Είναι αλήθεια ότι δε σου αρέσει να δίνεις συνεντεύξεις;

Υπήρχε μια περίοδος που ναι όντως ήμουν στο καβούκι μου, δε μου άρεσε.

Υπό ποια έννοια δε σου άρεσε;

Όταν έχεις εκτεθεί στην τηλεόραση, τα πράγματα που σε ρωτάνε είναι πολύ τυποποιημένα. Δε ξέρουν τίποτα για εσένα και σε ρωτάνε πέντε κλισέ ερωτήσεις. Πόσες φορές μπορεί να το κάνει αυτό κάποιος άνθρωπος; Θα μου πεις και τώρα αυτό που κάνουμε και επικοινωνούμε μια παράσταση, πάνω κάτω πάλι για ένα συγκεκριμένο πράγμα πρέπει να μιλήσουμε. Αυτή λοιπόν την περίοδο, που βρίσκομαι σε μια παράσταση που είμαι ο μόνος άνθρωπος της παράστασης και από μενα έχει ξεκινήσει, μοιραία εγώ πρέπει να εκτεθώ. Οπότε σε κάποια πράγματα επαναλαμβάνομαι θέλοντας και μη, αλλά από την άλλη είμαι διαθέσιμος αν προχωρήσει η κουβέντα, θα μιλήσω και παραπάνω. Δεν είναι οτι δεν μιλάω. Μια περίοδο λοιπόν που δεν έβγαινα να εκτεθώ, δεν το έκανα γιατί υπήρχε μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα, ότι ο Φραγκιόγλου, μόνο τον Χλαπάτσα μπορεί να κάνει, άρα τι να βγω να λέω, ότι δεν μπορώ να κάνω μόνο το Χλαπάτσα αλλά μπορώ να κάνω κι άλλα πράγματα; Αναπαραγόταν μια εικόνα μου που ήταν ένα πολύ μικρό κομμάτι του εαυτού μου.

Σέ έχει στιγματίσει αυτός ο ρόλος;

Εντός εισαγωγικών ναι κατά κάποιο τρόπο, και καλά και κακά. Δηλαδή είναι ωραίο να σε θυμούνται, να είσαι ο ήρωας που τα πήγε καλύτερα από όλους τους άλλους, ένας από τους ρόλους που έκλεψε τις εντυπώσεις. Όντως έχει σημαδέψει τη ζωή μου, την καριέρα μου, αλλά πάμε παρακάτω. Δεν μπορώ να μιλάω μόνο γι αυτό.

Είσαι εσωστρεφής;

Ναι, με την έννοια ότι δεν είμαι η χαρά της ζωής, δεν είμαι ο κοινωνικός που θα πιάσει την κουβέντα με όλους. Αν προκύψει κάτι, προέκυψε, αλλά αυτό. Υπάρχει η άποψη για τους κωμικούς ηθοποιούς ότι πρέπει να είναι η χαρά της ζωής, επειδή έτσι σε βλέπουν κι έχουν σχηματίσει μια εικόνα για σένα μέσα από τους ρόλους σου και θεωρούν ότι πρέπει να την υπηρετήσεις αυτήν την εικόνα. Δεν είμαι υποχρεωμένος να υπηρετήσω αυτήν την εικόνα.

Στην παράσταση με τι καταπιάνεσαι;

Το έργο «Οι 100 ρόλοι που δεν πρόλαβα να παιξω» είναι η εικόνα που έχουν οι άλλοι για μας, η εικόνα που έχουμε εμείς για τον εαυτό μας, και πώς αυτές πολλές φορές συγκρούονται. Μιλάει επίσης για τις απορρίψεις που δεχόμαστε και γιατί τις δεχόμαστε. Ο ήρωάς του έργου, που είμαι λίγο εγώ αλλά και κάποιος άλλος, ξεκινάει να παίζει, αλλά κάποια πράγματα που έχουν να κάνουν με τη αποδοχή και την απόρριψη, τον παγιδεύουν.

Η παράσταση αυτή είναι κωμωδία;

Είναι ένας κωμικοτραγικός μονόλογος. Επειδή κάποιοι το μπερδεύουν με το stand up, έχει κάποια στοιχεία αυτού του είδους, στο διαδραστικό σημείο του με το κοινό έχει τα στοιχεία του stand up, αλλά κατά βάση είναι αυτό που είπα, ένας κωμικοτραγικός μονόλογος.

Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Δημήτρης Μακαλιάς;

Ναι. Αρχικά σκέφτηκα να κάνω και τη σκηνοθεσία αλλά επειδή δεν μου πάει η μοναξιά, αποφάσισα να απευθυνθώ σε κάποιον ηθοποιό που ξέρει την κωμωδία και είναι νεότερης γενιάς, γιατί είναι καλό να ανοίγεσαι.

Προτιμάς ανθρώπους νεότερης γενιάς;

Καλό δεν είναι τα πράγματα να μπερδεύονται; (γέλια) Να μην μένεις στα ίδια και τα ίδια, στα στάσιμα.

Βρίσκεις πάντα σημεία να ταυτιστείς με ένα ρόλο;

Εγώ δεν είμαι και πολύ της σχολής του «ταυτιζόμαι». Καθόλου δηλαδή δεν ταυτίζομαι με τους ρόλους που παίζω. Αναπόφευκτα κομμάτια του εαυτού μας, μεταφέρονται σε αυτό που παίζουμε. Πρέπει να έχεις αυτογνωσία, για να καταφέρεις να αντιπαλέψεις κομμάτια του εαυτού σου, να τα δουλέψεις ανάποδα για τις ανάγκες του ρόλου.

Άρα λειτουργεί και ως ψυχοθεραπεία η υποκριτική;

Δε μου αρέσει καθόλου να λέω ότι το θέατρο είναι σαν ψυχοθεραπεία. Η ψυχοθεραπεία είναι μια άλλη διαδικασία, άρα δεν θεωρώ ότι η υποκριτική λειτουργεί θεραπευτικά. 

Τι είναι η υποκριτική για σένα;

Θεωρώ ότι η υποκριτική είναι ένα πολύ εξελιγμένο παιχνίδι. Ένα παιχνίδι πάνω στο θέατρο. Παιχνίδι παρουσίασης ενός ρόλου, πώς παίζουν τα παιδιά παιχνίδια ρόλων.

Μέσα από ένα ρόλο μπορείς να ανακαλύψεις στοιχεία για εσένα που σου αρέσουν πολύ ή καθόλου;

Αυτό μπορεί να συμβεί, το θέμα είναι εσύ πώς τα χρησιμοποιείς. Στη διαδικασία της υποκριτικής σαφώς, πάντα προσεγγίζεις ένα ρόλο από αυτό που είσαι. Κι εγώ που μιλάω τώρα σε σένα, μιλάω με αυτό που είμαι. Ακόμα και να θέλω να υποδυθώ κάποιον άλλον και να σου παρουσιάσω ένα άλλο πρόσωπό μου, σημαίνει ότι ξέρω ότι έχω ένα πρόσωπο που δεν ειναι θελκτικό ή θέλω να βγάλω ένα συμπαθητικό πρόσωπο, για παράδειγμα, και παίζω κόντρα. Αλλά ξεκινάω από μια βάση έτσι; 

Διάβασα για εσένα ότι γεννήθηκες και έζησες στην Αλεξάνδρεια μέχρι τα 18 σου χρόνια. Πώς αποφάσισες να φύγεις;

Την εποχή που ζούσα εκεί, ακόμα κι αν τελείωνα το αιγυπτιακό πανεπιστήμιο δε θα μπορούσα να εργαστώ εκεί, γιατί οι Έλληνες που ζούσαν δεν είχαμε άδεια παραμονής που να σου επέτρεπαν να εργαστείς, τότε τουλάχιστον. Οπότε αποφάσισα να έρθω στην Ελλάδα να σπουδάσω.

Έδωσες κατευθείαν εξετάσεις για δραματική σχολή;

Όχι αρχικά έδωσα για το Πολυτεχνείο, αλλά δεν πέρασα. Τελικά μπήκα στο οικονομικό. Ξεκινώντας εκεί, μέσα μου ήξερα ότι ήθελα να ασχοληθώ με την υποκριτική. Το θέατρο λοξοκοιτούσα αλλά δεν ήξερα αν κάνω γι’ αυτό. Ξεκίνησα να παίρνω μέρος σε παραστάσεις του πανεπιστημίου κι έτσι προέκυψε και πήγα σε δραματική σχολή.

Την πετριά την είχες όμως από μικρός με την υποκριτική;

(γέλια) Ναι την πετριά την είχα, γι αυτό και στο πανεπιστήμιο ασχολιόμουν περισσότερο με τη θεατρική ομάδα, παρά με τα μαθήματα της σχολής. Από εκεί ξεκίνησε πιο σοβαρά η σκέψη να ασχοληθώ επαγγελματικά με την υποκριτική.

Η οικογενειά σου σε στήριξε σε αυτή σου την απόφαση να κυνηγήσεις την τύχη σου στο σανίδι;

Υπήρχαν κόντρες, κυρίως με τη μητέρα μου. Στην αρχή πάρα πολύ έντονες. Δεν ήθελε καθόλου, ανησυχούσε για το βιοποριστικό κομμάτι αυτής της δουλειάς. Καμιά φορά που βλέπαμε μαζί κάτι στην τηλεόραση και σχολίαζα εγώ το παίξιμο κάποιου, μου έλεγε «Παίξε πρώτα εσύ και μετά μίλα» (γέλια). Πιο θετικός ήταν ο πατέρας μου, παρόλο που δεν πρόλαβε να ζήσει να με δει, μόνο μια δυο φορές με είδε. Είχε μια πιο ψύχραιμη και καθαρή στάση για τα πράγματα και δεν ήταν αρνητικός. Η μητέρα μου έγινε θετική μετά την αναγνωρισιμότητα. Βέβαια μιλάμε για ένα επάγγελμα που είναι δύσκολο κάποιος να σε ενθαρρύνει να το κάνεις. Είναι ένας δύσκολος χώρος. Πολύ λίγες φορές έχω ακούσει ανθρώπους που τους ενθάρρυνε το περιβάλλον τους.

Πιστεύεις ότι οι λόγοι ανησυχίας είναι καθαρά και μόνο για το βιοποριστικό;

«Περίεργα» πράγματα συμβαίνουν, όσο συμβαίνουν και σε οποιαδήποτε άλλη δουλειά. Απλά στο χώρο του θεάματος υπάρχει το ζήτημα της αναγνωρισιμότητας και της ματαιοδοξίας πολύ πιο έντονα. Αλλά σε όλους τους χώρους συμβαίνουν αντίστοιχες πρακτικές. Καλό είναι να γκρεμιστεί αυτός ο μύθος γύρω από το επάγγελμά μας ότι είναι τόσο επικίνδυνο. Φυσικά το καταδικάζουμε όπου κι αν συμβαίνει.

Τι θέλεις να δείξεις μέσα από το επάγγελμά σου;

Θέλω να δείξω κομμάτια του εαυτού μου. Όταν για παράδειγμα κάνεις μια ωραία συνέντευξη μπορούν να καταλάβουν ποιος είσαι. Να μιλήσεις για τις δουλειές σου, να πεις την άποψή σου και να σε μάθουν λίγο καλύτερα.

Η ισορροπία στη ζωή από πού πηγάζει;

Πιστεύω ότι αν πηγαίνουν καλά τα επαγγελματικά σου, θωρακίζεσαι και για τα υπόλοιπα. Γιατί θεωρώ ότι ένας άνθρωπος ολοκληρώνεται μέσα από τη δουλειά του. Και δεν το λέω μόνο με την έννοια του βιοπορισμού απλά, εννοώ και στο θέμα της καριέρας, της εξέλιξης. Σε βοηθά δηλαδή να ισορροπήσεις και στους υπόλοιπους τομείς της ζωής. Δε θεωρώ ότι αν στα προσωπικά σου είσαι καλά, αυτό αρκεί να σε βοηθήσει στα υπόλοιπα κομμάτια της ζωής σου.

Υπάρχει ένας προβληματισμός σχετικά με τον αριθμό των παραστάσεων που ανεβαίνουν κάθε χρόνο στην Αθήνα.

Έχω συγκρουστεί πολλές φορές σε συζητήσεις γι’ αυτό το θέμα. Εγώ πιστεύω ότι είναι καλύτερο να γίνονται παραστάσεις από το να μην γίνονται.

Δεν υπάρχει μια ενδιάμεση κατάσταση;

Όχι δεν υπάρχει. Το λάθος που γίνεται είναι ότι τις βάζουν όλες στο ίδιο σακί. Δηλαδή δεν γίνεται να συγκρίνει κάποιος μια παραγωγή ενός μεγάλου θεάτρου της Αθήνας με μια μικρή παραγωγή, όπως αυτές που γίνονται εδώ (στο Bios) ή με μια παραγωγή που γίνεται σε ένα διαμέρισμα. Είναι λάθος ο τρόπος αυτός της κατάταξης. Γι’ αυτό τα νούμερα φαίνονται δυσανάλογα. Κάθε μία απευθύνεται σε διαφορετικό κοινό. Δε θεωρώ δηλαδή ότι τίθεται τέτοιο ζήτημα. Και στο κάτω κάτω της γραφής, είναι ένας τρόπος να προκύπτουν νέες δυνάμεις στο χώρο, πώς αλλιώς θα προέκυπταν, αν δεν δοκίμαζαν, αν δεν πειραματίζονταν;

Πληροφορίες για την παράσταση "Οι 100 ρόλοι που δεν πρόλαβα να παίξω"

*Φωτογραφίες: Iordanis Kyrenidis