Έχοντας επιλέξει μια παράδοξη και ιδιαίτερη απομόνωση, ο F-X αποφασίζει, μετά το θάνατο της μητέρας του, να εγκαθιδρύσει την έννοια της ισορροπίας στη ζωή του. Με όχημα την τέχνη, πότε του Μιχαήλ Άγγελου, πότε του Ουσμάν Σόου και πότε του Σουτίν, και με βασικό του εργαλείο μια φωτογραφική μηχανή, προσπαθεί να δημιουργήσει ένα άλμπουμ φωτογραφιών, χρησιμοποιώντας ως μοντέλο τον εαυτό του. Στην πραγματικότητα, μέσα από την έκθεση του σώματός του, η οποία αποτελεί προϊόν προσεκτικής και σχολαστικής παρατήρησης, επιχειρεί μια ανατομία της ίδιας της ψυχής του: η σχέση του με τη μητέρα του, η απουσία του πατέρα, η κακοποίησή του σε παιδική ηλικία, ο ένας και μοναδικός φίλος – όλα κάτω από το πρίσμα της συνεχούς ανάγκης για απομόνωση και ιδιωτικότητα. Η σύνθεση αυτή των φωτογραφιών εν τέλει καταλύει την έννοια της μοναξιάς, καθώς αποτελεί τη γέφυρα επικοινωνίας του ήρωα με όλους τους followers του στο instagram, όπου τις κοινοποιεί. Η διάδρασή του με τους θαυμαστές του περιορίζεται κυρίως στα σχόλια που δέχεται για το σώμα του, τα οποία είτε θετικά, είτε αρνητικά, αποτελούν σημείο αναφοράς στη ζωή του, αφού μέσα από αυτά τα σχόλια ο ίδιος απολαμβάνει τελικά την αποδοχή που αποζητούσε πάντα. Ζώντας μέσα σ' αυτήν την καθημερινότητα, και δημιουργώντας μέσα από τις φωτογραφίες που κοινοποιεί τη δική του Δευτέρα Παρουσία, ως άλλος Μιχαήλ Άγγελος, περιμένει να του χαριστεί η ελευθερία του. Η ελευθερία θα έρθει. Όμως θα έρθει σε ανύποπτο χρόνο, ξαφνιάζοντάς τον. Χαρίζοντάς του, ωστόσο, το φως.