Συνέντευξη
Μαρία Σκουλά: Έχω δει πολλές γυναίκες να μπαίνουν μπροστά σαν αερόσακοι ή ανάχωμα για να αποφευχθούν οι συγκρούσεις στο σπίτι.
Η Μαρία Σκουλά αυτό το διάστημα συμπρωταγωνιστεί μαζί με τις Μαρία Μαγκανάρη και Αμαλία Καβάλη στην μεταφορά του βιβλίου "Ο άντρας μου" της Ρούμενα Μπουζάροφκα σε σκηνοθεσία Μ.Μαγκανάρη στο θέατρο Θησείο. Συναντήθηκα μαζί της στα Εξάρχεια για ένα καφέ και μιλήσαμε για το έργο και τις γυναίκες που θα δούμε στην παράσταση..γυναίκες φοβισμένες που προσπαθούν να αποτινάξουν από πάνω τους αυτό το φόβο και να μιλήσουν για όλα αυτά που τις προβληματίζουν κοιτώντας το μέλλον με περισσότερο θάρρος και τόλμη.
Πώς ήταν η πρεμιέρα, λίγα λόγια για το ξεκίνημα σας;
Στην πρεμιέρα βρισκόταν μαζί μας και η συγγραφέας και αυτό ήταν ωραίο. Είχα περιέργεια πώς θα το έβλεπε. Αισθανόμουν ηρεμία και χαρά που μοιραζόμαστε αυτό το κείμενο που έχει ταξιδέψει παντού και ένιωθα να ενώνεται περισσότερο η σκηνή με την πλατεία εκείνη την ημέρα. Θυμάμαι ότι υπήρχε μία θετική αύρα, χωρίς αγωνία σαν να ήταν όλα στην θέση τους και να επικοινωνούμε αρμονικά με το κοινό.
Οι γυναίκες που θα δούμε στην παράσταση είναι γυναίκες της διπλανής μας πόρτας;
Η αίσθηση που έχω μετά απ' όλο αυτό το διάστημα της δουλειάς είναι σαν κάθε γυναίκα να μην είναι μία. Οι περισσότερες απ' τις γυναίκες που έχουμε επιλέξει έχουν κοινό χαρακτηριστικό ότι δεν δουλεύουν, είναι μέσα στο σπίτι και οι άντρες είναι εκείνοι που εργάζονται. Κάθε μία απ' αυτές δεν είναι μία γυναίκα, ενώ είναι ολοκληρωμένα πρόσωπα είναι σαν να απαρτίζονται από πολλές γυναίκες. Κατά τη διάρκεια της δράσης, της αφήγησης, μετατρέπονται σε κάτι άλλο γιατί οι συνθήκες τις οδηγούν στο να κάνουν πράγματα που δεν θα έκαναν διαφορετικά. Υπάρχουν γυναίκες που εξωτερικεύουν αυτό που νιώθουν και αυτές που σιωπούν και το κρατάνε μετά τους. Στις ιστορίες που αφηγούμαι κοινός παρονομαστής είναι ο φόβος και κάποια στιγμή μέσα από όσα πρέπει να αντιμετωπίσουν οδηγούνται στο να συνειδητοποιήσουν ότι δεν θα έπρεπε να φοβούνται.
Ακόμα και η φαινομενικά "αγία" οικογένεια ισορροπεί ανάμεσα στο ψέμμα και την αλήθεια;
Ήταν μία ανάγκη που δημιουργήθηκε τους προηγούμενους αιώνες και κυρίως τον 20ο μέσα απ' τις δυσκολίες που πέρασαν και έπρεπε να υπάρξει ένας ισχυρός πυρήνας για να αντέξουν. Τώρα πια όμως για να κρατηθεί η ισορροπία και να ξεπεραστούν οι δυσκολίες υπάρχουν άλλοι τρόποι. Και αυτό το έκαναν και οι γυναίκες και οι άντρες ο καθένας από διαφορετική αφετηρία. Η γυναίκα όμως είναι αυτή που αναγκάζεται να κρατήσει την ισορροπία. Έχω δει πολλές γυναίκες να μπαίνουν μπροστά σαν αερόσακοι ή ανάχωμα για να αποφευχθούν οι συγκρούσεις στο σπίτι. Υπήρχε πάντα ο φόβος για το οτιδήποτε, και όταν φοβάσαι δεν μπορείς να είσαι ειλικρινής. Νομίζω ότι οι νεότερες γενιές μιλάνε περισσότερο σε σχέση με τις παλαιότερες.
Υπάρχει μία "πλάνη" ως προς την γυναικεία απελευθέρωση;
Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει αλλά υπάρχει ακόμα αρκετός δρόμος μέχρι να ριζώσει μέσα μας αυτή η αλλαγή. Εμείς κινούμαστε και σε χώρους που είναι προς την κατεύθυνση της αλλαγής πιο καθαρά. Όταν όμως απομακρύνομαι απ' αυτές τις περιοχές σοκάρομαι απ' τον τρόπο ομιλίας και συμπεριφοράς. Ακόμα και στην πιο απλή συζήτηση μεταξύ αντρών για μία γυναίκα.. Αν δεν φύγει αυτός ο σεξισμός ακόμα και απ' τις λέξεις που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητα μας τότε δεν πρόκειται ν' αλλάξει τίποτα. Υπάρχει ακόμα δρόμος, αλλά βλέπω γύρω μου γυναίκες που μιλάνε και ορθώνουν λόγο η κάθε μία με τον τρόπο της.
Η ελληνική οικογένεια ακροβατεί πιστεύεις ανάμεσα σε ανατολή και δύση;
Νομίζω ότι είναι κάτι πολύ δικό μας. Ούτε ανατολικό ούτε δυτικό. Όλα αυτά που κουβεντιάζουμε είναι τόσο βαθιά ριζωμένα μέσα μας που δεν είναι εύκολο να τα αποβάλλουμε. Κάνουμε απόπειρες να πάμε προς μία άλλη περιοχή πιο ελεύθερη και αυτό θέλει κόπο.
Η σιωπή πολλές φορές των γυναικών είναι ένα δείγμα οικειότητας με την σκληρότητα;
Όχι αυτό δεν συνηθίζεται. Ίσως νομίζουμε ότι είναι η μόνη λύση όταν αναγκαζόμαστε να είμαστε εξαρτημένοι. Αυτή η σιωπή είναι μία κατάσταση που δεν πιστεύεις ότι θα είναι για πάντα. Ποτέ δεν γίνεται να την αποδεχτείς απόλυτα. Αυτή η σιωπή δεν είναι ήρεμη. Αντιθέτως λέει πολλά. Αλλά δεν ανοίγεις το στόμα σου να βγουν προς τα έξω. Και προδίδεις τον εαυτό σου μέσω αυτής της σιωπής. Συγχρόνως υπάρχει και η δεικτικότητα του περίγυρου που θα υποστείς, παραμερίζεις αυτό που αισθάνεσαι και έτσι, σιγά σιγά χωρίς να αντιληφθείς πώς έγινε, παύεις να είσαι ελεύθερη.
Όλες αυτές οι ιστορίες που θα δούμε αποτυπώνουν μία αποτυχημένη κοινωνία ίσων δικαιωμάτων;
Αυτό που θα ήθελα ήταν να καθρεφτιστούμε απέναντι σ' αυτές τις ιστορίες και να αναγνωρίσουμε κάτι. Ότι βλέπουμε κάτι δικό μας και αφού το δούμε να αλλάξουμε κάτι. Αυτά τα κείμενα εκθέτουν τη γυναικεία ψυχή ακριβώς πριν τη στιγμή που συνειδητοποιεί ότι αναγκάζεται να ελιχθεί για να υπάρξει και αυτό θέλει να τελειώσει. Δεν γίνεται να μην υπάρχει άλλος τρόπος ακόμη κι αν αυτός είναι η σύγκρουση. Χαίρομαι πάρα πολύ που μεταφέρουμε αυτές τις ιστορίες και μ' αυτό το τρόπο όπως τις επέλεξε και μας οδήγησε η Μαρία Μαγκανάρη και ακόμη πιο πολύ χαίρομαι όταν ξεκινά η παράσταση και συναντιόμαστε εκεί στη σκηνή του θεάτρου με την Αμαλία Καβάλη και την Μαρία Μαγκανάρη έτοιμες για μια καινούργια συνάντηση του κοινού με αυτές τις επτά συναρπαστικές γυναικείες μορφές.