Είμαι ευγνώμων για τη διαδικασία, για το ότι έγινε με τους καλύτερους δυνατούς όρους, οι ηθοποιοί που επέλεξα προκρίθηκαν πλήρως στο όραμά μου, η συνεργασία μας ήταν άψογη, οι πρόβες κύλησαν υπέροχα και ήταν πολύ παραγωγικές και δημιουργικές. Παράλληλα είμαι και συγκινημένος, γιατί είδα ένα όραμά μου να γίνεται πραγματικότητα, είδα το όνειρό μου να παρακινεί ανθρώπους να βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό. Αισθάνομαι και περήφανος γι αυτό πέρα από συγκινημένος. Βέβαια είμαι και αγχωμένος γιατί τίποτα δεν έχει κριθεί, αλλά και ανυπόμονος για το που θα με πάει αυτός ο δρόμος.

 

 

Η αφορμή ήταν ότι εμπιστεύτηκα την καρδιά μου. Εμπιστεύτηκα ότι αυτό το κείμενο με ταρακούνησε - όταν το διάβασα πρώτη φορά δεν μπορούσα να το ολοκληρώσω και το άφησα στη μέση. Πιστεύω ότι ήταν μία κατάλληλη στιγμή να μιλήσουμε για το συναίσθημά μας, να μιλήσουμε «ήσυχα και απλά» που λέει ο Ρίτσος για πράγματα κοινά σε όλους μας με ένα κοίταγμα όμως προς μία πιο φιλοσοφική αντιμετώπιση της ζωής. Όχι δηλαδή μία στείρα αφήγηση γεγονότων, αλλά μέσα από αυτήν την αφήγηση να στοχαστούμε για έννοιες όπως ο έρωτας, η αγάπη, ο πόνος, η απώλεια, το πένθος, η συνύπαρξη, ο εγωισμός, η ζήλια.

 

 

 

Αν μη τι άλλο να τα ζήσουμε και τα δύο. Ότι αξίζει να μπούμε σε αυτό το ταξίδι του έρωτα, ακόμα και αν η διαδρομή έχει πάντα ένα τέλος (ένα χωρισμό ή ένα θάνατο). Όταν ο Στάγκος ήταν πια πολύ άρρωστος και όδευε προς τον τέλος του, είπε στον Plante ότι «ο θάνατος είναι μέρος της ζωής». Όλα τα πράγματα τελειώνουν. Κι όμως μέσα από το έργο μας λέει ο Plante μπορούμε τελικά να υπάρχουμε και μετά την απώλεια, μετά το πένθος, μετά τον έρωτα. Όταν ο έρωτας γίνεται αγάπη και δεν είναι απλά ένα παράφορο συναίσθημα, όταν η αγάπη γίνεται απώλεια, όταν η απώλεια γίνεται βαθύ πένθος, το πένθος πόνος και όταν ο πόνος δίνει πάλι τη θέση του σε μία ηρεμία. Σε μια συνειδητοποίηση ότι η ζωή προχωράει.

 

 

 Εξ αρχής όταν διάβασα αυτή την ιστορία θεώρησα πως δεν είναι μία προσωπική ιστορία, ένας μονόλογος, αλλά μία ιστορία καθολική. Ήθελα λοιπόν να αναδείξω αυτήν την οικουμενικότητα με το να πολλαπλασιάσω τις φωνές όχι μόνο στην ποσότητα των ερμηνευτών, αλλά και στο φύλο τους. Δεν πιστεύω ότι οι γυναίκες ερωτεύονται διαφορετικά από τους άντρες ή το αντίθετο. Απόδειξη ότι έχουμε κάθε μέρα ένα μεικτό κοινό το οποίο συμπάσχει συγκινείται από την ιστορία αυτή, ανεξαρτήτως φύλου, καταγωγής ή ηλικίας. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ένα, το DNA μας είναι κοινό, καταγόμαστε από το ίδιο υλικό.

 

 

 

Δεν ζούμε σε μία γυάλα ή σε καραντίνα, όπου τίποτα δεν θα μας προσβάλλει. Ζούμε εκτεθειμένοι τόσο σε θετικά, όσο και σε αρνητικά συναισθήματα. Όσο «εκτεθειμένοι» είμαστε στο να μας αγαπήσουν πάρα πολύ, να μας θαυμάσουν, άλλο τόσο είμαστε εκτεθειμένοι σε κακία, αγένεια, μικρότητα και άλλα τέτοια ζοφερά. Όσο θα χαρούμε, άλλο τόσο θα πονέσουμε. Κι όμως στη σύγχρονη εποχή, από φόβο μάλλον των αρνητικών συναισθημάτων, επιλέγουμε να μη νιώθουμε τίποτα, ούτε χαρά, για να μη νιώσουμε και πόνο. Δεν «καιγόμαστε» για τίποτα, δεν «καιγόμαστε» για έναν γκόμενο, για μία ιδέα, δεν καιγόμαστε για το δικαίωμά μας, δεν μας «ψήνει» ένας καλλιτέχνης. Όλα από λίγο, όλα «χαλαρά», όλα σχετικά. Όλα σε διαρκές shuffling. Κι έτσι μένουμε νωθροί και μελαγχολικοί.

 

 

 

Ο σκοπός της τέχνης είναι ακριβώς αυτός: να φέρει τον άνθρωπο σε επαφή με το συναίσθημα του, με τον εαυτό του. To θέατρο είναι καθρέφτης μας. Όχι με την έννοια της φωτογραφικής αναπαράστασης και καταγραφής των πραγμάτων, αλλά με την έννοια του υλικού μέσα στο οποίο εμείς μπορούμε να «δούμε» τους εαυτούς μας, να αισθανθούμε ξανά ό,τι έχουμε αφήσει μακριά, να έρθουμε σε επαφή με τον εσώτερο, τον βαθύτερο εαυτό μας. Και όχι μόνο στο συναίσθημα. Αλλά και στη σκέψη, τη φιλοσοφία, την ιδεολογία, τον τρόπο ύπαρξής μας.

 

 

 

Θα ήθελα να πουν ότι, εφόσον συνέβη αυτός ο έρωτας σε δύο ανθρώπους το 1966 με αυτήν την υπέροχη ποιότητα σχέσης, μπορεί να συμβεί και στους ίδιους και το αξίζουμε όλοι μας, αν δουλέψουμε για αυτό. Οπότε ιδανικά μετά την παράσταση να ψάξουν ένα ταίρι ή να προβληματιστούν για τη σχέση που τυχόν ήδη έχουν. Να ζήσουν αρπάζοντας τη ζωή.

 

 

Νομίζω ότι είναι η ανάγκη μου για σύνδεση με τους ανθρώπους σε ένα βαθύτερο επίπεδο και η κατανόηση του ανθρώπου ως έννοια. Ο Γάλλος συγγραφέας Stendhal είχε πει κάποτε «Ποιος είναι ο πιο ο πιο στόχος μου: να γίνω πιο μεγάλος ποιητής. Για αυτό πρέπει να γνωρίσω καλά τον άνθρωπο και όλα τα άλλα θα έρθουν μετά και από μόνα τους». Είναι μια σκέψη που με συνοδεύει συχνά.

 

 

Καταρχάς να μπορέσω να ζήσω τη δουλειά μου και μόνο. Να πάψω κι εγώ να επιβεβαιώνω αυτό το «σχήμα» της σύγχρονης ζωής ενός καλλιτέχνη που πρέπει να διασπάται σε χίλιες πεντακόσιες δουλειές προκειμένου να βγάλει το ενοίκιο του. Εύχομαι αυτό που κάνω να με θρέφει. Έπειτα να μπορέσω να συνεχίσω να πραγματοποιώ αυτά που ονειρεύομαι και να δημιουργώ ωραίες ομάδες, όπως η τωρινή, και ωραία, μικρά σύμπαντα, όπως αυτό του «Εραστή». Κι έτσι μαζί με τους συνεργάτες μου να μπορούμε να πηγαίνουμε την Τέχνη μας ένα βήμα παρακάτω.