«Το είδος της» λέγεται η παράσταση. Ποιο είναι αυτό;

«Το είδος της» είναι ο τίτλος του  ποιήματος με το οποίο αρχίζει η παράσταση. Με αυτό η Σέξτον ξεκινούσε πάντα τις δημόσιες αναγνώσεις της. Είναι ένα ποίημα ταυτότητας. Θηλυκής ταυτότητας. «Βγήκα δαιμονισμένη μάγισσα, πιο τολμηρή τη νύχτα..» Έτσι αρχίζει.  Όλοι και όλες ανήκουμε  σε κάποιο «είδος», μένει να το ανακαλύψουμε, να το ομολογήσουμε, να βρούμε την αλήθεια του και να την υπερασπιστούμε με πάθος. Η Sexton αυτό κατάφερε να κάνει.

Τι είναι αυτό που σας γοητεύει στην Ανν Σέξτον;

Η ομορφιά και η θηλυκή της γοητεία, οι εξομολογήσεις της, ανεπιτήδευτες, ειλικρινείς, γεμάτες αυτοσαρκασμό. Το απίστευτο στυλ καθώς διάβαζε την ποίηση της. Η ίδια της η ποίηση. Συγκλονιστική. Το πώς πάλεψε την ψυχική ασθένεια μέσα από τη δημιουργία. Είχε πει: «Στο πρώτο μου βιβλίο έγραφα για την εμπειρία της τρέλας, στο δεύτερο για τις αιτίες της, στο τρίτο νομίζω αποφάσισα να ζήσω ή να πεθάνω, στο τέταρτο βγήκα στο προσκήνιο και αγάπησα, πράγμα που αποτελεί θαύμα κάποιες φορές». Η Σέξτον είναι για μένα είναι ένας ανεξάντλητος θησαυρός.

Ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες του συγκεκριμένου ρόλου;

Κάθε ρόλος είναι πρόκληση, κάτι έχει να σου προσφέρει. Ο συγκεκριμένος έχει την ιδιαιτερότητα ότι τον δημιούργησα η ίδια μέσα από το κείμενο που συνέθεσα και βασίζεται σε ένα πρόσωπο που υπήρξε. Με καλεί να αναμετρηθώ με την τέχνη μου ουσιαστικά, μιας και επιθυμώ σε κάθε παράσταση, να ανακαλύπτω την αλήθεια της στιγμής. Είναι ένας ρόλος που με καλεί να ελευθερωθώ και να εμπιστευτώ τον εαυτό μου.

Βρήκατε σημεία επαφής της Σέξτον με εσάς;

Φυσικά, γι’ αυτό έκανα όλη αυτή την πορεία μαζί της. Ήταν μια γυναίκα με παιδικά τραύματα (όλοι έχουμε, ο βαθμός αλλάζει), με δύσκολη σχέση με τη μητέρα της, μητέρα η ίδια και δημιουργός, παθιασμένη ερωμένη, αναζητούσε την αγάπη σε όλη της τη ζωή. Το πάλεψε με όλη της τη δύναμη. Πήρε το ρίσκο να γελοιοποιηθεί όπως έλεγε…

Ποιο είναι το συμπέρασμα που βγαίνει από την αναζήτηση της γυναικείας ταυτότητας. Ή μαλλον εσείς μέσα από το ρόλο αυτό πού καταλήξατε;

Η αναζήτηση της ταυτότητας γενικά είναι μια μεγάλη υπόθεση ζωής, δεν μπαίνουν όλοι σε αυτό τον κόπο. Η γυναικεία ταυτότητα, όπως όλες, έχει ρόλους. Το ζήτημα είναι, όπως και στο θέατρο, να τους παίζουμε αυθεντικά και ισορροπημένα, με το πραγματικό μας «είναι», και όχι υπό το καθεστώς των «πρέπει» ή των φόβων μας.

"Ας πέθαινα ως δεκαεξάρα, γεμάτη απορίες" λέει η Ανν Σεξτον. Ταλαιπωρήθηκε πολύ από τη ζωή της. Τους υπόλοιπους μας βοηθάει η αναζήτηση απαντήσεων για τη ζωή;

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την πληρότητα. Η αναζήτηση είναι προσωπική υπόθεση. Ο δρόμος, δηλαδή το μέσον, επίσης. Στο χέρι μας είναι αν θα τον αναζητήσουμε. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η «ταλαιπωρία» της Sexton σε συνδυασμό με την μεγάλη της θέληση και τη δίψα της για δημιουργία, την έκανε μεγάλη ποιήτρια, αλλά της έδωσε και μεγάλη χαρά.

Θα λέγατε ότι οι μέχρι τώρα δουλειές σας αντανακλούν τον εσωτερικό σας κόσμο;

Επειδή μέχρι στιγμής έχω αγαπήσει κάθε ρόλο που μου εμπιστεύτηκαν και νομίζω έτσι θα συνεχίσω, ναι, πάντα βρίσκω κομμάτια μου μέσα στους ρόλους. Είναι μέρος της μαγείας αυτής της δουλειάς.

Έχετε κάνει τη δική σας πορεία στο θέατρο, πιο ήιπων τόνων. Δεν θελήσατε να επιδιώξετε ποτέ τα πολλά φώτα της δημοσιότητας;

Δεν είναι δυνατόν να είσαι ηθοποιός κα να αποζητάς την αφάνεια, νομίζω… Η δική μου πορεία κρύβει πολλά πράγματα για μένα που συνεχώς διερευνώ. Ωραία είναι και τα φώτα, δεν τα αποστρέφομαι, δεν θα ήθελα όμως να κάνω εκπτώσεις, καλλιτεχνικές ή ηθικές, απλά για να τα στρέψω πάνω μου. Αν έρθουν λόγω της δουλειάς μου και για αυτό που είμαι, καλοδεχούμενα.

Σκέφτεστε το μέλλον τι θα φέρει;

Και που το σκέφτομαι τι αλλάζει;