Με τον Γιώργο μας δένουν πάρα πολλά πράγματα, για μένα είναι σαν οικογένεια πια. Έχουμε περάσει πάρα πολλά κυρίως μέσα από την μεγάλη διαδρομή της "Κατερίνας" και συναντηθήκαμε και οι τρεις μας και με τον Μιχάλη στην "Ιφιγένεια εν Ταύροις". Οπότε κάπως νιώθω ότι και αυτό ήταν ένα έντονο ταξίδι που ζήσαμε οι τρεις μας. Όταν ο Μιχάλης συζήτησε με τον Γιώργο το ενδεχόμενο να κάνουν τον Συρανό και μου πρότειναν τον ρόλο χάρηκα πάρα πολύ που με συμπεριέλαβαν στο όραμα τους. Γιατί πραγματικά νιώθω ότι πέρα από συνεργάτες και άνθρωποι που εκτιμώ πάρα πολύ σαν καλλιτέχνες , είμαστε και αγαπημένοι φίλοι. Και μάλιστα με τον Μιχάλη πιστεύω ότι έχουμε πολύ καλή σκηνική επικοινωνία. Δηλαδή οι σκηνές του τέλους προκύπτουν αβίαστα και υπάρχει μία συγκίνηση και απ' τους δυο μας. Είναι πολύ ωραίο όταν συμβαίνει στην σκηνή χωρίς προσπάθεια. Είναι ευλογία.

 

 

H Ρωξάνη έχει πολλά στοιχεία σύγχρονης ηρωίδας παρ' όλο που είναι γραμμένη αρκετά παλιά . Αυτό που μ' ενδιέφερε εμένα και νομίζω και τον Γιώργο ήταν να αναδείξουμε, πέρα από την εύθραυστη πλευρά που την κάνει γοητευτική γιατί είναι ένας πόλος έλξης όλων των ανδρών στο έργο, και την δυναμική της πλευρά. Νομίζω ότι είναι ένα πρόσωπο που αυτό που την ενδιαφέρει περισσότερο είναι να αγαπηθεί και να αγαπήσει. Θέλει να δοθεί στον έρωτα. Προσπαθεί να τα έχει όλα υπό τον έλεγχο της και να τα οργανώνει όλα αλλά της ξεφεύγει το πιο σημαντικό. Το πρόσωπο που νομίζει ότι είναι απέναντι της δεν είναι τελικά αυτό που νομίζει. Για εμένα αυτό είναι συγκινητικό γιατί το συναντάμε πολύ στις ζωές των ανθρώπων γενικά. Προσπαθούμε να οργανώσουμε τα πάντα για να ζήσουμε την τέλεια ευτυχία και εν τέλη μπορεί να μας διαφεύγουν τα πιο ουσιαστικά και σημαντικά πράγματα.

Για εμένα στην εποχή που μας θέλει όλους τέλειους, που το φαίνεσθαι και τα media υπερισχύουν, αυτό το έργο είναι ένας ύμνος στην διαφορετικότητα. Η πρώτη του αιτία είναι η θεματική. Ενα πρόσωπο, ο Συρανό, χαρακτηρίζεται από μία μεγάλη ατέλεια η οποία δυστυχώς δεν του επιτρέπει να δει πόσο τέλειος είναι κατά τ' άλλα. Ταυτόχρονα όμως στην εποχή της ταχύτητας που ζούμε είναι σαν αυτό το έργο να μας καλεί να επιστρέψουμε στην ποίηση. Σαν να μας ζητάει να διατηρήσουμε ζωντανό κάτι από την ρομαντική μας πλευρά.

Για εμένα σίγουρα λείπει. Ζούμε μία σκληρή και αμείλικτη πολλές φορές καθημερινότητα. Λείπει η ποίηση και νομίζω ότι την έχουμε ανάγκη. Αυτό μου το επιβεβαιώνει ότι έρχεται και νέος κόσμος να δει την παράσταση η οποία μάλιστα είναι σε έμμετρο λόγο. Οφειλω να πω ότι και για εμένα δεν ήταν εύκολο το να κάνω τον λόγο αυτόν δικό μου, το να μου προκύπτει αβίαστα το αίσθημα μέσα από ένα λόγο τόσο οργανωμένο και ποιητικό. Αισθάνομαι ότι είμαστε πολύ τυχεροί όλοι εμείς που ασχολούμαστε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με το θέατρο. Είτε με τα βιβλία, είτε με την τέχνη γενικά. Γιατί είναι σαν το επάγγελμα μας να μας προστατεύει. Προκειμένου να κάνεις αυτά τα επαγγέλματα είναι απαραίτητο να διατηρείς ένα ρομαντικό στοιχείο. Δεν γίνεται αλλιώς. Πρέπει να διατηρείς μ' έναν τρόπο κάποια αθωότητα για να μπορείς να ανταπεξέλθεις στον εκάστοτε ρόλο. Νιώθω ότι το επάγγελμα μας διαφυλάσσει κάπως από την σκληρότητα της εποχής ή τουλάχιστον μας αναγκάζει να την μετουσιώσουμε σε κάτι δημιουργικό.

 

Χαίρομαι πολύ κάθε φορά που δουλεύω με τον Γιώργο. Υπάρχει από μέρος του μία μεγάλη γενναιοδωρία ως προς το αίσθημα και ως προς τους ηθοποιούς. Έχει ένα μεγάλο άνοιγμα και ένα φως όταν διαβάζει τα έργα. Είναι πολύ χαρισματικός. Τον θαυμάζω και τον αγαπώ πολύ. Επίσης καθώς ωριμάζει εμπιστεύεται τον εαυτό του και αφήνεται περισσότερο στο πρωταρχικό του ένστικτο και αυτό τον κάνει ακόμα περισσότερο δημιουργικό. Είναι ένας βαθιά ευγενής άνθρωπος με τρομερή αισθητική ο οποίος με ότι καταπιάνεται είναι γιατί κινητοποιεί εκείνον επομένως θα κινητοποιήσει και εσένα.

Το έργο διακρίνεται από πάρα πολλά ύφη. Στην παράσταση μας νομίζω πρωτίστως ότι κυριαρχεί ο ρομαντισμός, αλλά όσο προχωράς στο έργο συναντάμε και άλλα ύφη που είναι εξίσου έντονα. Στο πρώτο μέρος κυριαρχεί ένα κωμικό στοιχείο λόγω των ηρώων , σαν να είναι λίγο μεγεθυμένοι απ' τη γραφή και έχουν κωμικά χαρακτηριστικά (εμένα μου αρέσει πολύ αυτό) . Στο δεύτερο μέρος περνάμε σ' ένα πιο δραματικο στοιχείο το οποίο είναι επίσης με ενδιαφέροντα τρόπο δοσμένο. Όπως ο πόλεμος μας βρίσκει ξαφνικά απροετοίμαστους έτσι και σε αυτή την παράσταση ο πόλεμος εισβάλει και ανατρέπει το ίδιο το ύφος της παράστασης μ' έναν τρόπο.

Πραγματικά δεν ξέρω πώς θα είναι ο κόσμος σε λίγα χρόνια. Όλα αυτά μας αποξενώνουν, μας κάνουν να είμαστε πιο κλεισμένοι ο καθένας στον εαυτό του. Και επίσης είναι λίγο σαν όλα να γίνονται απλά για να τα δείξουμε και όχι για να τα χαρούμε ή να τα γευτούμε. Με τρομάζει η βία που υπάρχει γύρω μας. Είμαστε σίγουρα σε μία περιεργη εποχή και η νέα γενιά θα έχει να αντιμετωπίσει πολλά διλήμματα.

Mου αρέσει πολύ μία φράση του Μπέργκμαν " η αγάπη είναι ατελής μέσα στην τέλεια ατέλεια της". Επειδή δεν μπορεί να πει κανείς ότι υπάρχει τελειότητα, νομίζω ότι αυτό που μας καθιστά πιο ωραίους είναι η μοναδικότητα μας. Μ' έναν τρόπο λοιπόν και οι ατέλειες μας, μας κάνουν μοναδικούς. Επίσης ίσως το να έχεις πάντα ένα εμπόδιο να υπερβείς και να δουλέψεις μ' αυτό σε κάνει πιο βαθύ άνθρωπο. Έτσι έχοντας μία ατέλεια μπορεί να πας σε ψυχικές περιοχές που αν δεν την είχες να μην πήγαινες. Η δυσκολία μας κάνει πιο ενδιαφέροντες. Το θέμα είναι πόσο μπορείς να αποδεχτείς την ατέλεια σου , για να επανέλθω και στο Συρανό, και μέσω αυτής να προχωρήσεις και να μη σου γίνει εμπόδιο.