Μεσάνυχτα σ’ ένα μπαρ, με τους περφόρμερ ως θαμώνες να κατακτούν τον χώρο, και να μας οδηγούν, πέρα από φραγμούς και συμβάσεις, σε έναν τόπο όπου κυριαρχεί η εκστατικότητα του σώματος. Εννέα χορεύτριες με και χωρίς κινητική αναπηρία και προβλήματα όρασης συνθέτουν ένα έργο στα όρια μιας χορευτικής επιδημίας. Πώς συγκροτείται η κοινότητα, ποια είναι η λειτουργία του εξιλαστήριου θύματος και ο ρόλος της τελετουργικής βίας; Σε τέτοια ερωτήματα εστιάζει η χορογραφική έρευνα, μέσα από το στοιχείο της έκπληξης αλλά και της αισιοδοξίας που προσφέρει η συνείδηση της στιγμής και η άμεση εμπειρία.