Το "Άουστρας ή η Αγριάδα" της Λένας Κιτσοπούλου ανεβαίνει ξανά μετά από 13 χρόνια. Τι είναι αυτό που το κρατά στην επικαιρότητα;

Το ότι δεν έχει αλλάξει και πάρα πολύ το σκηνικό στην χώρα μας. Ήταν δεκατρία περίεργα χρόνια. Η άνοδος της ακροδεξιάς και του φασισμού, η κατάρρευση της ζωής των ανθρώπων της λεγόμενης μεσαίας τάξης, μιας τάξης που στερείται παιδείας, καλλιέργειας και αισθητικής με αποτέλεσμα να χειραγωγείται εύκολα από τα μέσα, τα social media και από το πολιτικό καθεστώς. Στην ουσία, η ελληνική πραγματικότητα είναι αυτό που κρατά το έργο ζωντανό ακόμη και σήμερα. Και φυσικά ο διαχρονικός φόβος απέναντι στο ξένο, το άλλο, το διαφορετικό από εμάς. 

Ο ήρωας που ερμηνεύετε είναι ένας "ελληναράς". Είναι σήμερα ο "ελληναράς" ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας; 

Για μένα το πρόβλημα είναι ότι μάθαμε να μας απασχολεί περισσότερο το τί γίνεται στη διπλανή πόρτα, παρά το τί γίνεται όταν κλείνει πίσω η δικιά μας όταν μπαίνουμε στο σπίτι. Αν σκέφτομαι μόνο το τι κάνει ο άλλος τότε δεν θα δω ποτέ τα δικά μου θολά σημεία στον καθρέφτη. Στρέφομαι σε μένα και δεν ξεχνάω ποτέ ότι δίπλα από την διπλανή μου πόρτα, υπάρχει η δική μου πόρτα. Όλοι δίπλα δίπλα πηγαίνουμε.

Πώς καταφέρατε να προσεγγίσετε τον ρόλο; Ήρθατε σε σύγκρουση με τα προσωπικά σας πιστεύω;

Είναι σίγουρα κάτι μακριά από εμένα, αλλά δεν μπορώ να πω και ότι συγκρούστηκα τόσο μέσα μου, γιατί ευτυχώς έχω εδραιώσει κάποιες ιδέες και αξίες μέσα μου. Παρατηρώ πολύ συχνά αυτούς τους ανθρώπους οπότε εμβάθυνα κι άλλο σε αυτή την παρατήρηση ώστε να τους καταλάβω, σίγουρα όχι όμως να συμφωνήσω μαζί τους. Το να διαφωνείς με κάποιον σημαίνει ότι τουλάχιστον τον άκουσες. Κατά την άποψη μου, αυτό είναι δημοκρατικό και αυτό είναι που μας διαφοροποιεί από τους μισαλλόδοξους.

Οι ήρωες του έργου δε διστάζουν να βγάλουν όλη τους τη βιαιότητα πάνω στον Ξένο. Πιστεύετε ότι ζούμε σε εποχή που η βία είναι σε έξαρση; 

Πιστεύω ότι ζούμε σε μία εποχή που η βία έχει πολλές περισσότερες εκφάνσεις και μορφές. Το πολιτικό σύστημα είναι βία. Η κατάρρευση του εκπαιδευτικού και υγειονομικού συστήματος είναι βία. Η απαξίωση προς τον πολιτισμό είναι βία. Το ότι δουλεύεις δεκαέξι ώρες για να μην έχεις ούτε τα βασικά είναι βία. Τα social media και οι ψεύτικες ζωές μας είναι βία. Πάντα ήταν εδώ, απλά τώρα έχει αλλάξει μορφή. Είναι έξυπνη και βρήκε τρόπο να καμουφλάρεται. Κάποτε έπαιρνες ένα δόρυ ή ένα σπαθί και σκότωνες τον διπλανό σου. Τώρα υπάρχουν άλλοι τρόποι.

Τι είναι αυτό που θα μπορούσε να βρεθεί στον αντίποδα της βίας;

Η γενναία αλήθεια προς πάσα κατεύθυνση, η πίστη στον εαυτό και η αισθητική. 

Μοιράζετε τη δημιουργικότητά σας ανάμεσα στο θέατρο και τη μουσική. Μιλήστε μας λίγο για αυτή τη διπλή σας καλλιτεχνική ταυτότητα. Συνδυάζονται; Υπερβαίνει ποτέ η μία την άλλη;

Από πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει αγάπη για αυτές τις δύο Τέχνες. Το ότι κάνω Μουσική με έχει κάνει καλύτερο ηθοποιό και το ότι κάνω Θέατρο με έχει κάνει καλύτερο μουσικό. Από τα πρώτα χρόνια στη Δραματική Σχολή είδα ότι Θέατρο και Μουσική μπορούν να συνδυαστούν θαυμάσια και ότι φυσικά ανά τους αιώνες πορεύονται μαζί. Ουσιαστικά πρόκειται για έναν άρρηκτο δεσμό. Παρόλα αυτά τις περισσότερες φορές καταλήγω στο ότι τα πάντα είναι Μουσική.

Πώς είναι η καθημερινότητα ενός ηθοποιού σήμερα; Είναι ο χώρος ανοιχτός για να μπορέσει ένας καλλιτέχνης να εξελιχθεί;

Δεν διαφέρει και πολύ από την καθημερινότητα ενός άλλου επαγγελματία. Εκείνο που την διαφοροποιεί ξεκάθαρα είναι η ασυνέχεια. Δουλεύεις κάποιους μήνες, μετά άνεργος, άγχος για τα επόμενα, άλλες δουλειές μακριά από το αντικείμενο σου γιατί έχεις και ένα ενοίκιο να πληρώσεις και πάει λέγοντας. Από αυτή την άποψη δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει και πολύ γόνιμο έδαφος για εξέλιξη, όταν δηλαδή πολλές φορές προέχει ο βιοπορισμός. Από εκεί και πέρα, όταν η πολιτεία και οι κυβερνήσεις αποφασίσουν να λάβουν στα σοβαρά υπόψη τους τους καλλιτέχνες, ίσως τα πράγματα να γίνουν λίγο καλύτερα. Έως τότε, είμαστε και λίγο οι γελωτοποιοί της υπόθεσης, χωρίς να σπάνε και πολλά αυγά. Δεν θέλω να γενικεύω, φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, αλλά ως επί το πλείστον αυτό συμβαίνει, κατά την άποψή μου. 

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια και όνειρα;

Ονειρεύομαι το “Άουστρας ή η Αγριάδα” να πάει πολύ καλά και να παίξουμε όσο περισσότερο γίνεται, να το επικοινωνήσουμε με πολύ κόσμο. Παράλληλα ετοιμάζω πολλή μουσική, αρκετές συνεργασίες και singles που θα κυκλοφορήσουνε στο επόμενο διάστημα, κάποιες επιλογές μουσικών για Θέατρο που έχω γράψει ανά τα χρόνια και θέλω να βγουν προς τα έξω, και εδώ και λίγο καιρό έχω μπει στην τροχιά του δεύτερου προσωπικού μου άλμπουμ ως Inner.D., που βρίσκεται ακόμη στο στάδιο της παραγωγής.