"Η απαγωγή της Τασούλας" ανεβαίνει για 2η σεζόν στο θέατρο. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται η επιτυχία της παράστασης;

Οι “This Famous Tiny Circus”, ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος δηλαδή και η Ελένη Στεργίου, έχουν ήδη διαγράψει μια σύντομη ακόμα αλλά σοβαρή πορεία με τις θεατρικές τους παραγωγές. Πάντα καταθέτουν κάτι καινούργιο, πάντα δουλεύουν σκληρά, πάντα οι δουλειές τους κάθε άλλο παρά απαρατήρητες περνούν. Ήδη έχουν αποκτήσει ανθρώπους που τους παρακολουθούν και περιμένουν το επόμενό τους βήμα. Πέρα από αυτό όμως, η επιτυχία της παράστασης οφείλεται στη διαχρονικότητα του θέματός της, και στην ιδιαίτερη γλώσσα της (κρητική διάλεκτος, δεκαπεντασύλλαβος), μια γλώσσα “παλιά” σε ένα κείμενο μοντέρνο και σύγχρονο.

Πόσο κοντά στην πραγματική ιστορία είναι η δική σας προσέγγιση; Πού εστιάσατε;

Όλες οι ιστορίες που έχουν γραφτεί, βασίζονται σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό σε αληθινά γεγονότα μιας και η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη που τι θα μπορούσε τελικά να γραφτεί για το θέατρο που να μην μπορεί να συμβεί και στην πραγματική ζωή. Στην “Απαγωγή της Τασούλας” έχουμε μια τέτοια περίπτωση όπου η πραγματική ζωή μας χάρισε μια φοβερή ιστορία απαγορευμένης αγάπης στην Κρήτη του ’50. Από εκεί εμπνεύστηκε ο Κων/νος Μάρκελλος και έφτιαξε αυτό το κείμενο συνδυάζοντας πραγματικά στοιχεία με στοιχεία μυθοπλασίας και εστιάζοντας στον έρωτα δύο νέων ανθρώπων που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε μια κοινωνία σκληρή και συντηρητική.

Μιλήστε μας λίγο για την Φερενίκη του έργου σας. Τι άνθρωπος είναι;

Η Φερενίκη είναι ο χαρακτήρας που βρίσκεται κυριολεκτικά στο κέντρο αυτού του απαγορευμένου έρωτα, ανάμεσα δηλαδή στον Κώστα και την Τασούλα. Και λέω κυριολεκτικά μιας και σχετίζεται και με τους δύο, είναι ξαδέρφη του Κώστα και “ανυφάντρα” της Τασούλας, είναι η πρώτη που καταλαβαίνει αυτό που συμβαίνει μεταξύ τους και είναι εκείνη που μεταφέρει κρυφά τα μηνύματα που στέλνει ο ένας στον άλλον. Μια κοπέλα της εποχής της, συντηρητική, ποτισμένη με τις αρχές της τότε κοινωνίας αλλά και διαθέσιμη να μετακινηθεί και να ρισκάρει όταν πρόκειται για ανθρώπους που αγαπά. Μοιάζει να κουβαλά όλο το δράμα στις πλάτες της, “δικά μου όλα τα βάσανα!” λέει και αυτό είναι το στοιχείο που τις χαρίζει τόσο τις δραματικές όσο και τις πολύ κωμικές στιγμές της.

Στο σήμερα, έννοιες όπως ο έρωτας, η θυσία, η αγάπη έχουν φθαρεί; Ποια είναι η άποψή σας; Υπάρχει καθόλου ρομαντισμός στην εποχή μας;

Όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχουν και οι έννοιες έρωτας, θυσία, αγάπη. Όσο κι αν αποστειρώνονται οι κοινωνίες, πάντα υπάρχει χώρος για λίγο ρομαντισμό, πάντα έρχονται στιγμές για θυσίες που να αξίζουν τον κόπο.

Μια ιστορία έρωτα και αληθινής αγάπης αγγίζει τη σημερινή νέα γενιά. Έχει αλλάξει ο τροπος που δημιουργούνται οι σχέσεις, αλλά έχει αλλάξει και η ουσία του έρωτα; Ποια είναι η άποψή σας;

Προσωπικά εντοπίζω το πρόβλημα στο ότι οι έννοιες του υπερκαταναλωτισμού και της υπερπροσφοράς που υπάρχουν σήμερα, έχουν εισβάλει και στις ανθρώπινες σχέσεις και συχνά τα πράγματα γίνονται επιφανειακά και με ημερομηνία λήξης. Είναι αλήθεια πως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προπορεύονται πια της προσωπικής επαφής. Φαίνεται όντως πιο ψυχρή η διαδικασία, με λιγότερα ρίσκα αλλά από την άλλη δεν ξέρω, αλλάζει ο έρωτας; Αν ερωτευτείς, ερωτεύτηκες!

Εκτός από ηθοποιός, σκηνοθετείτε και την δική σας παιδική παράσταση. Άλλος ρόλος αυτός του σκηνοθέτη. Ποια κομμάτια της προσωπικότητάς σας καλύπτουν οι δυο αυτοί ρόλοι;

Ναι φέτος ανέλαβα τη διασκευή και σκηνοθεσία του “Ερωτόκριτου” για την παιδική Σκηνή του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου. Η σκηνοθεσία ξυπνά την οργανωτική μου πλευρά και καλύπτει την ανάγκη για μοίρασμα μιας δικής μου προσωπικής ιδέας. Με γεμίζει η πρόκληση του να καταφέρω να συνομιλήσω με τόσους διαφορετικούς ανθρώπους, διατηρώντας ένα καλό κλίμα στην ομάδα, ακούγοντας τον καθένα ξεχωριστά και να βγάλω τον καλύτερο εαυτό τους ώστε να δημιουργήσουμε τελικά κάτι κοινό. Ο ρόλος του ηθοποιού, που προς το παρόν με τραβά περισσότερο, καλύπτει την ανάγκη μου για παιχνίδι, απελευθέρωση, το να αφεθώ στην ευθύνη κάποιου άλλου με εμπιστοσύνη και το να μοιραστώ εγώ η ίδια πάνω στη σκηνή μια ιστορία με τον κόσμο στην πλατεία.

Ήσασταν πολλά χρόνια στην ομάδα του σκηνοθέτη Θωμά Μοσχόπουλου. Τι πήρατε δουλεύοντας σε μια ομάδα που δεν θα το κατακτούσατε ατομικά;

Εξακολουθώ να βρίσκομαι στο Θέατρο Πόρτα, θα συμμετέχω για δεύτερη χρονιά στο “Σκλαβί” της Ξένιας Καλογεροπούλου (σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, Σοφίας Πάσχου) και συνεχίζω να κερδίζω πράγματα από αυτήν την τόσο ομαδική διαδικασία. Το θέατρο των πρωταγωνιστών είναι νομίζω κάτι παλιό πια. Ακόμα κι αν έχεις κεντρικό ρόλο πρέπει να παίζεις ομαδικά. Δουλεύοντας σε παραστάσεις με ομαδικό χαρακτήρα, βάζεις στην άκρη εγωισμούς και μαθαίνεις να ακούς και να βλέπεις στ’ αλήθεια πάνω στη σκηνή, να “παίζεις” στ’ αλήθεια με τους συναδέλφους σου, να έχεις κοινή ανάσα. Γίνεσαι καλύτερος ηθοποιός.

Κάνετε σχέδια για το μέλλον; Έχετε ονειρευτεί να παίξετε έναν συγκεκριμένο ρόλο στο θέατρο;

Αν μιλήσουμε μόνο για τα επαγγελματικά, εύχομαι να συνεχίσω να δουλεύω στο θέατρο με αξιοπρέπεια. Το «δουλεύω στο θέατρο με αξιοπρέπεια»  χωράει μεγάλη ανάλυση, ίσως ακούγεται κλισέ, είναι όμως μεγάλης σημασίας από πολλές απόψεις!

* Φωτογραφία: Πάτροκλος Σκαφίδας