Πρώτη φορά με πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επίδαυρο. Πώς νιώθεις;

Η αλήθεια είναι οτι μετά απο έναν χρόνο μη ζωής και παύσης ήρθε αυτό το μεγάλο δώρο της Ελένης. Χαρά απίστευτη και παράλληλα φόβος γιατί η απραξία όλου αυτού του χρόνου είναι κάτι που συσσωρεύεται και είναι και τελείως κόντρα στη δουλειά μας. Όπως λέει και ένας ηθοποιός στην παράσταση του Καραντζά ‘Επιθεώρηση 1821’ « τα εκφραστικά μας μέσα μετά από ένα χρόνο μετακίνησης απο κουζίνα- σαλόνι « μπήκαν μέσα» κι αυτά. Ευτυχώς έχω αυτό το δώρο να είμαι στη Θεσαλλονίκη μόνη μου για τρεις μήνες και έτσι μπορώ να αφοσιωθώ κάπως πιο απερίσπαστη πράγμα που στην καθημερινότητα της ζωής μου στην Αθήνα δεν θα μπορούσε να έχει συμβεί.

Μίλησε μας εν συντομία για τον ρόλο σου. Ήταν μια πρόκληση να υποδυθείς την Ωραία Ελένη; Πώς θα την προσεγγίσεις;

Νομίζω οτι ο ρόλος της ωραίας Ελένης έχει την εξ´ορισμού τη δυσκολία ότι δεν υπάρχει ποιητής που να μην εχει ασχοληθεί με αυτήν. Το όνομα της φέρει ένα τεράστιο βάρος. Ευτυχώς από αυτό το βάρος με απάλλαξε πολύ ο Βασίλης Παπαβασιλείου λέγοντας μου οτι αυτή η Ελένη δεν ειναι ούτε η Ελένη του Ομήρου, ούτε η Ελένη του Ηροδότου , αφού η Ελένη του Ευριπίδη δεν πήγε ποτέ στην Τροία και δεν ειναι υπεύθυνη για όλα αυτά που της καταλογίζουν. Στην ουσία ο Βασίλης με πήρε απ το χέρι και με έσπρωξε να φτιάξω τη δική μου Ελένη λέγοντας μου μάλιστα κάτι που μου φαίνεται πολύ απελευθερωτικό.. οτι η Ελένη υπάρχει μεσα σε κάθε γυναίκα.

Πώς είναι η συνεργασία με τον Βασίλη Παπαβασιλείου;

Ο Παπαβασιλείου ειναι μια σπουδαία περίπτωση καλλιτέχνη, ανθρώπου και νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη για αυτή τη συνάντηση. Διαθέτει ένα οξύ, τρομερά μοντέρνο μυαλό και μια παιγνιώδη διάθεση και το κυριότερο για μένα είναι οτι δεν έχει ίχνος σοβαροφάνειας. Αφήνει λοιπόν ένα πολύ ελεύθερο πεδίο για να αυτενεργήσει κανείς και να ανθίσει. Ειναι τρομερά εμπνευστικός θα έλεγα με μια πρόταση.

Η Ελένη του Ευριπίδη είναι ένα έργο που ξεκινάει δραματικά αλλά αλλάζει στην πορεία και γίνεται κωμωδία. Σου αρέσει αυτή η εναλλαγή και πώς την ερμηνεύεις;

Ο Ευριπίδης στην Ελένη είναι σαν να ξεμπερδεύει στις πρώτες είκοσι σελίδες με το δράμα και μετά τελείως ακομπλεξάριστα οδηγεί το έργο του σε μια κωμωδία που συνομιλεί με τη φάρσα, το νουάρ και καταλήγει σε ένα χάπι εντ. Αυτό είναι για μένα και το συναρπαστικό του έργου, αφού πιστεύω οτι δεν υπάρχει τραγωδία που να μην εμπεριέχει και την κωμωδία. Όπως λέει και ο Βασίλης η κωμωδία ειναι μια οντολογική συνθήκη ενώ η τραγωδία ειναι ένα είδος. Τον κόσμο μας άλλωστε τον έπλασε σίγουρα ένας κωμικός Θεός!

Το συγκεκριμένο έργο ορίζεται ως αντιπολεμικό. Θα λέγαμε ότι είναι και φεμινιστικό μιας και καταρρίπτει το μύθο ότι ο πόλεμος της Τροίας έγινε για τα μάτια της Ωραίας Ελένης;  Πώς πιστεύεις ότι αντιμετωπίζει ο Ευριπίδης το ρόλο της γυναίκας;

Σίγουρα το έργο αυτό μπορεί να θεωρηθεί και αντιπολεμικό και φεμινιστικό με την έννοια οτι ξεγυμνώνει μπροστά στα μάτια μας τον άνθρωπο και δείχνει πόσο ανάγκη έχει την ύπαρξη μιας αφορμής που θα εξιλεώσει τα εγκλήματα του. Ταυτόχρονα οι αντρικοί ρόλοι στο έργο παρουσιάζονται με μια γελοιότητα που μόνο τυχαία δεν είναι απο τη μεριά του Ευρυπίδη. Ενώ παράλληλα θέτει και ερωτήματα όπως ποια ειναι η πραγματική φύση του κόσμου; Τι είναι το όνομα και τι το πράγμα; Και η Ελένη είναι σαν να στέκεται στη μέση όλων αυτών, σαν σύμβολο της μυστηριακότητας της ύπαρξης!

Πρόσφατα ξεκίνησε σε συνδρομητικό κανάλι το αστυνομικό θρίλερ 42’ C με τη συμμετοχή σου. Θέατρο ή τηλεόραση; Τι προτιμάς;

Το θέατρο είναι για μένα σαν ο φυσικός μου χώρος. Οι μήνες της προετοιμασίας μου δίνουν μια σιγουριά και μια ασφάλεια που δύσκολα μπορείς να τη βρεις στις συνθήκες των γυρισμάτων μιας τηλεοπτικής σειράς. Παρόλ’ αυτά η σειρά 42 βαθμοί είναι ένα παράδειγμα για το πως θα έπρεπε να είναι ιδανικά τα πράγματα στην τηλεόραση. Ένα ωραίο σενάριο του οποίου γνωρίζεις το τέλος από την αρχή ( ως ηθοποιός εννοώ), χρόνος για να δουλέψεις και σε λεπτομέρειες, καλοί ηθοποιοί, καλός σκηνοθέτης. Με αυτές τις συνθήκες θα μου άρεσε να κάνω τηλεόραση!

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια;

Τον χειμώνα αν όλα πάνε καλά, γιατί αν κάτι μας έμαθε αυτή η πανδημία είναι οτι δεν πρέπει να κάνουμε και πολύ μακρινά σχέδια , θα κάνουμε μια παράσταση με την Ζωή Χατζηαντωνίου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά για την βασίλισσα Αμαλία, τη γυναίκα που ένας ολόκληρος λαός είχε επενδύσει στο πρόσωπο της να φέρει στη ζωή τον πρώτο διάδοχο του ελληνικού έθνους..

Όνειρα καλλιτεχνικά και μη για το μέλλον;

Ονειρεύομαι να αφήσουμε πίσω μας αυτή την περιπέτεια που μας κατέβαλε σωματικά και ψυχικά και η περίοδος της απαγόρευσης της αγκαλιάς, του αγγίγματος, της επαφής να φύγει ανεπιστρεπτί.