Συνέντευξη
Συνέντευξη με τον Γιώργο Κατσή
Ο Γιώργος Κατσής μας συστήνει το νέο του σκηνοθετικό εγχείρημα "Τα δέντρα ανθίζουν ακόμα".
Η πρώτη μου συνέντευξη- συζήτηση με τον Γιώργο Κατσή ήταν όταν σκηνοθετούσε το έργο "Λεόντιος και Λένα" του Μπύχνερ. Από τότε πάντα ένας καφές είναι επιβεβλημένος για το νέο του καλλιτεχνικό βήμα, αυτό οφείλεται στο ότι βρίσκω ότι αυτή του η ορμή και ταυτόχρονα αγάπη που βλέπω να δουλεύει, ταιριάζει στο πώς βλέπω και εγώ τον κόσμο και τους ανθρώπους.
Με αφορμή λοιπόν το νέο του σκηνοθετικό πόνημα συναντηθήκαμε στα Εξάρχεια για ένα καφέ και να μου μιλήσει γι' αυτό.
"Όλα ξεκίνησαν το περασμένο Ιούλιο όταν έκανα ένα σεμινάριο υποκριτικής σε 10 άτομα που αυτά μετά από δική τους πρωτοβουλία έμελλε να ήταν και οι πρωταγωνιστές στο νέο έργο που έγραψα "Τα δέντρα ανθίζουν ακόμα"".
Για να γραφτεί αυτό όπως μου είπε έκανε ένα ξεσκαρτάρισμα σε παλιά του γραπτά που είχε αποθηκευμένα και ξεχώρισε αυτά που είχαν κάποια κοινή δομή όπου πατώντας πάνω τους δημιούργησε ένα καινούργιο διήγημα με λογοτεχνική μορφή και αφήγηση γιατί αυτό είναι που τον γοητεύει περισσότερο στο θέατρο. Συγχρόνως δεν έκρυψε και τους φόβους που είχε όσο το δούλευε διότι είχε αρκετό καιρό να σκηνοθετήσει. Παρ' όλα αυτό αφέθηκε στο ένστικτο αλλά και στην κατανόηση που είχε με τα παιδιά πάνω στο αντικείμενο της δουλειάς και στα εργαλείο που δούλεψαν.
Πιανόμενος απ' τον αβανταδόρικο τίτλο του έργου όπως τον χαρακτήρισε τον ρώτησα αν πιστεύει ότι τα δέντρα ανθίζουν ακόμα, εκείνος αυτοπροσδιορίστηκε ως ένας άνθρωπος που δεν πιστεύει σε ελπιδοφόρα μηνύματα και ότι εκείνο που τον τράβηξε στο κείμενο αλλά και στον τίτλο είναι ότι το ίδιο το κείμενο αναιρεί τον όμορφο τίτλο, συγχρόνως δεν έκρυψε και την απορία του πώς γίνεται αυτά τα ελάχιστα δέντρα να ανθίζουν ακόμα κάτω από τόνους τσιμέντου.
Ενώ δεν θέλησε να συμβολίσει τον σημερινό άνθρωπο ως ένα δέντρο, γιατί στις μέρες μας η επαφή του με το φυσικό τοπίο έχει χαθεί πλήρως και έχει αποκοπεί απ' αυτό. Αντιθέτως μου τον παρομοίωσε με τον δολοφόνο αυτού στον βωμό του κέρδους αλλά και της παροχής υπηρεσιών σε τουρίστες που έρχονται για να του αφήσουνε χρήματα.
Μπαίνοντας στην ουσία της παράστασης τόνισε ότι "πρόκειται για μία αφήγηση- σκέψεων ενός ανθρώπου γύρω από πολλά πράγματα. Ασχολείται με τον Θεό, τα παιδικά του χρόνια, τον θάνατο, την ασθένεια του πατέρα του και βλέπουμε ότι αυτό που τον κάνει να κρατιέται απέναντι σε μία δύσκολη ύπαρξη είναι η ίδια του η σκέψη. Ότι σκέφτεται ουσιαστικά και όχι επιδερμικά".
Συνδυαλέγεται με πάρα πολλά ερωτήματα και αυτή του η συναλλαγή τον διαβρώνει. Φτάνοντας στο συμπέρασμα ότι "το πότισμα του κάθε ανθρώπου είναι να μπορεί να σκεφτεί. Όχι να συμφωνεί στο αντικειμενικά καλό, αλλά να σκέφτεται αν αυτό που θεωρεί καλό είναι πράγματι καλό". Αυτό είναι το κυριότερο. Ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί εκφράζοντας και ένα παράπονο ότι "κανείς άνθρωπος δεν καλλιεργείται να σκεφτεί απ' τα σχολικά του χρόνια, την εκκλησία αλλά και απ' την κοινωνία την ίδια".
"Η μεγαλύτερη μάχη που έχουμε να δώσουμε είναι για την ελεύθερη σκέψη. Εννοώ πραγματικά ελεύθερη. Ελεύθερη από ηθικούς φραγμούς, ελεύθερη από χριστιανικά κατάλοιπα, από νομικούς κανόνες, την υποχρέωση απέναντι σε μεγαλύτερους όλα αυτά τα πράγματα όσο τα διαπραγματευόμαστε και δεν τα δεχόμαστε, όχι να τα αρνηθούμε απλά να τα σκεφτούμε είναι ένα πότισμα για να αντέχουμε. Και στο τέλος αν είναι κάτι να μας σκοτώσει ας είναι αυτό. Ας είναι η σκέψη και όχι η ανθρώπινη υποτίμηση μας ή η παραίτηση μας απέναντι στην σκέψη ή η ματαιότητα".
Παρατηρώντας μία απαισιοδοξία στα λεγόμενα του, τον ρώτησα αν αισθάνεται αισιόδοξος.. εκείνος μου τόνισε ότι "εγκαθιδρύεται μία τρομερή βιομηχανία γύρω απ' την αισιοδοξία παγκοσμίως. Με βιτρίνες που σου πουλάνε γαλήνη είτε αυτό λέγεται ψυχανάλυση, είτε θρησκεία για να πεις ότι είσαι με την σωστή πλευρά, ενώ στην ουσία είναι βαθιά συγχυσμένα μοντέλα ανθρώπων. Η απουσία σκέψης ως ένα σύνολο ή ως μέλους συνόλου έχει εξαφανιστεί. Ο καθένας κοιτάει τί θα τον φέρει στο να μην παθαίνει κρίση πανικού η οποία όμως μπορεί να είναι η πραγματική του απελευθέρωση".
Μπαίνοντας στο πολιτικό κομμάτι και νιώθοντας απογοήτευση απ' το αριστερό κομμάτι αναρωτηθήκαμε γιατί η χώρα και οι πολίτες ανεχόμαστε μία δεξιά κυβέρνηση μου τόνισε ότι αυτό οφείλεται εν πολλοίς στις πολλές επιλογές ανακούφισης που μας παρέχονται. Είτε αυτό λέγεται social media, είτε Netflix, οτιδήποτε σου παρέχει μία κάλπικη χαρά.. Η κουβέντα έφτανε στο τέλος επισημαίνωντας ότι "μόνο μία δομημένη ψυχή σε μία αναταραχή μπορεί να προσφέρει μία καλή ταινία ή μία καλή παράσταση. Και τώρα πάμε άδειοι να κάνουμε ταινίες και παραστάσεις μπας και γεμίσουμε. Αυτή η αντιστροφή είναι καταδίκη μεγάλη. Για να προσφέρεις πρέπει να γεμίσεις".
Μ' ένα ανακουφιστικό από μεριάς μου "εγώ πάντως γέμισα" να του λέω, κλείσαμε την κουβέντα και με την ελπίδα προχωρώντας έξω από την καφετέρια ότι ίσως κάποτε ο άνθρωπος αφήσει τα δέντρα να ανθίσουν..