Θα ήθελες για αρχή να μου μιλήσεις για την Θεατρική ομάδα, πώς δημιουργήθηκε;

Η ομάδα μας (broaden) δημιουργήθηκε το 2019, όταν ακόμη και τα έξι μέλη της ήμασταν σπουδαστές της δραματικής σχολής του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Η πρώτη μας παράσταση ήταν το ‘Ελληνόρ(α)μα’ που είχα γράψει εγώ και την παρουσιάσαμε στον τεχνοχώρο Φάμπρικα στο πλαίσιο ενός διαγωνιστικού φεστιβάλ. Επειδή τότε η παράστασή μας είχε διακριθεί με το πρώτο βραβείο κοινού, αποφασίσαμε τέσσερα χρόνια μετά να καταπιαστούμε με άλλον έναν μεγάλο συγγραφέα και να δοκιμαστούμε υπό δυσκολότερες συνθήκες.   

Τι ήταν αυτό που σας κέντρισε την προσοχή με το Ντοστογιέφσκι και το συγκεκριμένο έργο;

Το συγκεκριμένο έργο το είχα πρωτοδιαβάσει το 2017 όταν ακόμη ήμουνα στην Θεσσαλονίκη και μου είχε αρέσει πάρα πολύ. Το καλοκαίρι που μας πέρασε ήταν μια πολύ δύσκολη για μένα περίοδος για πολλούς λόγους με αποτέλεσμα, όπως λέει και ο αφηγητής του έργου, να μην μου μένει τίποτα άλλο εκτός από το διάβασμα, και έτσι διάβαζα πολύ και ξανά έπεσε στα χέρια μου ‘Το υπόγειο’ του Φ. Ντοστογιέφσκι. Το διάβασα πολλές φορές και ήθελα με την ομάδα μου να το ανεβάσουμε θεατρικά, γιατί περιέγραφε κατά κάποιον τρόπο αυτά που βίωνα. Οι συνθήκες, όλος τυχαίος, ήταν ευνοϊκότατες γιατί βρέθηκαν στον δρόμο μας άνθρωποι που μας αγκάλιασαν και μας στήριξαν από την πρώτη στιγμή, με αποτέλεσμα να βουτήξουμε κυριολεκτικά και μεταφορικά στο Υπόγειο.

Ποιος είναι ο δικός σου ρόλος στην παράσταση;

Ο ρόλος μου στην παράσταση είναι αυτός του διασκευαστή, γιατί μαζί με την φιλενάδα μου την Κατερίνα καθίσαμε ατελείωτες ώρες και μέρες για να δώσουμε μια πιο αφηγηματική-θεατρική μορφή στο μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι ώστε να είναι πιο ευπαρουσίαστο. Ο ρόλος μου στην παράσταση είναι να έχω μια εξωτερική ματιά των πραγμάτων, δηλαδή παρακολουθώ την μάχη των παιδιών με το κείμενο και τους δίνω μια συγκεκριμένη κατεύθυνση πάνω στην οποία πατάνε και έτσι συμπορευόμαστε όλοι μαζί. Και τέλος υποκριτικά, ο ρόλος μου στην παράσταση είναι ο ρόλος του Ζβιερκώφ, ενός χαρακτήρα που εμφανίζεται ελάχιστα στο έργο, αλλά είναι πολύ καθοριστικός για την εξέλιξή του.    

Ο πρωταγωνιστής είναι ένας ήρωας ο οποίος βρίσκεται έρμαιο στις προσταγές των ανωτέρων του στην κοινωνία;

Δεν θα έλεγα πως ο "Υπόγειος", όπως τον έχουμε ονομάσει εμείς, είναι έρμαιο στις προσταγές των ανωτέρων του. Αλλά οπωσδήποτε θα έλεγα είναι έρμαιο των παθών του, των πεποιθήσεων του και σίγουρα των ενεργειών του.

Υπάρχουν κοινά στοιχεία με την σημερινή κοινωνία;

Τα μεγάλα έργα των τεράστιων συγγραφέων είναι μεγάλα και κάνουν τους συγγραφείς τους τεράστιους γιατί καταφέρνουν να μένουν πάντα διαχρονικά και επίκαιρα. Από τους αρχαίους τραγωδούς μέχρι τους κλασικούς και τους πιο σύγχρονούς τους που και αυτοί με το πέρας των χρόνων θα γίνουν κλασικοί και μετά αρχαίοι. Και για να απαντήσω με μια φράση που γράφει ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι στον πρόλογο του βιβλίου ‘κάτω από τις συνθήκες που είναι και θα είναι σχηματισμένη η κοινωνία μας τέτοια άτομα σαν τον αφηγητή του υπογείου, όχι μόνο είναι δυνατό να υπάρξουν και να υπάρχουν στο μέλλον, αλλά και υποχρεωτικό.

Σχολίασε μου την κατάσταση που επικράτησε στον χώρο των ηθοποιών με το προεδρικό διάταγμα.

Όταν έλεγαν πριν κάποια χρόνια πως θα γίνει ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και μάλιστα στον χώρο των τεχνών θεωρούσα πως είναι αδύνατο να συμβεί. Τώρα πια κατανόησα πως όλα γίνονται. Για όλα τα πράγματα στον κόσμο υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο συμφέρον και όφελος των επιχειρήσεων και των μεγάλων εταιριών σε συνεργασία με τις εκάστοτε κυβερνήσεις με αποτέλεσμα να πλήττονται οι πολλοί για να ικανοποιηθούν οι λίγοι. Η ‘συλλογική επανάσταση’ που έγινε από μεριάς των σπουδαστών και των ηθοποιών ήταν κάτι το εξαιρετικό, το αναγκαίο και επακόλουθο του προεδρικού διατάγματος, αλλά πιστεύω πως έπρεπε να τραβηχτεί και άλλο για να τραβήξει τελείως την προσοχή αυτών που έκαναν τους αδιάφορους απέναντι στην ‘μάχη’ αυτή. Ένα τελευταίο σχόλιο και μια προσωπική άποψη είναι πως όλα αυτά τα συμφεροντολογιλίκια και τον εθελοτυφλισμο των ανωτέρων που απαρτίζουν αυτήν την κοινωνία, αργά ή γρήγορα θα τα βρουν μπροστά τους.