Συνέντευξη
Κατερίνα Λούβαρη Φασόη: Όλα διακρίνονται ζωφερά. Δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε κάποτε να τα ανατρέψουμε, αλλά σίγουρα μπορούμε να προσπαθήσουμε.
Η Κατερίνα Λούβαρη Φασόη μας συστήνει "Την μικρή μέσα στο σκοτεινό δάσος" του Φιλίπ Μινιανά σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη, που θα συμμετέχει στο Φεστιβάλ της Αβινιόν το 2021,συγχρόνως μας μιλάει για την συνεργασία που είχε με τον σκηνοθέτη και τον συμπρωταγωνιστή Πολύδωρο Βογιατζή, πώς βίωσε την περίοδο της καραντίνας αλλά και τι είναι αυτό που φοβάται στην επόμενη μέρα.
Σε τι κατάσταση σε πετυχαίνω μετά από τόσο καιρό αποχής απ'το σανίδι και το θέατρο;
Θέλω να πιστεύω, σε καλή κατάσταση. Απέχω σωματικά, όχι όμως και νοητικά, εγκεφαλικά, φαντασιακά. Η αποχή με έκανε πιο ευάλωτη ασυζητητί, καθώς πάτησε στην ανθρώπινη ματαιοδοξία που με διακατέχει, όπως ολόκληρο το σινάφι μας, αλλά νομίζω, εν τέλει, με έκανε πιο δυνατή, δίνοντάς μου μια σπρωξιά προς όλα αυτά που δίσταζα να κάνω τόσο καιρό. Να γράψω, να εμψυχώσω, να εκτεθώ με έναν άλλον τρόπο.
Θα ήθελες να μας παρουσιάσεις "Την μικρή μέσα στο σκοτεινό δάσος";
Η Μικρή μέσα στο Σκοτεινό Δάσος, είναι το έργο του Φιλίπ Μινιανά. Βασίζεται στο μύθο της Πρόκνης και της Φιλομήλας, που συναντάμε στις Μεταμορφώσεις του Οβίδιου. Ένας μύθος που υπάρχει σε πολλές λαϊκές παραδόσεις, δημοτικά τραγούδια και παραμύθια. Η προσωπική γραφή του Μινιανά, συνδέει τον αναγνώστη του σήμερα με τις φρικτές πράξεις του βιασμού ενός παιδιού, τον ακρωτηριασμό του, την εγκατάλειψή του στο έλεος της Μοίρας, την ροπή του ανθρώπου προς το σκοτεινό, το ψευδές και την υποκρισία, την ανάγκη για εκδίκηση και την παιδοκτονία. Στο τέλος, όμως, οι ήρωες απαλλάσσονται των κριμάτων τους, απελευθερώνονται σε πλάσματα τ' ουρανού, σε πουλιά που μπορούν να δουν τις ανθρώπινες πράξεις από ψηλά. Το κείμενο ακροβατεί ανάμεσα στον αφηγηματικό λόγο και την πρόζα, κάνοντας, κατά τη γνώμη μου, πιο ενδιαφέρον τόσο το θεατρικό κείμενο από άποψη γραφής, όσο και την ανάγνωσή του για την σκηνή.
Τι το ιδιαίτερο έχει η συγκεκριμένη παράσταση;
Το κύριο και βασικό ιδιαίτερο συστατικό αυτής της παράστασης, της Μικρής μέσα στο Σκοτεινό Δάσος, που πρωτοπαρουσιάστηκε τον Ιανουάριο του 2020 στο ΚΕΤ, είναι ότι αποτελεί αποκύημα ομαδικής δουλειάς. Κυριολεκτικά. Οι άνθρωποι σπάνια βασίζονται ο ένας στον άλλο, ακόμα πιο σπάνια εμπνέει ο ένας τον άλλο. Ευχαριστώ πολύ τον Παντελή, τον Πολύδωρο, την Κλειώ, τον Αποστόλη, το Νίκο, τον Σταύρο, τον Γιώργο, που δεν θέλησαν να δείξουν πόσο ικανοί και ταλαντούχοι είναι. Αυτό το ξέραμε. Απλώς εμπιστεύτηκαν ο ένας τον άλλο, συμπλήρωσαν και στήριξαν την σκηνοθετική ανάγκη και ξεκινήσαμε όλοι μαζί αυτή την ιδιαίτερη παράσταση. Πολυμεσικό θέατρο, λέμε ότι είναι. Συμπράττουν οι καλές τέχνες με τις παραστατικές επί σκηνής. Σίγουρα κάτι που μας έκανε να παίξουμε πάλι σαν παιδιά!
Πόσο σημαντική είναι η πραγματοποίηση του Φεστιβάλ της Αβινιόν όπου θα συμμετέχετε έπειτα από την πανδημία;
Η συμμετοχή μας στο επίσημο Φεστιβάλ της Αβινιόν 2021, είναι το καλύτερο δώρο που μπορούσα να φανταστώ. Παραλίγο να ξεχάσω το θαύμα. Το θαύμα είναι η ίδια η εμπειρία, είτε παίζεις σε έναν πανέμορφο πολυχώρο της Κυψέλης με λίγες θέσεις είτε στο μεγαλύτερο θεατρικό φεστιβάλ της Ευρώπης. Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, όλους τους ανθρώπους που με στήριξαν προσωπικά, για όλους τους αγαπημένους μου που θα έρθουν στην Αβινιόν, και όσους θέλουν να έρθουν και δεν μπορούν. Για μένα είναι σημαντικό ότι θα βρεθώ στο Φεστιβάλ με αυτή την παράσταση. Δεν πάω μόνο σαν ηθοποιός, ξέρω πως κανένας μας σε αυτή την δουλειά δεν είναι αντικαταστατός. Όλοι είμαστε θεμέλιοι λίθοι της Μικρής μας.
Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον Παντελή Δεντάκη και τον Πολύδωρο Βογιατζή, και πώς νιώθεις που είσαι κομμάτι αυτού του έργου;
Ο Παντελής είναι ένας άνθρωπος σπουδαίος, βαθειά ευαίσθητος, με αδιανόητες ικανότητες, με έμπνευση και ταλέντο. Δεν επαναπαύεται και δεν καθησυχάζεται εύκολα. Ο Πολύδωρος είναι ένας συμπαίκτης βράχος. ήρεμος, φοβερά εργατικός και ταλαντούχος, πηγή έμπνευσης για μένα. Ο Αποστόλης είναι ο άνθρωπός μας, ο άνθρωπος που ήξερε ανά πάσα στιγμή τα πάντα για την παράσταση, που μπήκε σε σκοτεινά μονοπάτια της δικής του δουλειάς, που θα έχει κάθε μέρα ένα ειλικρινές χαμόγελο. Η Κλειώ είναι η γλύπτριά μας, η καλλιτέχνιδα που ζει κυριολεκτικά με τα έργα της και τα αγαπά όσο τίποτα. Και οι υπόλοιποι, που δεν τους αναφέρω για λόγους συμπύκνωσης του χρόνου, είναι όλοι δοσμένοι από την κορυφή ως τα νύχια. Είμαι περήφανη που μας έφερε κοντά. Είμαι ακόμα πιο περήφανη, για την παράστασή μας και την πορεία της.
Πώς ισορρόπησες και τι ασχολίες βρήκες στο διάστημα της καραντίνας;
Ο χρόνος, για όλους μας, κύλησε διαφορετικά. Στην αρχή, είχα την πίστη πως όλο αυτό θα κρατούσε για λίγο. Κάπως απελευθερώθηκα με αυτή την σκέψη, και, επιτέλους, απήλαυσα όσα δεν είχα προλάβει μέσα στην τρέλα της γρήγορης ζωής μου. Μετά μεσολάβησε ένα θέμα υγείας. Το αγκάλιασα σταδιακά. Μέρα τη μέρα έρχομαι πιο κοντά στον εαυτό μου. Πρώτη φορά στη ζωή μου, είχα την ευκαιρία να κάνω αποκλειστικά πράγματα για μένα. Και από τον δεύτερο εγκλεισμό μας γράφω. Γράφω θεατρικά κείμενα. Αυτό ήταν μια βαθύτερη ανάγκη μου για έκφραση. Δεν μπορούσα αλλιώς να ανακουφιστώ. Το θεατρικό κείμενο είναι ζωή, παλμός, εικόνες και ήχοι. Το φαντάζομαι, μου καρφώνεται στο μυαλό και αποτυπώνεται χωρίς δεύτερη σκέψη.
Τι ήταν αυτό που σου έλειψε περισσότερο και έκανες με το που βγήκες έξω;
Δεν ήμουν ένα θηρίο μέσα στο κλουβί του. Δεν έσπασα τίποτα με την άρση του περιορισμού. Ναι, μου έλειψε το θέατρο, μια ωραία έκθεση, μια συναυλία, ένα πάρτυ, η προπόνησή μου με τους φίλους μου, αλλά κυρίως μου έλειψε η απενοχοποίηση της ελευθερίας, της ελεύθερης κίνησής μας και έκφρασης. Να αγκαλιάσεις ένα αγαπημένο πρόσωπο που μόλις προσγειώθηκε με το αεροπλάνο, να χορέψεις σε ένα λαιβ με άγνωστους τριγύρω, να μπορέσεις να διαδηλώσεις στον δρόμο, χωρίς να νιώθεις ο "επιπόλαιος νέος που ρισκάρει τη δημόσια υγεία".
Με αυτά που βλέπεις να συμβαίνουν στην κοινωνία σε τρομάζει η επόμενη μέρα;
Όλα με φοβίζουν. Οι άνθρωποι που κρατούν τα ηνία και οι άνθρωποι που τους ψηφίζουν, η αμορφωσιά, η έλλειψη ενσυναίσθησης, η σύντομη και αδύναμη μνήμη αυτού του τόπου, η οδική μας συμπεριφορά, τα νομοσχέδια που περνούν βράδυ, τα κεκτημένα που καταπατώνται, τα νοσοκομεία που ρημάζουν... Όλα. Όλα διακρίνονται ζωφερά. Δεν ξέρω αν όλα θα μπορέσουμε κάποτε να τα ανατρέψουμε, αλλά σίγουρα μπορούμε να προσπαθήσουμε. Κάτι θα χάσουμε, βέβαια, αλλά και κάτι θα κερδίσουμε.
Καλλιτεχνικά σχέδια για το μέλλον;
Προς το παρόν, το φθινόπωρο, μετά τις παραστάσεις μας στο Φεστιβάλ της Αβινιόν, τον Ιούλιο του 2021, επιστρέφουμε στην αθηναική θεατρική μας στέγη, στο ΚΕΤ. Αυτό, φυσικά, εάν και εφόσον μας το επιτρέψουν οι υγειονομικοί κανόνες. Από το νέο έτος, θα είμαι βοηθός του Παντελή Δεντάκη, στην καινούργια του σκηνοθετική δουλειά. Καθόλη την διάρκεια του φετινού εγκλεισμού, βρισκόμουν σε μια διαδικασία έκθεσης της συγγραφικής δουλειά μου, οργάνωσα ήδη το πρώτο εργαστήρι θεατρικής ανάγνωσης στο 1927 art space στην Κυψέλη, προετοιμάζω καινούργια θεατρικά κείμενα, αναμένω να ξεκινήσω ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα θεατρικής γραφής, και συζητάω, χωρίς να είναι σίγουρο τίποτα ακόμα, να βρίσκομαι ως ηθοποιός σε παραστάσεις της ερχόμενης σεζόν. Βέβαια, όπως λέει και ο βασιλιάς στο τέλος του έργου μας, "Τα σχέδιά μας πάντοτε ανατρέπονται. Νομίζουμε ότι ορίζουμε τα πράγματα και μας ποδοπατούν.".