Δυο λόγια για το ρόλο σας. Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε να πείτε το ναι;

Βίκυ: Υποδύομαι τον ρόλο της Σένγκα, μιας δυναμικής χορεύτριας του Broadway που εξαιτίας ενός πολύ σοβαρού τραυματισμού έχει πέσει σε κατάθλιψη κι έχει επιλέξει να απομονωθεί στο διαμέρισμα της. Είναι μια νέα γυναίκα η οποία έρχεται αντιμέτωπη με τον μεγαλύτερο της φόβο, να μην χορέψει ποτέ ξανά. Ο χορός είναι η ζωή της και δεν ξέρει πως να αυτοπροσδιοριστει εφόσον δεν μπορεί να χορέψει. Ζει μέσα στο ψέμα  αφήνοντας τον χρόνο να περνάει μη ξέροντας ποιο θα είναι το επόμενο βήμα. Μέχρι που έρχεται ο Εβερ στη ζωή της ζητώντας ένα μάθημα χορού μιας ώρας. Όταν πρωτοδιάβασα το έργο συνέβη αυτό που μου συμβαίνει σπάνια. Στην πρώτη ανάγνωση άκουσα τον εαυτό μου να γελάει δυνατά και ταυτόχρονα να συγκινείται. Με άγγιξε στον πυρήνα μου και θέτει ερωτήματα που με απασχολούν ιδιαίτερα.

Γιωργής: Ο χαρακτήρας που ερμηνεύω είναι ένας καθηγητής Γεωφυσικής, με αυτισμό τύπου Asperger, που έμαθε τη ζωή μέσα από το σινεμά, μην μπορώντας να ζήσει την πραγματικότητα, τον έρωτα, την ανταπόδοση. Όταν βρίσκει το θάρρος, τότε παρακολουθεί μαθήματα χορού και καταφέρνει να χορέψει. Αυτό ακριβώς το θάρρος που του έλειπε και το βρίσκει έξαφνα είναι το πιο σαγηνευτικό του στοιχείο.

Πώς λειτουργεί πάνω στον καθένα χαρακτήρα η γνωριμία με τον άλλον;

Βίκυ: Για την Σένγκα ο Έβερ είναι ο άνθρωπος που της αποκαλύπτει ότι η ομορφιά της ζωής κρύβεται στην αλήθεια και στην ελευθερία του να είναι ο εαυτός του. Μόνο έτσι έχει νόημα η ζωή. Ο Έβερ την βοηθάει να πάρει την απόφαση για το επόμενο βήμα της. Της μαθαίνει ότι η διαφορετικότητα δεν σημαίνει μειονεξία κι ότι η αποδοχή κι η αγάπη για τον εαυτό μας, κάνει την ζωή ομορφότερη.

Γιωργής: Καταλυτικά, αν είσαι ανοιχτός να δεχθείς τον άλλον. Κάποτε σε μια φίλη μου που έκανε ψυχανάλυση, της έλεγα ότι στην ψυχανάλυση πρέπει να δουλέψεις με τον εαυτό σου. Και μου απάντησε με την ηρεμία του γνώστη: «Λάθος, πρέπει να δουλέψεις με τον άλλον».

Υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες, αν και σε πρώτο επίπεδο μοιάζουν εντελώς διαφορετικοί;

Βίκυ: Φαινομενικά και στους δύο υπάρχει μια ανικανότητα. Στην Σένκα το να περπατήσει χωρίς βοηθήματα η να χορέψει και στον Έβερ το να έρθει σε κάθε είδους σωματική επαφή με έναν άλλον άνθρωπο. Είναι και οι δυο εγκλωβισμένοι από την δική τους "αναπηρία". Όμως όταν αυτοί οι δυο έρχονται κοντά με αφορμή ένα μάθημα χορού ξεδιπλώνεται η προσωπική ιστορία του καθενός η οποία είναι εντελώς διαφορετική με την άλλη. Στην αρχή του έργου μοιάζουν τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους και υπάρχει σύγκρουση αλλά όσο γνωρίζονται καλύτερα συνειδητοποιούν ότι ο στόχος είναι κοινός.

Γιωργής: Οι ομοιότητες και οι διαφορές είναι σχετικά μεγέθη. Σίγουρα οι δυο τους αγαπήθηκαν μεταξύ τους γιατί, όπως τουλάχιστον εγώ πιστεύω, στην αγάπη τα ομώνυμα έλκονται. Διαφωνεί κανείς;

Η σημερινή κοινωνία αποδέχεται τη διαφορετικότητα;

Βίκυ: Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι φοβόμαστε το διαφορετικό. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε εύκολα οτιδήποτε είναι ξένο σε εμάς. Υπάρχει μια φόρμα, ένας κώδικας που επιβάλλει η κοινωνία μας που αν δεν τον ακολουθήσεις, θα στοχοποιηθεις και πολλές φορές μπορεί και να δεχτείς βία, απαξίωση μέχρι και αφορισμό. Χρειάζεται να αποδεχτούμε ότι κάθε άνθρωπος σκέφτεται, ζει και βιώνει κάθε πράγμα διαφορετικά και πρέπει να το σεβόμαστε αυτό για να μπορούμε να συνυπάρξουμε αρμονικά. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από τον να μπορεί να είσαι αυτός που θέλεις να είσαι. Όλα αυτά φυσικά σε ένα πλαίσιο που δεν προσβάλλεις τον συνάνθρωπο σου, γι αυτό χρειάζεται η αγάπη. Θεωρώ ότι η νέα γενιά είναι πιο ανοιχτή στο να δεχτεί πράγματα κι αυτό είναι αισιόδοξο.

Γιωργής: Προσπαθεί. Όχι πάντα με επιτυχία. Πολλές φορές οι άνθρωποι αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα μην τυχόν και δεν μας πουν ανθρωπιστές. Αλλά για τον ίδιο λόγο είμαστε αλαζόνες.

Πώς φτάσαμε να νιώθουμε τόση μοναξιά ενώ περιβαλλόμαστε από ανθρώπους;

Βίκυ: Μοναξιά νιώθεις μόνο όταν δεν μοιράζεσαι. Όταν μοιράζεσαι την σκέψη σου, τα υπάρχοντα σου, την αγάπη σου, τον χρόνο σου, τον εαυτό σου ποτέ δεν νιώθεις μόνος. Δυστυχώς επειδή η κατάσταση στην χώρα μας είναι δύσκολη, ακόμα και η αξιοπρεπής επιβίωση δεν είναι δεδομένη και ο κόσμος κλείνεται στον εαυτό του. Κυριαρχεί ο φόβος και χάνεται η εμπιστοσύνη. Ευτυχώς υπάρχουν κι αυτοί που πάνε κόντρα σε όλα αυτά και μας γεμίζουν αισιοδοξία.

Γιωργής: Είναι σαν να μου λέτε γιατί είναι παράλογο να μην είναι ευτυχισμένος ο πλούσιος... Αφού τα έχει όλα... Κι όμως...

Αυτό το "Μάθημα χορού" τι συμβολίζει στην ουσία;

Βίκυ: Το μάθημα χορού συμβολίζει το νέο ξεκίνημα και την ελπίδα για μια πιο όμορφη ζωή. Είναι το φως του ήλιου που μπαίνει από την χαραμάδα και σου ανοίγει την όρεξη για μια υπέροχη ημέρα.

Γιωργής: Την πρόοδο του ανθρώπου και τη θέλησή του για το επόμενο... βήμα. Ακόμα κι αν αυτό είναι του χορού.

Τι είναι αυτό που θα θέλετε να αισθανθεί ο θεατής μετά το τέλος της παράστασης;

Βίκυ: Ο θεατής φεύγει γεμάτος συναισθήματα από την παράσταση. Έχει γελάσει με την καρδιά του, έχει συγκινηθεί κι έχει περάσει πολύ όμορφα. Αυτό που θέλουμε εμείς είναι όταν γυρίσει σπίτι του να αναμετρηθεί με τον εαυτό του και να σκεφτεί τι μπορεί να κάνει για να καλυτερέψει την δική του ζωή και την ζωή των ανθρώπων γύρω του. Να καταλάβει ότι με υπομονή όλα είναι δυνατά και ότι καθετί διαφορετικό αξίζει την αγάπη μας ακόμη κι αν είναι δύσκολο να το κατανοήσουμε. Ότι όλα ξεκινούν από την αποδοχή του ίδιου μας του εαυτού κι έτσι όλα παίρνουν άλλο νόημα.

Γιωργής: Να έχει αισθανθεί και κατανοήσει το μότο του έργου: «Αλλαγή ίσον θάρρος. Χωρίς θάρρος δεν αλλάζει τίποτα. Ενώ με θάρρος αλλάζουν όλα».