Ποιες είναι οι πρώτες εντυπώσεις απ'το ξεκίνημα της παράστασης;

Πρόκειται για ένα κείμενο το οποίο δεν είχα διαβάσει. Θυμάμαι, ότι ο Χάρης είχε φτιάξει μια θεατρική εκδοχή του κειμένου όταν ήταν στην Σχολή αλλά δεν είχα καταφέρει να δω την παράσταση. Το κείμενο το διάβασα πριν ενάμιση χρόνο περίπου. Πρόκειται για ένα πυκνό έργο με πολλούς κόσμους μέσα του. Αρχίσαμε τις πρώτες μας συναντήσεις, με αραιή συχνότητα, τον περασμένο Ιούνιο. Όσο περνούσε ο καιρός οι συναντήσεις πυκνώνανε. Υπήρχε μία αγωνία εκ μέρους μας σε σχέση με την μορφή  και η αλήθεια είναι ότι τις τελευταίες εβδομάδες καταλήξαμε στην τελική του εδοχή. Είναι μία απαιτητική παράσταση για την οποία μοχθήσαμε πολύ. Γράψαμε δικά μας κείμενα, κάποια  ενσωματώθηκαν στην παράσταση. Τώρα που η παράσταση τρέχει και μαζί της και εμείς, ανακαλύπτουμε διαρκώς καινούριους θησαυρούς που ανατέλλουν μπροστά μας και την ίδια στιγμή  έρχομαστε αντιμέτωποι με τις δυσκολίες και τις απαιτήσεις που εμφανίζονται όσο εμεις σκάβουμε πιο βαθειά. 

Γιατί αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το συγκεκριμένο έργο;

Ήταν μία απόφαση του Χάρη.Φαντάζομαι ότι είναι ένα κείμενο που το ξαναεπισκέπτεται, τον ενδιέφερε και αποφάσισε ν' ασχοληθεί εκ νέου με αυτό. Πρόκειται για ένα υπέροχο υλικό στα χέρια ενός πολύ εμπνευσμένου και εμπνευστικού δημιουργού που είναι ο Χάρης. Μετά από τις εντυπώσεις που  σχηματίσαμε διαβάζοντας το βιβλίο, ο Χάρης μας καθοδήγησε στον κόσμο που αυτός φαντάστηκε και δημιούργησε, με την ιστορία σαν όχημα και εμάς σαν υλικό.

Χαρακτήρισε μου τον Ρίχαρτ Σρούμπεκ;

Πρόκειται για έναν Γερμανό βιβλιοπώλη ο οποίος ζει στο Βερολίνο το 1976 πριν την πτώση του τείχους. Μετά την εγκατάλειψή του από την σύντροφό του Χάνα Μπάϊλ και προσπαθώντας να καταλάβει τους λόγους που οδήγησαν την αγαπημένη του σε φυγή, εισέρχεται σε μία υπαρξιακή δίνη μέσω της οποίας ο κόσμος του επανασυστήνεται. Ξεκινά να γράφει, σταματά να πηγαίνει στην δουλειά του,σταματάει να εφοδιάζεται με τρόφιμα,σταματάει την επικοινωνία με τον έξω κόσμο και βυθίζεται όλο και περισσότερο στον εαυτό του με σκοπό να συλλάβει το λόγο της εγκατάλειψής του. Αλλά όσο προχωράει τόσο λιγότερο καταλαβαίνει.Και τον εαυτό του και την Χάνα.

Υπάρχει καθόλου το ναρκισσιστικό-εγωιστικό στοιχείο στον Ρίχαρτ;

Και μόνο από το γεγονός οτι  θεωρεί οτι η Χάνα έφυγε λογω δικής του υπαιτιότητας και άρα στο μυαλό του υπάρχει και μία εκδοχή κατα την οποία αυτός πάλι κάνει κάτι και την κερδίζει, υπάρχει. Το έργο όμως δεν μένει εκεί. Μέσω αυτού του ήρωα καταδύεται στα πιο βαθεία και καλά κρυμμένα στοιχεία της κοινωνικής και προσωπικής ζωής.

Είναι μία παράσταση για την απώλεια;

Η απώλεια είναι ένα γεγονός που συνταράσσει τον ήρωα και αποτελεί την αφορμή για την εκκίνηση αυτής της εσωτερικής του αναζήτησης. Τα γεγονότα που αντιμετωπίζει για πρώτη φορά ή επανεξετάζει κατα την διάρκεια του έργου είναι ειδωμένα μέσα απο το πρίσμα του χωρισμού και της απώλειας, με τον ίδιο πιο διαυγή στον στοχασμό του απέναντι στον κόσμο.

Πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει κάτι "άσχημο" για να μπορέσει ο άνθρωπος να ξαναβρεί την αίσθηση της ομορφιάς που του προκαλεί ο έρωτας;

Δεν ξέρω αν πρέπει. Ξέρω οτι ένας χωρισμός ή μια απώλεια είναι ένα γεγονός που μπορεί να έχει τρομέρή επίδραση στο άτομο που το βιώνει. Μπορεί να αλλάξει την ζωή ενός ανθρώπου, να επηρεάσει το αξιακό του σύστημα και να κλονίσει βεβαιότητες που είχε το άτομο για την ζωή του. Ο τρόπος διαχείρισης ενος τέτοιου γεγονότος βέβαια μπορεί να ποικίλλει, και αυτό ακριβώς είναι και ένας από τους άξονες της παράστασης μας, το γεγονός όμως καθεαυτό είναι μια πολύ δυνατή εμπειρία.

Θα ήθελες να μου μιλήσεις για το ρόλο που παίζει η μουσική στην παράσταση;

Ο Κορνήλιος Σελαμσής και ο Χάρης Φραγκούλης είναι τα παλαιότερα μέλη της ομάδας Κursk. Αποφάσισαν λοιπόν να συνθέσουν και να σκηνοθετήσουν απο κοινού την παράσταση αυτή. Η εργασία μας με τη μουσική, που βρίσκεται παρούσα σε όλη την παράσταση, είχε σαν ζητούμενο την εύρεση ενός τρόπου κατα τον οποίο το τραγούδι και τα μουσικά μέρη δεν αποτέλουν εργαλείο δραματουργικού ποικίλματος αλλά ανάγκη έκφρασης που προκύπτει απο την δίνη της σκέψης και της ακούραστης συγγραφής από την μεριά του ήρωα.

Πόσο σε μετατοπίζουν σαν προσωπικότητα οι συνεργασίες με την ομάδα Κursk; 

Μπορώ να πω πως η δουλειά με την ομάδα είναι πολύ απαιτητική, καλούμαστε να είμαστε συνεχώς διαθέσιμοι σε όλα τα επίπεδα όσο δουλεύουμε και αυτό νιώθω οτι πολλές φορές μου ζητά να αφήσω κατα μέρους την προσωπικότητά μου, τις ευκολίες μου, να οξύνω την προσοχή μου, τα αντανακλαστικά μου, την δημιουργικότητα μου, προκείμένου να επιτρέψω στο έργο να με χρησιμοποιήσει για να ειπωθεί. Αυτό υπήρχε με έναν τρόπο σαν ζητούμενο από τον εαυτό μου σε κάποιες σόλο δουλειές που δημιούργησα στο παρελθόν (Εργασία Βάκχες, Moth). Ο Χάρης έχει εντρυφήσει σε αυτη την λειτουργία σε μεγαλύτερο βάθος και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η δουλειά μαζί του να είναι πολύ απαιτητική και ταυτόχρονα φοβερά πλούσια και αποκαλύπτική.

Μίλησε μου για το πολιτικό στοιχείο το οποίο εμπεριέχει το έργο;

Το οτι ο ήρωας της ιστορίας δεν υποκύπτει στην δύναμη των κλισέ που θέλουν τη ζωή να συνεχίζεται, που θέλουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια, που θέλουν σε ένα χρόνο θα σου έχει περάσει αλλά αντιθέτως κρατά και επεξεργάζεται τον πόνο του για να καταλάβει βαθύτερα τον εαυτό του και την λειτουργία των ανθρώπων, είναι μία μορφή αντίστασης σε μία ροή πραγματικότητας που σου λέει το αντίθετο. Αυτό είναι μία πολιτική στάση στα πράγματα.

Πόσο σε επηρεάζει σαν Αντρέα η απώλεια στη ζωή σου;

Έχω την τύχη όλοι στην οικογένεια μου να είναι καλά στην υγεία τους, αυτοί που αποτελούν το κοντινότερο συγγενικό περιβάλλον. Μπορώ να φανταστώ μόνο την απώλεια του  πόσο επώδυνο είναι να χάνεις οικογένεια. Έχω χάσει  έναν αδεφικό μου φίλο που είχε την ίδια ηλικία και αυτό με τσάκισε, έχει κάτι τόσο αδιαπραγμάτευτο που σου υπενθυμίζει τι είσαι και ποια είναι η φύση των πραγμάτων με έναν βίαιο τρόπο.

Τι προσδοκάς απ'το ελληνικό θέατρο-κινηματογράφο-τηλεόραση ως ηθοποιός;

Δεν προσδοκώ κάτι συγκεκριμένο από αυτά, έχω προσδοκίες από εμένα μέσα τους. Μου αρέσει να εξασκώ αυτή την τέχνη, θέλω να μπαίνω όλο και πιο πολύ μέσα της και να μπορώ να μοιράζομαι τον εκεί τόπο με συνεργάτες και ανθρώπους που αγαπώ.

Photo credit Mike Rafail