Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεσαι με την Κάτια Γέρου; Τι ήταν αυτό που σου άρεσε στον τρόπο δουλειάς της;

Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι με την Κάτια Γέρου και είναι μεγάλη μου χαρά. Είχα βέβαια την τύχη να την έχω και δασκάλα όταν σπούδαζα. Βρέθηκα σε αυτήν τη δουλειά λαμβάνοντας την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη της. Μέσα από αυτή τη δουλειά μάλιστα συνδεθήκαμε πολύ βαθύτερα. Λόγω της πανδημίας, η παράσταση πήρε αρκετές αναβολές. Αυτό είχε ως συνέπεια να εργαστούμε σε ένα ευρύ χρονικό πλαίσιο, σε διαφορετικούς χώρους και με πολλές δυσκολίες. Προέκυψαν αναπάντεχα γεγονότα στις ζωές μας με σημαντικότερο την απώλεια δικών μας ανθρώπων. Το κοινό πείσμα όμως, μας έδεσε με ένα μοναδικό τρόπο και βρήκαμε δύναμη η μία στην άλλη και ο ένας στον άλλον γενικά ως θίασος. Όσο για τον τρόπο δουλειάς της, είναι στοχευμένος. Ξέρει τι επιθυμεί και πώς να το μεταδώσει. Έχει εμμονή με τον ήχο της φωνής, τις τονικότητες αναλόγως της συναισθηματικής φόρτισης και το αντίστροφο, τον σύγχρονο λόγο, το βάθος των λέξεων, την αλήθεια πρωτίστως, το βλέμμα των καλλιτεχνών του Butoh. Σκηνοθετικά κατάφερε ένα στοίχημα, να κάνει τη λιτότητα δύναμη.

Πες μου δυο λόγια για το ρόλο σου. Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση ή δυσκολία αν θες, που αντιμετώπισες;

Υποδύομαι την Τροφό που ανοίγει την παράσταση και στη συνέχεια ενσωματώνεται στο Χορό. Ο Χορός αποτελείται από εμένα και την Ιωάννα Μπιτούνη. Δεν είναι ο κλασικός Χορός. Είμαστε μόνο δύο άτομα που σκηνικά φέρουν διαφορετικές προσωπικότητες. Εγώ κρατάω στοιχεία της Τροφού και παραμένω πιο κοντά στο πλευρό της Μήδειας. Το να ανοίγεις την παράσταση είναι πάντα πρόκληση αλλά δε θα το έλεγα δύσκολο. Ως δυσκολία θα αναφερόμουν κυρίως στη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην κλασική εκδοχή των ρόλων και του Χορού και την εκδοχή της παράστασης στην οποία κρατάμε συγκεκριμένα στοιχεία. Η Τροφός είναι ένας σπουδαίος ρόλος που έχει παιχτεί από πολύ σπουδαίες ηθοποιούς όπως η Μάγια Λυμπεροπούλου. Στην παράσταση μας ο ρόλος του Παιδαγωγού έχει αφαιρεθεί και η Τροφός είναι ένα νέο κορίτσι που εκφράζει την αγωνία του για τη δυστυχία της Μήδειας.

Ποια άλλα ζητήματα αναδεικνύονται μέσα από το έργο και την δική σας προσέγγιση; 

Σίγουρα αναδεικνύεται ο ακραίος έρωτας και η ματαιότητα του, η προδοσία, η ματαιοδοξία και οι τερατώδεις πράξεις που μπορεί να πράξει το ανθρώπινο χέρι. Η παράσταση εστιάζει στον πόλεμο των ενηλίκων που έχει ως παράπλευρες απώλειες τα παιδιά. Γι’ αυτό και η παράσταση κλείνει με πραγματικές εικόνες παιδιών που εξαθλίωσε ο ενήλικος κόσμος, η εξουσία, το συμφέρον. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τον τωρινό πόλεμο στην Ουκρανία.

«Τώρα κυβερνά το μίσος και η αγάπη αρρώστησε». Αυτή η φράση ακούγεται στην έναρξη του έργου. Το έργο αυτό λειτουργεί και στο σήμερα με μεγάλη ευκολία. Αυτό το μίσος γιατί πιστεύεις ότι τα υπερνικά όλα; Τι εχει πάει στραβά;

Αυτή τη φράση βάζει ο Ευριπίδης να λέει η Τροφός στην έναρξη. Αφορά το ζευγάρι Μήδεια-Ιάσωνας που ενώ αγαπιόταν πολύ τώρα κυριεύεται από μίσος. Αφορά και πολλά άλλα. Σίγουρα ιστορικά θα μπορούσε να γίνει σύνδεση και με τα γεγονότα της εποχής π.χ. τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Το μεγαλείο των τραγωδιών είναι ότι πάντα είναι και θα είναι επίκαιρες. Ο άνθρωπος δεν έχει αλλάξει στην ουσία του, είναι πλάσμα παρασυρμένο από το θυμικό του και πλανεμένο από τη ματαιοδοξία. Ξεχνάει ότι το χώμα είναι το τελικό του σπίτι. Και δε μιλάμε και για καμιά τεράστια σε διάρκεια ζωή, θα έπρεπε να το θυμάται. Ο Ευριπίδης βάζει το Χορό να λέει «Γιατί να κάνουμε παιδιά;». Αφού ο κόσμος είναι κακός αφού δεν πάει καλά το πράγμα ας σταματήσουμε το ανθρώπινο είδος. Κι όμως αυτή η συγκλονιστική φράση, η απορία του Χορού απαντάται στο ότι υπάρχουμε σήμερα. Δε θεωρώ ότι το μίσος τα υπερνικά όλα. Αν συνέβαινε αυτό θα είχαμε αφανιστεί ως είδος. Υπάρχουν αχτίδες φωτός που επιμένουν στη ζωή, στην καλοσύνη, στην αγάπη. 

Η νέα γενιά σηκώνει τα λάθη και τα βάρη των προηγούμενων. Εσύ είσαι αισιόδοξη ότι αυτό μπορεί να αλλάξει;

Χρειάζεται πολύ δουλειά για να αλλάξει όπως επίσης συσπείρωση και ομαδικότητα που μας λείπει και ως λαός. Μπορεί να αλλάξει μόνο σε βάθος χρόνου. Όχι ξαφνικά σε μια γενιά αλλά στο πέρασμα χρόνου από γενιά σε γενιά. Ξεκίνησα την πορεία μου στην οικονομική κρίση, μαζί με τα μνημόνια, έζησα το περιβόητο δημοψήφισμα, είδα να αλλάζουν ρεπερτόρια φορέων λόγω αντιπαραθέσεων υψηλά ιστάμενων, ήρθε η πανδημία, κλείσανε τα θέατρα, τώρα ο πόλεμος, η ακρίβεια. Κι όμως θα σου πω κάτι, όσο υπάρχουν άνθρωποι που επικοινωνώ και έχουμε ίδιο αξιακό σύστημα, παραμένω αισιόδοξη.

Τι έχει αλλάξει, αν έχει αλλάξει κάτι, στο θεατρικό χώρο μετά το ελληνικό #metoo και τον covid19;

Μετά την πανδημία που στην ουσία δεν έχει τελειώσει αλλά μάθαμε να ζούμε με αυτήν, υπήρχε μεγάλο άγχος για το αν θα έρχεται ο κόσμος στο θέατρο. Ο κόσμος έρχεται στο θέατρο. Το είδα στην παράσταση μας. Το έχει ανάγκη, το στηρίζει και αυτό είναι υπέροχο. Οι ηθοποιοί δε, θυμηθήκαμε πόσο ανάγκη έχουμε να μιλάμε στόμα με στόμα και τα σταγονίδια να κάνουν πάρτυ στη σκηνή. Όσο για το #metoo, είμαστε λίγο πιο άφοβες πια. Θέλει δουλειά ακόμα.