ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ, Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ, ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΝΕΚΡΟΣ
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙ.
Ο Σεμιόν Σεμιόνοβιτς Ποντσεκάλνικοφ είναι άνεργος. Κυρίως όμως είναι απελπισμένος. Μια παρεξήγηση ωθεί τη γυναίκα του, Μάσα, να πιστεύει ότι ο Σεμιόν έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει: ένας ανελέητος κωμικός μηχανισμός ενεργοποιείται για να γίνουμε μάρτυρες μιας σειράς παροξυσμικών κωμικών καταστάσεων. Η είδηση της επικείμενης αυτοκτονίας του Σεμιόν εξαπλώνεται με ταχύτητα φωτός, ερήμην του. Ένας διανοούμενος, ένας παπάς, ένας έμπορος, ένας λογοτέχνης είναι ορισμένοι μόνο από έναν «στρατό» ανθρώπων που προσπαθούν να πείσουν τον σαστισμένο Σεμιόν να αυτοκτονήσει ο καθένας για διαφορετικό σκοπό.
Ένα εκρηκτικής δύναμης έργο που μιλά για την κοινωνική υποκρισία, τη λογοκρισία, αλλά και την εργαλειοποίηση ακόμη και του ίδιου του θανάτου. Συνεχιστής της μεγάλης παράδοσης της ρωσικής κωμωδίας με εμφανείς επιρροές από τον Νικολάι Γκόγκολ και τον Τσέχοφ, ο Έρντμαν πλήρωσε με μακρόχρονη εξορία στη Σιβηρία τη συγγραφή του Αυτόχειρα, το 1928, που απαγορεύτηκε από το σταλινικό καθεστώς. Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στη Σουηδία 40 χρόνια αργότερα, και τη δεκαετία του ’70 και ’80 σε πολλά θέατρα της Ευρώπης, στη Νότια Αφρική και την Αμερική. Στη Ρωσία άρχισε να παρουσιάζεται το 1987 και μέχρι το 1989 είχε γίνει το τέταρτο πιο συχνά ανεβασμένο έργο στην πατρίδα του συγγραφέα. Στο Εθνικό Θέατρο ανεβαίνει σε μια μουσική εκδοχή σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου με έναν σπουδαίο θίασο ηθοποιών και μουσικών.