Συνέντευξη
Όλια Λαζαρίδου: Η γεύση του σκοταδιού μας κάνει για όσο ζούμε, σοφότερους.
Για λίγες ακόμα παραατάσεις στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
Η Όλια Λαζαρίδου μου μιλάει για την "Νέκυια", μία υποβλητική εμπειρία θέασης και ακρόασης της πιο υποβλητικής ραψωδίας του ομηρικού έπους, τη συνάντηση με τον Γιάννη Αγγελάκα και το πώς αλληλοσυμπληρώνονται έχοντας εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο, τις δυσκολίες του όλου εγχειρήματος, αλλά και την επιθυμία της λύτρωσης του ανθρώπου κατεβαίνοντας στον κόσμο των νεκρών..
Θα ήθελες να μου πεις πώς ξεκίνησε όλο αυτό το μυσταγωγικό ταξίδι, ποια ήταν η αφορμή;
Η αφορμη ήταν η αγάπη μου και ο θαυμασμός για τη μουσική γενικότερα και τον Γιαννη ειδικότερα. Ήθελα με κάποιο τρόπο να χωθώ στον κόσμο του, κι έψαχνα τι θα ήταν αυτό που θα μπορούσε να μας φέρει δημιουργικά κοντά.
Μίλησε μου γι' αυτό το διάλογο επί της σκηνής με τον Γιάννη.
Δεν είναι ακριβώς διάλογος, είναι μάλλον δύο μονόλογοι που συμπληρώνονται.. ο Γιάννης είναι μοναχικός ερμηνευτής και εγώ προέρχομαι από έναν διαφορετικό χώρο, του θεάτρου. Ήταν αρκετά δύσκολη η προσέγγιση, ώστε να συναντηθούμε κάπου στη μέση και κανείς άλλος να μη χάσει τον εαυτό του αλλά να πλούτισει παράλληλα και τον κόσμο του άλλου. Με υπομονή και επιμονή, πιστεύω ότι τα καταφέραμε. Έπαιξε πιστεύω ρόλο σ' αυτό και η αγάπη και η εμπιστοσύνη που υπάρχουν κι είναι αμοιβαίες.
Πόσο εύκολο ήταν όλο το εγχείρημα να μεταφερθεί στην σκηνή και να γίνει παράσταση και γιατί επιλέξατε τη συγκεκριμένη ραψωδία;
Το εγχείρημα δεν ήταν και τόσο εύκολο γιατί ήταν εντελώς γυμνό, χωρίς πολλά, ότι έχει είναι για να συμβάλλει, να βοηθήσει το θεατή να μπει, να βυθιστεί πιο αποτελεσματικά μέσα σε αυτό το σύμπαν, αυτή την κάθοδο στον Άδη.. επίσης η μορφή αυτή δεν κατατάσσεται εύκολα δεν ειναι ακριβώς θεατρική παράσταση, δεν είναι συναυλία δεν είναι αναλόγιο… θα έλεγα ότι είναι μία εμπειρία. Και αν κάτι τέτοιο δεν βρει το στόχο του, κινδυνεύει να μην είναι τίποτε απολύτως. Αυτός ίσως είναι κι ο λόγος που κι εμείς οι ίδιοι, ως την τελευταία στιγμή δεν ξέραμε ακριβώς τι είναι αυτό που έχουμε φτιάξει.
Είναι ένα είδος λύτρωσης το κατέβασμα του Οδυσσέα στον Κάτω Κόσμο;
Είναι βέβαια ένα είδος λύτρωσης, γιατί το πέπλο που μας χωρίζει από τον άλλο κόσμο, κι από αυτούς που έχουμε χάσει είναι πολύ σκοτεινό, και είναι πολύ δυνατός ο πόθος να μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε ξανά με τους πεθαμένους μας να τους ξαναντικρύσουμε. Ένας τέτοιος πόθος θα πρέπει να ήταν που έκανε και τον Όμηρο να γράψει τη Νέκυια αυτό το νεκρικό μπλουζ.
Μέσα από την καταβύθιση στον Άδη βγαίνουμε πιστεύεις πιο ζωντανοί στο φως και τον ήλιο;
Για την ακρίβεια το φως στο οποίο εγώ πιστεύω είναι το φως που ξεπηδάει από το βαθύτερο σκοτάδι σαν μία νίκη. Δε ξέρω αν βγαίνουμε πιο ζωντανοί μετά τη καταβύθιση στον Άδη αλλά σίγουρα η γεύση του σκοταδιού μας κάνει για όσο ζούμε, σοφότερους.