Το Σκλαβί παίζεται μετά από 18 χρόνια και πάλι στο θέατρο ΠΟΡΤΑ. Πόσο διαφορετική εκδοχή θα δούμε φέτος;

Μια θεατρική παράσταση απαρτίζεται από ανθρώπους που ζωντανεύουν το έργο εκείνη τη στιγμή, στο παρόν. Αποτυπώνεται στη μνήμη των θεατών εκείνης της μέρας. Κάθε φορά οι μέρες, οι συνθήκες, αλλάζουν. Συνεπώς κάθε μέρα ειναι μια διαφορετική εκδοχή του έργου. Φανταστείτε ποσό διαφορετική θα είναι μετά από 18 χρόνια.

Πώς αυτό το έργο "πατάει" στο σήμερα; Τι πραγματεύεται;

Ζούμε μια υλική ζωή, γρήγορη, σχεδόν σε fast forward. Δεν προλαβαίνουμε να δώσουμε χρόνο στους εαυτούς μας, να σπαταλήσουμε το χρόνο χαζεύοντας εμάς. Όλα είναι σε σχέση με τους άλλους. Τρέχουμε για ένα στόχο και στη διαδρομή είναι τόσες οι πληροφορίες που φτάνοντας έχουμε ξεχάσει ποιος ήταν ο στόχος. Έχουμε ξεχάσει ποιοι είμαστε. Τα ερωτήματα της ανθρώπινης υπόστασης δεν αλλάζουν. Το έργο είναι ένα σταμάτημα του χρόνου, μια ευκαιρία να δει ο θεατής τον εαυτό του, ανεξαρτήτου ηλικίας. Η ιστορία κάνει κύκλους και βρίσκει «πάτημα» σε όλα τα «σήμερα». 

Δυο αγόρια, αδέρφια, αγαπούν την ίδια γυναίκα αλλά δεν γίνονται αντίζηλοι. Με ποιον τρόπο συμβαίνει αυτό;

Αρχικά γίνονται αντίζηλοι που παλεύουν για την ίδια γυναίκα, τη μαθαίνουν, την ψάχνουν, τη βρίσκουν και την ερωτεύονται. Ο έρωτας είναι ζάλη, γίνεται φωτιά και καίει, κάποτε εξασθενεί κι αλλάζει μορφή. Στο έργο αυτό είναι η σπίθα που φωτίζει την αγάπη. Η αγάπη είναι υπέρτατο συναίσθημα. Όποια μορφή κι αν πάρει είναι τόσο δυνατή που νικά σε κάθε τέλος.

Λίγα λόγια για το ρόλο σου.

Στο έργο κανένας ηθοποιός δεν παίζει ένα ρόλο. Αλλάζουμε σε κάθε σκηνή. Αφηγήτρια, Μαμή, Χήρα, Τοίχος, Δωμάτιο, Κυρία 1ου Βασιλείου, ξανά Αφηγήτρια, Ζητιάνα, Δράκος, Δέντρο, Πελάτης στο καπηλειό, Πραματευτής, Πρόσφυγας, Κυρία 2ου Βασιλείου, ξανά Αφηγήτρια. Όλους μου αρέσει να τους ζωντανεύω, έχει το έργο τα λόγια τους και εγώ χαρά να παίζω με αυτά.

Είναι ένα έργο μόνο για παιδιά ή απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες;

Όλες οι μορφές της τέχνης είναι γέννημα του φαντασιακού κόσμου δοσμένο με όρους του πραγματικού. Κάθε μορφή τέχνης μπορεί να απευθύνεται, να συγκινεί και να καθρεφτίζει κάθε ηλικία. 

Εσένα τι σε γοήτευσε περισσότερο και θέλησες να συμμετάσχεις;

Η σχέση μου με τους ανθρώπους που πλαισιώνουν το θέατρο Πόρτα. Η σύμπραξη της Ξένιας, του Θωμά και της Σοφίας είναι μια συνθήκη που κάνει μια ομάδα ηθοποιών να δημιουργήσουν ζωή από το τίποτα. Οι άνθρωποι με γοητεύουν και η εμπιστοσύνη σε αυτούς.

Το Σκλαβί μένει για πάντα στη σκιά του αδερφού του ή απελευθερώνεται από τα δεσμά του; Και για ποια δεσμά μιλάμε ακριβώς;

Δεν τίθεται θέμα δεσμών με εξωτερικό παράγοντα για το Σκλαβί. Δέσμιος των δικών του εσωτερικών συγκρούσεων είναι. Η σκιά του αδερφού του δεν υπάρχει, είναι προβολή την εσωτερικής του σκιάς, από αυτήν απελευθερώνεται. Ως νέος τους δαίμονες του καταδιώκει, άλλοτε τους σκοτώνει, άλλοτε τους ξεπερνά αλλά η ζωή είναι πιο πάνω από εμάς ακόμη και στα παραμύθια. «Αυτό που είναι να γίνει θα γίνει» λέει μια φράση στο έργο. Η μοίρα τον οδηγεί σε μονόδρομο καταρρίπτοντας όλες τις σταθερές του, κάνοντας τον εκείνο σταθερό, μαρμαρώνοντας κάθε υλική, ψυχική και χρονική του παρουσία. Η απελευθέρωση δεν έρχεται από το σπάσιμο των δεσμών αλλά από την αποδοχή αυτών, μέσα από την ενηλικίωση και την αποδοχή του εαυτού του.

Ποια είναι η ανταπόκριση του κόσμου στην παράσταση;

Κάθε θεατής είναι μοναδικός, ερμηνεύει και ανταποκρίνεται στο έργο σύμφωνα με την προσωπικότητά του. Υπάρχει όμως ένα κοινό σημείο. Η συμμετοχή, η συγκίνηση που βλέπουμε καθώς ανάβουν τα φώτα.