Ένα από τα τελευταία έργα (ίσως το τελευταίο) του Σαίξπηρ η Τρικυμία (1610) ως επί το πλείστον ερμηνεύεται ως μια féerie, ένα παραμύθι για ενήλικες, ενώ ταυτόχρονα παραβλέπεται το απόσταγμα σοφίας που έχει ενσταλάξει στην ιστορία ο συγγραφέας. Πράγματι, η ανάγνωση του έργου κατά Γιαν Κοτ επιτρέπει να δούμε τα μυθωδώς διαδραματιζόμενα πάνω στο νησί του Πρόσπερου ως έναν αγώνα για την εξουσία και ως μια «επανάληψη της ιστορίας του κόσμου» - και μάλιστα από τη φαρσική της πλευρά. Ο Δούκας του Μιλάνου Πρόσπερο, λάτρης των βιβλίων και της μαγείας, χάνει τον θρόνο του όταν ο αδερφός του Αντόνιο, με τη βοήθεια του Αλόνσο, σφετερίζεται την εξουσία του και εγκαταλείπει τον Πρόσπερο και τη μικρή κόρη του Μιράντα στ' ανοιχτά της θάλασσας για να πνιγούν. Οι δυο τους σώζονται και καταλήγουν σε ένα ερημονήσι, όπου ζει ο τερατόμορφος Κάλιμπαν. Δώδεκα χρόνια αργότερα οι συνωμότες Αντόνιο και Αλόνσο ναυαγούν στο ίδιο νησί εξαιτίας μιας τρικυμίας που προκαλεί ο Πρόσπερο χάρη στις μαγικές του δυνάμεις. Εκεί λαμβάνει χώρα ένας αγώνας για την εξουσία του νησιού μέχρι την άρση της παλαιάς αδικίας απέναντι στον Πρόσπερο και τη Μιράντα. Ο μείζων Λιθουανός σκηνοθέτης Όσκαρας Κορσουνόβας εμπνέεται από την ερμηνεία του Γιαν Κοτ, αντλεί από την προσωπική του εμπειρία ως «υπηκόου» της Σοβιετικής Ένωσης, και «χρησιμοποιεί» την Τρικυμία του Σαίξπηρ για να μιλήσει για την εξουσία και τις ατέρμονες, παράλογες μάχες για την κατάκτησή της. Σε μια εποχή απολυταρχίας ένα διαμέρισμα γίνεται η όαση, όπου συντηρείται η πνευματική αντίσταση κατά του καθεστώτος, κατά της εξουσίας. «Στο έργο αυτό ως επί το πλείστον με ενδιαφέρει η Μιράντα», σημειώνει ο σκηνοθέτης. «Έχει θεωρηθεί κυρίως ως μια αφελής πριγκίπισσα, όμως είναι δημιούργημα του Πρόσπερου, είναι η ψυχή του Πρόπερου. Τελικά, οι δημιουργοί χρησιμοποιούσαν την εξορία στα ερημονήσια προκειμένου να «αναθρέψουν» τις δικές τους Μιράντες».