Ποιο χαρακτήρα υποδύεσαι και ποια τα χαρακτηριστικά του;
Οι υποθέσεις εργασίας της παράστασής μας αφορούν πάνω στο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Η Φωνή του Δράκου», που ανήκει στο λογοτεχνικό είδος. Λαμβάνοντας αυτό ως δεδομένο, προσπαθήσαμε όλοι μαζί να δημιουργήσουμε μια σκηνική γλώσσα με κύριο άξονα την αφήγηση λόγου και σώματος, μέσω της οποίας δεν ενσαρκώνονται αυτούσιοι ρόλοι, αλλά ξεπηδούν όψεις και σκιαγραφήσεις Προσώπων/Φωνών. Πιο συγκεκριμένα καλούμαστε να αφουγκραστούμε τον ανοίκειο χώρο και να «ακούσουμε». Να επινοήσουμε την σχέση του εαυτού μας με τον Άλλο - που κάθε φορά είναι ο συμπαίκτης μας - ώστε μαζί να ορίσουμε το πλαίσιο δράσης. Όλα αυτά σε βραδινή ώρα «σιωπής» για να αρχίσει η ιστορία… Άλλοτε ως Αφηγητές της ιστορίας λοιπόν, κι άλλοτε ως εναλλασσόμενα Πρόσωπα/Φωνές, μιλούμε ως διαφορετικοί, ως άλλοι, ως μάρτυρες, ως απόκληροι, ως δυνάστες ή ως εμείς.. Για την ιστορία μίας οικογένειας που στοχοποιήθηκε από τα άλλα μέλη της κοινότητας. Για την ανάγκη διαφυγής από το καταπιεστικό περιβάλλον, ακόμη κι αν αυτό προϋποθέτει για κάποιον να φτάσει εκεί που δεν τολμά κανείς άλλος… Και να ακούσει τη Φωνή του Δράκου…
Πώς αποφασίσατε να παίξετε σε αυτήν την παράσταση. Ποιοι ήταν οι λόγοι που σας έκαναν να θέλετε να πάρετε μέρος σε αυτό το εγχείρημα;
Ο πρώτος λόγος είναι σαφώς οι άνθρωποι κι έπειτα ακολουθεί το ερώτημα του τί θέλουμε να πούμε. Ωστόσο η απόφαση για την επιλογή του έργου πάρθηκε συλλογικά από όλη την ομάδα. Με τον Τάσο Καρακύκλα (στη σκηνοθεσία), τη Μαρίνα Κακουλλή (βοηθός σκηνοθέτις/οργάνωση παραγωγής), τη Κάκια Χατζηγιαννίδη (σκηνικά/κοστούμια), συμφωνήσαμε ομόφωνα ότι μας αφορούσε πολύ όλους. Ακολούθησε έπειτα η πρότασή μας στην ηθοποιό Κατερίνα Καλοχριστιανάκη να συμμετέχει, η οποία και ανταποκρίθηκε θετικά στο κάλεσμά μας. Πρόκειται για μια ιστορία, που αν και γράφτηκε το μακρινό 1904, μοιάζει να είναι τρομερά διαχρονική και τρομακτικά επίκαιρη.
Ποιες ήταν οι δυσκολίες που είχες να αντιμετωπίσεις σε σχέση με το ρόλο σου;
Μεγάλη εργασία έπρεπε να καταβάλω ως προς την προσέγγιση και την επαφή μου με τη γλώσσα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Μία γλώσσα υπέροχη, ποιητική, δυνατή σε περιγραφές και εικόνες αλλά και ταυτόχρονα μοναδική και απαιτητική. Και οπωσδήποτε η διαχείριση της ενέργειας που είναι πάντοτε ένα άλλο μεγάλο ζητούμενο.
Ποια είναι η δική σας προσέγγιση στο έργο; τι έχετε κρατήσει από το κείμενο και το έργο και τι έχετε προσαρμόσει στο σήμερα;
Από το κείμενο επιλέξαμε να διατηρήσουμε ακέραιο τον λόγο του Παπαδιαμάντη. Από εκεί και έπειτα όλη η προσέγγιση αποτελεί προϊόν συλλογικής δουλειάς και πάντα σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη μας. Προσπαθήσαμε να δούμε αυτό το έργο στο σήμερα, προχωρώντας την εργασία μας σε βάθος όσο ήταν αυτό δυνατό και αποφεύγοντας μια ηθογραφική προσέγγιση και οπτική. Ψάξαμε πολύ και καταλήξαμε σε κάποια τραγούδια-σχόλια που συνομιλούν με το έργο και τους ήρωες. Αυτό όμως που θεωρώ τομή στη δουλειά μας είναι η διαλογικότητα που προκύπτει από ένα καθόλα αφηγηματικό έργο. Από το αρχικό αφηγηματικό κείμενο δηλαδή, να επιτευχθεί σε μεγάλο βαθμό ένας πολυφωνικός λόγος που το ενισχύει. Και αυτό είναι κάτι που οφείλω να το αναγνωρίσω στον Τάσο, που έδωσε μια τέτοια δυνατότητα κι άνοιξε μία ακόμη διάσταση στoν τρόπο δουλειάς μας.
Ποιος είναι ο σύγχρονος δράκος;
Αυτό που σε κάθε εποχή φοβόμαστε να αντικρύσουμε καλά στα μάτια και να το αντιμετωπίσουμε.
Γιατί οι άνθρωποι κρύβονται πίσω από τη σιωπή με αποτέλεσμα να προβάλλονται ακόμα περισσότερο οι λάθος φωνές;
Συμβαίνει ένα παράδοξο με τη σιωπή. Συνήθως μιλάμε πολύ εκεί που θα έπρεπε να σιωπούμε για να ακούσουμε και σιωπούμε εκεί που θα έπρεπε κανονικά να ανοίξουμε το στόμα μας και να πάρουμε θέση. Στις στιγμές που οφείλουμε να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας και τον δίπλα μας. Ζούμε τρομερές στιγμές σύγχυσης.
Με ποιο τρόπο θα μπορούσαμε να προφυλαχτούμε από τη φωνή του δράκου στο σήμερα;
Πρώτα-πρώτα πρέπει ο καθένας να ορίσει μέσα του τι είναι η φωνή του Δράκου. Στην παράστασή μας προτείνουμε να γίνει μία μικρή ρωγμή. Μία ησυχία. Μία μικρή ιερή σιωπή, ώστε να αναρωτηθεί ο καθένας φεύγοντας, ποια είναι για εκείνον η φωνή του δράκου και τι ακούει . Να τολμήσει ο καθένας μας να κοιτάξει βαθιά μέσα του και να αντικρύσει τους βαθύτερους φόβους του. Να σπάσουμε τις αλυσίδες που μας καθηλώνουν και να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.