Οι Δούλες, το θεατρικό του Ζαν Ζενέ, είναι ξεκάθαρα ένα παιχνίδι εξουσίας. Η Βάσια Χρονοπούλου (Σκηνοθεσία) το έχει αυτό κατά νου και  εισάγει το κοινό στην παράσταση με τον καλύτερο τρόπο. Η κυρία και οι δούλες της, χορεύουν η μία στον ρυθμό της άλλης. Ποια ηγείται, ποιες ακολουθούν; Είναι η κυρία και οι δούλες. Είναι τελικά, όμως, αυτή η δυναμική τους; Η μήπως τα πράγματα δεν είναι όπως δείχνουν; Και ανάμεσα στις αδερφές, ποια είναι η «κυρία» και ποια η δούλα; 

Η Κλαιρ (Ιωάννα Λέκκα) και η Σολάνζ (Ντένια Στασινοπούλου), οι αδερφές Λεμερσιέ, παίζουν ένα «αθώο» φαινομενικά παιχνίδι. Προσποιούνται εναλλάξ ότι είναι η Κυρία. Δοκιμάζουν τα ρούχα της, μπαίνουν στα παπούτσια της. Και ποια υπηρέτρια δεν έχει φαντασιωθεί ότι είναι Κυρία; Εκείνες το πάνε όμως και λίγο παραπέρα. Μαγνητίζονται από τη λάμψη της Κυρίας. Θέλουν να πάρουν τη θέση της. Θέλουν να απαλλαχτούν από τα δεσμά τους.

Δύο αδερφές που φαντάζουν η μία συνέχεια της άλλης. Η μία βλέπει την αλήθεια της, στα μάτια της άλλης. Μια σκληρή αλήθεια. Παγιδευμένες στην ταξική τους θέση, αυτή που μας προσδίδει η ζωή κατά τη γέννηση μας, πάντοτε τυχαία.

Η Κυρία από την άλλη, Holly Grace (Θέμης Θεοχάρογλου), είναι πανταχού παρούσα. Ακόμα και αν η ηθοποιός δεν βρισκόταν συνεχώς επί σκηνής, η αύρα της υπάρχει παντού. Μια υπέροχη παρουσία, μια υπέροχη ερμηνεία. Αφήνοντας λίγο στην άκρη το ότι ποτέ δεν θα ήμουν φιλικά προσκείμενη σε μια Κυρία, η Holly Grace πλάθει μια διαφορετική Κυρία, μέσα από την πλαστικότητα του σώματός της. Μια καθηλωτική και αρχοντική παρουσία.

Οι Δούλες, είναι ένα έργο βαθειά υπαρξιακό, που καθρεφτίζει μέσα από ένα «παιχνίδι» τους κοινωνικούς ρόλους και όλα όσα μας καταπιέζουν εκτός και εντός μας. Οι ερμηνείες και η σκηνοθεσία, δένουν αρμονικά, και αφήνουν στον θεατή αυτή την πνιγηρή αίσθηση που φαντάζομαι ότι είχε κατά νου ο Ζενέ, όταν έγραφε το έργο.

Η σκηνογραφία και η ενδυματολογία παραπέμπουν σε ένα αριστοκρατικό μπουντουάρ και σε ένα σπίτι Κυρίας, χωρίς να λείπει όμως η σκοτεινή αίσθηση που ελλοχεύει πίσω από κάθε εξουσιαστική σχέση Κυρίας – Δούλας. Ο χώρος του θεάτρου Άλμα, γενικότερα,  είναι έτσι δομημένος, που νιώθεις ένα με τις ηθοποιούς. Σε καθηλώνει.

Η επιτυχία μιας παράστασης. Μιας σκηνοθεσίας. Μιας ερμηνείας. Είναι όταν ο θεατής γίνεται ένα με το έργο. Δεν διαχωρίζει αλήθεια από υποκριτική. Ζωή από σκηνή. Ένα έργο κυνικό και σκληρό. Γεμάτο από τις αλήθειες της ζωής.