Σε τι κατάσταση σε πετυχαίνουμε, θα ήθελες να μας βάλεις στο κλίμα των προβών;
Βρισκόμαστε περίπου μία εβδομάδα στο θέατρο όπου ο παρατεταμένος χρόνος κλεισίματος βγάζει μία μυρωδιά όπου ταιριάζει με αυτή τη διαφθορά που υπάρχει σ'αυτό το έργο. Το κυριότερο που κάνουμε στις πρόβες είναι ότι προσπαθούμε να παίξουμε ο ένας με τον άλλο, να εννοήσουμε τα λόγια που λέμε και να δημιουργηθεί ένας κώδικας που μπορούμε να παίξουμε λέγοντας τα λόγια όσο πιο κανονικά γίνεται. Δηλαδή να κατασκευαστεί κάτι ώστε να χωράει αυτά τα λόγια, από το πιο απλό μέχρι το πολυπλοκότερο λόγο. Επινοούμε μία φόρμα με την καλή έννοια χαρακτήρων για το πώς θα αποδοθούν αυτά τα λόγια.
Γιατί το συγκεκριμένο έργο του Σαίξπηρ έπειτα από τόσο καιρό αποχής;
Αυτό το έργο ήταν μία επιθυμία του Θανάση του Δόβρη να το ανεβάσει. Είναι ένα έργο που κυριαρχεί το μαύρο. Εγώ προσωπικά δυσκολεύομαι να μπω σ'αυτό το έργο γιατί δείχνει πάρα πολύ σκοτεινές πτυχές των ανθρώπων τις οποίες τις έχουμε και σήμερα. Όσο ο κόσμος επιζητά κάτι πιο ηρωικό μετά απ'αυτό που πέρασε όλο αυτό το διάστημα το συγκεκριμένο έργο δεν του το προσφέρει. Δεν εμπεριέχει καμία ελπίδα σε κανένα σημείο.
Ποιος είναι ο δικός σου ρόλος;
Ο δικός μου ρόλος είναι αυτός του Μάλκομ αλλά επειδή είμαστε λίγα άτομα υποδυόμαστε πολλούς χαρακτήρες. Ο Θάνος Τοκάκης είναι ο Μακμπέθ, η Εύη Σαουλίδου υποδύεται την Λαίδη, ο Κώστας Ξυκομηνός είναι ο βασιλιάς και ο Μακντάφ, ο Κώστας Κουτσολέλος υποδύεται τον Μπάνκο το φίλο του Μακμπέθ και κάποιους άλλους, ο Γρηγόρης Ποιμενίδης τον θυρωρό και την αρχιμάγισσα. Τέλος εγώ εκτός του Μάλκομ ερμηνεύω και κάποιους άλλους νεαρούς ρόλους περισσότερο. Στον Μάλκομ αυτό που δουλεύουμε περισσότερο στο χαρακτήρα του καθώς βρισκόμαστε και στην αρχή είναι το παίξιμο του να έχει κάτι το "κανονικό" κάτι το αληθοφανές. Αυτό που αναζητούμε είναι το ρεαλιστικό-πραγματικό κομμάτι, αυτό δουλεύουμε περισσότερο με τον Θανάση και κατά την γνώμη μου είναι και το πιο δύσκολο.
Είναι ένας θρόνος γεμάτος αίμα. Κατά πόσο επηρεάζει τον άνθρωπο η εξουσία;
Ναι πιστεύω ο συγκεκριμένος τίτλος ταιριάζει σ'αυτό το έργο του Σαίξπηρ. Όποιος ανεβαίνει στο θρόνο θα έχει ένα αιματηρό τέλος. Σ' αυτό παίζει ρόλο και το δουλεύουμε κιόλας στην παράσταση το πόσο εύκολα αλλάζει τον άνθρωπο η εξουσία. Όπως και ο Μακμπέθ είναι ένας υπηρέτης του βασιλιά, τίμιος, γενναίος στρατιώτης αλλά συγχρόνως και ένας καλός σφαγέας.
Ενώ είναι ένα από τα μικρότερα έργα του Σαίξπηρ εμπεριέχει τόσους πολλούς συμβολισμούς πόσο δύσκολο είναι αυτό;
Όταν το διαβάζεις απ'το κείμενο όλα χωράνε, η δυσκολία έγκειται στο πώς θα αποδοθούν όλα αυτά στη σκηνή. Ο Σαίξπηρ θέλει να έχεις μία ελευθερία λόγω αυτών των τεράστιων συμβολισμών και νοημάτων. Να ελευθερωθείς από το βάρος των λέξεων και να δεις ότι μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και η καθημερινότητα. Πρέπει να αφεθείς για να πεις τα λόγια να εμπιστευτείς τον Σαίξπηρ και εκείνος θα σε οδηγήσει. Εσύ το μόνο που χρειάζεται είναι να είσαι ειλικρινής, αληθινός και ελεύθερος απέναντι σ' αυτήν τη δυσκολία.
Πόσο γοητευτικό μοιάζει στα μάτια σου αυτή η επιρροή που έχει στον Μακμπέθ η Λαίδη;
Γοητευτικό κατά τη γνώμη μου είναι ότι ένας άνδρας-βασιλιάς αποποιείται των ευθυνών του και τις μεταθέτει κάπου αλλού. Μας αρέσει να μην έχουμε ενοχές. Και ο Σαίξπηρ είναι πανέξυπνος γιατί έχει τοποθετήσει ένα ζευγάρι για να κινεί τα νήματα, είναι τρομερά αβανταδόρικο. Είναι γοητευτικό γιατί σου δείχνει τι μπορεί να κάνει μία γυναίκα σ' έναν άντρα, πόσο τον επηρεάζει. Εισβάλλει ο Σαίξπηρ κατά έναν τρόπο στην κρεβατοκάμαρα του ζευγαριού.