγιση της τηλεόρασης, του κυρίαρχου και της εκκλησίας στη σεξουαλικότητα, η απεικόνιση του έρωτα και των σχέσεων στα social media κλπ.)

Καθώς βλέπουμε εφήβους να έρχονται πρώτη φορά σε επαφή με τη σεξουαλικότητά τους, τη φιλία, τη βία και τελικά βιώνουν τη ματαίωση το μήνυμα του έργου έχει και κάποια στοιχεία αισιοδοξίας ή όχι;

Τα πράγματα δεν είναι απόλυτα, όπως και στη ζωή. Και η αισιοδοξία για να υπάρξει και να οριστεί χρειάζεται και το αντίθετό της. Το έργο στο σύνολό του μου μοιάζει τελικά με μια τραγική φάρσα.

Τι ρόλο πιστεύετε πως παίζει η εφηβεία στη διαμόρφωση του χαρακτήρα;

Οι ειδικοί λένε θεμελιώδη. Αν κρίνω από την εμπειρία μου το ίδιο θα πω κι εγώ... Είναι παράξενο που, όπως υποστηρίζεται, το στάδιο της εφηβείας υπάρχει μόνο στον άνθρωπο και σε κανένα άλλο ζώο. Τουλάχιστον ως προς τα σωματικά χαρακτηριστικά. Σα να επιμηκύνεται λίγο παραπάνω η παιδική ηλικία και να συγκρούεται με την ενηλικίωση μέσα στο ίδιο σώμα. Αποκλείεται αυτό το κοκτέιλ να αφήσει ανεπηρέαστο στο μέλλον του τον φορέα, τον άνθρωπο.

Βρίσκετε κάποιες ομοιότητες ή κάποια σύνδεση με την παράσταση “Οι αναστατώσεις του οικότροφου Τέρλες” στην οποία είχατε συμμετάσχει το 2016;

Είναι δύο έργα, γραμμένα με μία δεκαετία διαφορά- στην ίδια γλώσσα, με πολλές ομοιότητες. Καταπιάνονται με κοινά θέματα, διαπνέονται από την ίδια ανάγκη να ρίξουν φως σε κομμάτια της ψυχοσύνθεσης που συνηθίζεται να μένουν στο σκοτάδι. Όμως ενώ στον “Τέρλες” τα ερωτήματα τελικά κουκουλώνονται όπως όπως και οι πρωταγωνιστές κάπως συνεχίζουν να ζουν σε μία ομαλότητα, στο “Ξύπνημα της Άνοιξης” οι ίδιες ανησυχίες θεριεύουν και, σχεδόν όλους τους χαρακτήρες, τους τσακίζουν ολοκληρωτικά.

Πώς είναι η συνεργασία με τον Δημήτρη Καραντζά; Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεστε;

Είναι η τρίτη συνεργασία με τον Δημήτρη Καραντζά. Μετά τη συνεργασία μας στη “Δωδέκατη Νύχτα” και στα “Κύματα” εξακολουθώ και χαίρομαι για τη συνάντησή μας. Είμαι αναβαθμισμένα ενθουσιασμένος!