Στους Επτά επί Θήβας του Αισχύλου ο ένας αδελφός εκστρατεύει κατά του άλλου αδελφού και της πόλης του∙ στο τέλος και οι δύο πεθαίνουν, ο ένας από το χέρι του άλλου. Ο πόλεμος στους Επτά επί Θήβας δεν είναι ακριβώς εμφύλιος, είναι, όμως, σίγουρα αδελφοκτόνος. Υπό αυτό το πρίσμα, αναρωτιόμαστε αν στη σημερινή ιστορικη συγκυρια, οπου τοπικο και παγκοσμιο συναντιουνται, θα μπορουσαμε, αραγε να πουμε, οτι η δυσοιωνη προοπτικη ενος τριτου παγκοσμιου πολεμου θα έμοιαζε με εναν παγκοσμιο εμφυλιο πολεμο. Και επίσης, μήπως γινόμαστε σήμερα μάρτυρες μιας συνολικής αλλαγής του παγκόσμιου status quo, η οποία αναδιαμορφώνει όλα τα πεδία της ανθρώπινης δραστηριότητας και σκέψης; Η παράσταση Θήβα: A global civil war (προσωρινός τίτλος) επιχειρεί με σκηνικά μέσα και σύγχρονη γλώσσα να ανιχνεύσει το φαινόμενο του εμφυλίου πολέμου και να στοχαστεί σχετικά με τον πόλεμο γενικότερα ως ακρότατο όριο του πολιτικού. Επιχειρώντας να αναζητήσει απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα φέρνει στην σκηνή αφηγήσεις ανθρώπων, στις χώρες καταγωγής των οποίων έλαβαν χώρα στο πρόσφατο παρελθόν εμφύλιοι πόλεμοι. Με τον τρόπο αυτό αποσκοπεί να εξερευνήσει την πραγματικότητα του πολέμου μέσα από το αποτύπωμά του στο πιο ευαίσθητο, ίσως, σημείο: την ατομική μνήμη· εκεί που οι ατομικές και συλλογικές ταυτότητες αλληλεπιδρούν σε τέτοιο βαθμό με τις παγκόσμιες ιστορικές συγκυρίες, ώστε να μπορούν να ειδωθούν ως «γεωπολιτικές ταυτότητες». Ποιες διεργασίες της μνήμης τίθενται σε λειτουργία σε περιπτώσεις που ολόκληρες κοινωνίες έρχονται αντιμέτωπες με το τεράστιο συλλογικό τραύμα -αλλά και τα αντιστοιχα, ανεπούλωτα ατομικά- των εμφυλίων πολέμων; Πώς μπορούμε αυτές να τις αφηγηθούμε σκηνικά δημιουργώντας ένα θεατρικό συμβάν μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, θεάτρου και κινηματογράφου, το οποίο επαναδιαπραγματεύεται αρχαίους μύθους, όπως αυτοί αποτυπώνονται στο έργο Επτά επί Θήβας του Αισχύλου, με στόχο την δημιουργία μιας νέας οικουμενικής αφήγησης; Τέσσερις επαγγελματίες ηθοποιοί από διαφορετικές χώρες του κόσμου (Βοσνία, Ελλάδα, Κονγκό, Λίβανος) μετατρέπονται σε αφηγητές-διαμεσολαβητές μεταξύ τοπικού και παγκόσμιου, συγκαιρινού και αιώνιου επιχειρώντας, μαζί με τους θεατές, να ανιχνεύσουν το ερώτημα γιατί, ενώ είναι κοινή αποδοχή ότι ο πόλεμος είναι το απόλυτο παράλογο, εξακολουθεί να διαμορφώνει τα ατομικά και συλλογικά πεπρωμένα;