Συνέντευξη
Γιάννης Νιάρρος: Ήθελα να κάνω κάτι που δεν θα με νοιάζει αν θα είμαι καλός ερμηνευτικά ή αν θα περάσει κάποιο νόημα η παράσταση.
O Γιάννης Νιάρρος με μεταφέρει στον σουρεαλιστικό κόσμο του Πάνου Κουτρουμπούση και του Χούλιο Κορτάσαρ, συγχρόνως μου μιλάει για την συνεργασία που έχει με τους αγαπημένους του φίλους, την μουσική και τον καθοριστικό ρόλο που παίζει στην παράσταση, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στο προσωπικό στοιχείο που διέπει το έργο..
Θα ήθελες να μας συστήσεις το "Νυξ, Λος Ιστορίας Περίεργας" και τι σε ενέπνευσε να κάνεις αυτή τη παράσταση;
Περίεργες ιστορίες που συνήθως φτιάχνονται την νύχτα αλλά και την ημέρα μέσα στο κεφάλι μας που σημαίνει ότι πηγή τους είναι το ασυνείδητο και όχι το συνειδητό, όχι ο συνειδητός νους αλλά ο ασυνείδητος. Που αυτό στο δικό μου μυαλό είναι όλες αυτές οι μικροπληροφορίες, όλα αυτά τα μικροστοιχεία που ενώνει ο εγκέφαλος, μπορεί να είναι μία μυρωδιά, ένα βλέμμα, μία πληροφορία, ένας αριθμός το οτιδήποτε που όμως συνθέτουν όλα αυτά μαζί μία ενιαία ιστορία. Με ενέπνευσε να κάνω αυτή την παράσταση το γεγονός ότι αγαπάω πολύ τον Γιάννη τον Παπαδόπουλο, τον Δημήτρη τον Κλωνή, την Χαρά Μάτα Γιαννάτου, τον Γιώργο Μυζήθρα και τον Βασίλη Μάλαμα. Όλοι αυτοί είναι φίλοι μου με τους οποίους ήθελα να δουλέψω πάντοτε και αυτό σε συνδυασμό με το ότι δεν ήθελα να κάνω μία παράσταση-έργο, άρχισα να σκέφτομαι τί μπορούσα να κάνω μαζί τους και αυτό ήταν αφήγηση μετά μουσικής. Έτσι σιγά-σιγά προέκυψε.
Τι το ιδιαίτερο έχουν αυτές οι ιστορίες που θα δούμε και θ'ακούσουμε;
Τίποτα το ιδιαίτερο σε επίπεδο συμπαντικό. Αλλά σε προσωπικό είναι πολύ αγαπημένες μου ιστορίες και σίγουρα μία ιδιαιτερότητα τους είναι για εμένα είναι ότι είναι θεατρικές. Είναι ωραίο να τις παίξεις στο θέατρο.
Πώς συνδέεται ο Πάνος Κουτρουμπούσης με τον Χούλιο Κορτάσαρ;
Αυτό που τους συνδέει είναι ο σουρεαλισμός. Είναι η ματιά η κουνημένη υπό την επήρεια ναρκωτικών, υπό την επήρεια της αιώνιας παιδικότητας και της πνευματικότητας ταυτόχρονα. Ένας συνδυασμός που τον έχουν και οι δύο στα γραπτά τους. Μία καλώς εννοούμενη ευτέλεια πιο πολύ ο Πάνος Κουτρουμπούσης και μία παιδική νοσταλγία και ποιητικότητα ο Χούλιο.
Ποιος είναι ο ρόλος της μουσικής στην παράσταση;
Ο ρόλος της μουσικής στην παράσταση είναι όπως θα μπορούσε να έχει έναν ρόλο ένας ηθοποιός. Δηλαδή αποτελεί άλλες φορές συνομιλητή, άλλες φορές είναι εκείνη που αποτελεί το εμπόδιο της σκηνής ή της ιστορίας και έχουμε προσπαθήσει να την αντιληφθούμε ως ένα μέλος του θιάσου. Ξεκινήσαμε μαζί τις πρόβες, ξεκινήσαμε μαζί την επιλογή των κειμένων, τα παιδιά από μουσικής πλευράς προτείνανε και ήταν τεράστιο μέρος και της δημιουργικής αλλά και της πρακτικής εκτέλεσης. Είναι μία ιδιαιτερότητα της παράστασης ότι έχει αρκετή μουσική στη διάρκεια της. Επίσης κάτι ακόμα ωραίο είναι ότι τα παιδιά είναι και ηθοποιοί μέσα στην παράσταση που αυτό λίγοι μουσικοί μπορούν να το κάνουν σ' αυτό το βαθμό που το επιτυγχάνουν τα παιδιά και αυτός είναι ένας λόγος που ήθελα να συνεργαστώ μαζί τους. Γιατί δεν είναι στενόμυαλοι ώστε να πούνε ότι εφόσον είμαστε μουσικοί δεν μπορούμε να παίξουμε στο θέατρο ή το αντίστροφο. Σαφώς και υπάρχει ξεκάθαρος διαχωρισμός ανάμεσα σ' αυτά τα δύο αλλά δεν γίνεται αν είσαι καλός μουσικός να μην αντιλαμβάνεσαι έστω και λίγο το θέατρο και αντίθετα δεν γίνεται να είσαι καλός στο θέατρο και να μην αντιλαμβάνεσαι τη μουσική Πρακτικά μιλώντας και όχι σε επίπεδο γνώσης. Εννοώ σαν αίσθηση, σαν ένστικτο. Δεν μπορείς να παίζεις θέατρο και να μην αντιλαμβάνεσαι το ρυθμό ή να μην αντιλαμβάνεσαι τη μελωδία ή την ενορχήστρωση.
Το συγκεκριμένο εγχείρημα το νιώθεις ως κάτι πολύ προσωπικό;
To νιώθω αρκετά προσωπικό γιατί είναι και η συγκυρία ότι δεν ήθελα να κάνω θέατρο αλλά κάτι πιο αγαπησιάρικο που δεν στηρίζεται στην κλασσική συνταγή έργο-σκηνοθέτης-ηθοποιοί. Ήθελα να κάνω κάτι που δεν θα με νοιάζει αν θα είμαι καλός ερμηνευτικά ή αν θα περάσει κάποιο νόημα η παράσταση. Οπότε κατέληξα σε μία παράθεση πολλών ζητημάτων που με απασχολούν με βασικό άξονα το όνειρο και τον σουρεαλισμό σαν γλώσσα. Χωρίς να το θέλω εν τέλη έχει φτιαχτεί κάτι που είναι τόσο προσωπικό που όντως αφορά πολλούς γιατί το συλλογικό ασυνείδητο είναι πραγματικά πολύ δυνατό πράγμα. Νομίζω πως όλοι νομίζουμε ότι ο διπλανός μας ζει κάτι διαφορετικό απ' το δικό μας νιώθω όμως ότι αν μπορούσα να δώσω έναν αριθμό ή να κάνω έναν υπολογισμό 8 στους 10 περνάμε τα ίδια, σκεφτόμαστε τα ίδια πράγματα με διαφορετικό ίσως τρόπο αλλά τα προβλήματα μας είναι ίδια. Είτε αυτά είναι αστεία, είτε είναι γελοία, είτε σοβαρά.
Λείπει απ' τον σύγχρονο άνθρωπο αυτός ο σουρεαλισμός που βλέπει κανείς στα έργα του Κουτρουμπούση;
Νομίζω δεν λείπει γιατί τον βιώνουμε καθημερινά. Αν μπεις στο instagram θα τον δεις σε βιντεάκια που υπάρχουν εκεί. Ένας σουρεαλισμός που ο Κουτρουμπούσης το 60 και το 70 όταν ζωγράφιζε κόμιξ δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα είναι πραγματικότητα και τελικά είναι. Τα sci-fi του 70 και του 80 πλέον είναι ξεπερασμένα, οπότε πλέον η σχέση μας με τον σουρεαλισμό έχει γίνει πιο διαφορετική. Νομίζω ότι σουρεάλ στην εποχή μας είναι λιγότερα πράγματα απ' την εποχή του Πάνου και του Κορτάσαρ δυστυχώς, αλλά και ευτυχώς γιατί θα πρέπει να βγούμε νέες φόρμες για να επαναδιοτυπώσουμε κάτι που είναι σουρεαλιστικό.
Έχουμε γίνει ρηχοί στα όνειρά μας-βολευόμαστε με κάτι εύκολο;
Όχι δεν το πιστεύω αυτό και δεν νομίζω ότι είναι συλλογικό. Ο κάθε άνθρωπος νιώθει κάτι διαφορετικό. Τα όνειρα γίνονται ρηχά όταν πραγματοποιούνται όταν γίνονται πραγματικότητα. Τότε σταματάει το ονειρικό, σταματάει να είναι τόσο ωραίο οπότε νομίζω ότι οτιδήποτε παραμένει ανεκπλήρωτο είναι εκεί για να μας κινεί, να μας κάνει να συνεχίζουμε. Όπως είναι η ευτυχία ένα όνειρο.
Την επιτυχία του Σπιρτόκουτου αλλά και των Παικτών πώς την διαχειρίστηκες;
Με μεγάλη χαρά. Μου έδωσε κίνητρο να πάω παρακάτω και νιώθω πολύ τυχερός που μπορώ να κάνω ότι μου έρχεται στο κεφάλι με τεράστια στήριξη, αγάπη και προσμονή.