Πες μας λίγα λόγια για σένα. Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέατρο;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καρδίτσα. Ήρθα στην Αθήνα στα 18, φοιτητής στο Πολυτεχνείο, στους Πολιτικούς Μηχανικούς. Την ίδια χρονιά, μπήκα στη θεατρική ομάδα της Ιατρικής Σχολής, και κόλλησα με το θέατρο. Πιο πριν ήθελα να πάω στην Καλών Τεχνών ή να κάνω ταινίες. Τελικά, με κέρδισε ολοκληρωτικά το θέατρο.

Ποιος είναι ο ρόλος σου στην παράσταση "Νεολιθική νυχτωδία στην Κρονστάνδη";

Η παράσταση είναι τέτοια, που δεν έχουμε ρόλους (με την έννοια του χαρακτήρα, του συγκεκριμένου προσώπου) αλλά αποτελούμε όλοι μαζί ένα σύνολο από μέσα, όργανα, που φέρουν κείμενο και δράσεις. Ένας από αυτούς είμαι κι εγώ. Ένας ναύτης της Κρονστάνδης, σ’ έναν ποιητικό τόπο, μια ποιητική κομμούνα.

Πώς προσεγγίσατε το ποίημα του Καρούζου; Πώς γεννήθηκε η ιδέα και ποια ήταν η μετέπειτα πορεία της;

Το ποίημα αυτό είναι μια σαν μια μητρική πλακέτα ενός υπολογιστή. Γεμάτη υποδοχείς, “βύσματα”, κυκλώματα που “χρήζουν” συσχετισμού/σύνδεσης. Μια μητρική πλακέτα, που κατασκευάστηκε το 1987 από τον Καρούζο μέσα από την εποχή του και από τη βιογραφία του και κοντά στο τέλος της ζωής του. Η σύνδεση με μας έγινε μέσα από τη δική μας ηλικία, το κατώφλι των 30 ετών και μέσα από τη δική μας χωροχρονική συγκυρία: Γη, Ευρώπη, Ελλάδα, Αθήνα, 2019, κρίση, θέατρο, όλες αυτές οι περίεργες λέξεις και το φορτίο τους. Το εγχείρημα όλο, ήταν μια ιδέα του Άρη Μπαλή (σκηνοθέτης), που σιγά-σιγά, έκανε μετάσταση σε όλους μας. Ξεκινήσαμε ανοίγοντας μια κοινή τράπεζα υλικού (κείμενα, εικόνες, ταινίες, τραγούδια) που βρίσκουν σύνδεση με τη Νυχτωδία του Καρούζου. Σαν ένα big bang ήμασταν στην αρχή. Μετά άρχισαν να σχηματίζονται κάποιοι άξονες, κάποιες κυρίαρχες τάσεις, πεδία, δομές και, τελικά, μία θεατρική συνθήκη.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο ερώτημα που θέτετε μέσα από την παράσταση για το σήμερα;

Ο Καρούζος κατορθώνει, όπως τον αισθάνομαι εγώ τουλάχιστον, κάτι πολύ πυρηνικό, τόσο σε μορφή ερώτησης όσο και σε μορφή απάντησης. Κι αυτό το κατορθώνει χωρίς ποτέ να γίνει ρητός. Διατηρεί πάντα μια πίστη στο άρρητο. Αυτό έχει ποτίσει μοιραία και την παράστασή μας. Κι έτσι, είναι δύσκολο να αρθρώσω κάποιο ερώτημα με λέξεις, χωρίς να αδικήσω αυτή την άρρητη πλευρά του, λέξεις για την οποία δεν υπάρχουν (ευτυχώς). Καταχρηστικά και με πολύ σφάλμα, θα έλεγα ότι το μεγάλο ερώτημα είναι: “Γίνεται; Μπορεί να γίνει;”. Με περιέργεια παιδική, παρ’ όλη τη ματαίωση.

Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι 30άρηδες σήμερα; Ποια είναι κατά τη γνώμη σου η κατάσταση που επικρατεί για τους νέους και τις ευκαιρίες τους στη ζωή;

Σε αντίθεση με τη γενιά που έρχεται μετά από εμάς, εμείς δε γεννηθήκαμε μέσα στην κρίση. Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε με κάποια οικοδομήματα, που τα είδαμε ύστερα σε μια αρκετά “τρυφερή” ηλικία, να καταρρέουν ένα-ένα, και να αποκαλύπτονται σαθρά ως το μεδούλι. Και μιλάμε για μια μεγάλη σειρά πραγμάτων, δεδομένων, εννοιών, δοξασιών, ιδεολογιών, αντιλήψεων, ηθικών, κ.λπ. Αυτό είναι ένα ισχυρό σοκ που δεν το έχουμε καν συλλάβει ακόμα στην ολότητά του, αφού είναι εν εξελίξει. Το θέμα είναι με τι θα αντικατασταθούν όλα αυτά. Μέσα μας και έξω μας. Κάποιοι αντιδρούν νεκροφιλικά: συνεχίζουν να παίζουν με κουφάρια, αυτά ξέραμε, αυτά εμπιστευόμαστε, ακόμα κι αν είναι νεκρά, εμείς τα ταριχεύουμε και συνεχίζουμε. Άλλοι μετακομίζουν στο cloud, εκεί που τίποτα δεν πονάει, τίποτα δεν ακουμπάει, κι ο χωροχρόνος είναι σαν μια τσίχλα εύπλαστη, και προσωπική. Η κατάσταση, τελοσπάντων, είναι κρίσιμη. Είναι ένα σημείο καμπής. Είναι πλέον προφανές, παγκοσμίως. Και πλέον, είμαστε πολίτες του πλανήτη, να ένα ακόμα καινούριο δεδομένο για τη γενιά μας. Η κατάσταση, λοιπόν, επιφέρει μια ανισομερή καύση της ενέργειας μας: επενδύεται όλη στη διαχείριση του άγχους και του φόβου, που έχει ρημάξει τα κορμιά μας, και ελάχιστη ενέργεια αφήνουμε στη φαντασία και τη δημιουργία και την ουσιαστική συνύπαρξη. Ευκαιρίες, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν, θα πρέπει να τις εφεύρουμε. Αλλιώς, θα εκπέμπουμε για πάντα σήμα από το βάθρο της γκρίνιας, της καταγγελίας, της αγανάκτησης, του αδρανούς αιτήματος, κι όλα αυτά τα παραδοσιακά ελληνικά τραγούδια.

Έχουν "όπλα" με το μέρος τους οι σημερινοί νέοι για να κάνουν την επανάστασή τους και να προχωρήσουν μπροστά;

Κανείς, μα κανείς, δεν μπορεί να μου πάρει τη φαντασία μου. Και ξέρω κι άλλους, που νιώθουν έτσι. Κι όταν μαζευόμαστε, δε φοβάμαι. Και ανοίγουμε χώρο και χρόνο ο ένας για τον άλλο κι ο καθένας για τον εαυτό του. Τότε πείθομαι πως το πράγμα “γίνεται”. Κι ας βρέχει κυνισμό μέρα-νύχτα στην Αθήνα.

Εσύ τι εύχεσαι να αλλάξει στον κόσμο και στην Ελλάδα;