Ποιος είναι ο ρόλος σας στην παράσταση;

Ο ρόλος του αφηγητή. Τέσσερις ηθοποιοί λένε την ίδια ιστορία και προσπαθεί ο καθένας με τον δικό του τρόπο να τοποθετήσει σε μια σειρά  τις αναμνήσεις και τις κοινές εμπειρίες που συνθέτουν την ιστορία αυτών των δύο ανθρώπων.

Τι είναι αυτό που σας άρεσε στο κείμενο του David Plante;

Η πρόταση για τον Αγνό Εραστή έγινε όταν βρισκόμουν στον Έβρο, όπου έκανα τη στρατιωτική μου θητεία. Αγόρασα το βιβλίο  στην Αλεξανδρούπολη σε μια έξοδό μου από το στρατόπεδο. Ξεκίνησα να το διαβάζω λίγες μέρες αργότερα . Η ατμόσφαιρα της αφήγησης ερχόταν σε έντονη αντίθεση με το περιβάλλον όπου βρισκόμουν τότε κι αυτό μου φαινόταν απίστευτα ποιητικό. Ο David Plante αγγίζει ζητήματα που αφορούν κάθε άνθρωπο. Καταφέρνει να εξιδανικεύσει και παράλληλα ν’αποδομήσει αυτήν την αγάπη ενώ σε πολλά σημεία του κειμένου οι περιγραφές του έχουν μια τόσο αφοπλιστική αμεσότητα που σε κάνει να νιώθεις πως είσαι κι εσύ κομμάτι αυτής της ιστορίας,.

Ο συγγραφέας γράφει μια ελεγεία για το έρωτά του με τον σύντροφό του, ποιητή και εκδότη, Νίκο Στάγκο. Μιλά όμως και για την απώλεια, το πένθος. Εσείς στην παράσταση επιλέγετε να εστιάσετε στο έρωτα ή στην απώλεια; ή και στα δύο;

Είναι δύσκολο να εστιάσεις σε κάτι από τα δύο. Ακόμη και να επιλέγαμε να επικεντρωθούμε σε κάτι πολύ συγκεκριμένο δεν θα πετυχαίναμε ν’αποδώσουμε την αίσθηση που σου αφήνει το βιβλίο. Μέσα στο έργο ο έρωτας και η απώλεια βρίσκονται σε μια συνεχόμενη αλληλουχία. Το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο. Ακόμη και η δραματουργία της παράστασης είναι βασισμένη σε αυτό. Ο συγγραφέας μνημονεύει τον σύντροφό του όχι μόνο μέσα από τις όμορφες στιγμές τους αλλά και μέσα από τις δυσκολίες.  Το φως και το σκοτάδι είναι αλληλένδετα. Αυτό που κάνει τη συγκεκριμένη ιστορία αγάπης πολύ ξεχωριστή είναι η ικανότητά της να επιβιώσει περά από την αρρώστια και το θάνατο. Να υπάρχει ακόμη και μετά το "τέλος".

Τι πιστεύετε για την αξία του έρωτα και τη αφοσίωσης στη νέα γενιά; έχουν αλλάξει τα πράγματα σε σχέση με παλιότερα; κι αν ναι, πού μπορεί να οφείλεται αυτό;

Δεν είμαι σίγουρος εάν τα πράγματα έχουν αλλάξει σε σχέση με το παρελθόν. Συζητάω με ανθρώπους της γενιάς μου και συνειδητοποιώ πως στους περισσότερους γενικά κυριαρχεί απαισιοδοξία. Σε σχέση με τον ερώτα και την αφοσίωση παρατηρώ πως πολλοί θέλουν αλλά δεν μπορούν να πιστέψουν σε αυτές τις αξίες, οι οποίες δεν πηγαίνουν απαραίτητα πάντα μαζί. Υπάρχει τελευταία η τάση να θεωρείται πως μια σταθερή σχέση είναι κάτι κακό. Πολλές φορές η αφοσίωση και η συντροφικότητα δαιμονοποιούνται. Αυτό το βρίσκω απόλυτα λογικό για τους νέους ανθρώπους. Έχει γίνει ακόμη πιο δύσκολο να υπάρξεις μαζί με τον άλλον, την ιδία στιγμή που εσύ ο ίδιος μόλις και μετά βίας καταφέρνεις να υπάρξεις ως μονάδα. Οι περισσότεροι έχουμε μεγαλώσει με την πεποίθηση ότι θα γίνουμε κάτι σπουδαίο και ότι μας αξίζει το καλύτερο. Αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό απλώς αρκετές φορές δημιουργεί άγχος και φόβο. Οι άμυνες και οι απαιτήσεις μας απέναντι στους άλλους αυξάνονται ολοένα και περισσότερο. Οι πληροφορίες πολλές, οι επιλογές ακόμη περισσότερες και μέσα στα κεφάλια μας επικρατεί ένα ατελείωτο χάος. Η ζωή ήταν, είναι και θα είναι πάντα δύσκολη. Σημασία έχει αν θα σου τύχει ή αν έχεις την επιθυμία να τη ζήσεις μαζί με κάποιον άλλο. Ο έρωτας είναι κάτι σπουδαίο. Σε όποιον όμως λέει : "Βρήκα τον ερώτα της ζωής μου! " θα του ευχηθώ : "Ωραία! Τώρα βρες και την αγάπη της ζωής σου. "

Είναι ένα έργο όπως είπαμε και παραπάνω που μιλά για τον έρωτα, την αφοσίωση αλλά και για το πένθος, την απόγνωση. Τελικά όμως με τι συναίσθημα σε αφήνει το έργο;

Οι περισσότεροι θεατές δυσκολεύονται να περιγράψουν τι αίσθημα τους αφήνει η παράσταση του Αγνού Εραστή. Έχουμε ακούσει τα πάντα. Το κείμενο αυτό σου αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να τα νιώσεις όλα. Πόνο, θλίψη, χαρά, συγκίνηση, οργή, μελαγχολία, ανακούφιση, αισιοδοξία κ.α. Τι θα κυριαρχήσει τελικά στον καθένα εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Εμένα προσωπικά κάθε φορά μου συμβαίνει κάτι πολύ διαφορετικό.

Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεστε με τον Άρη Λάσκο, τον σκηνοθέτη της παράστασης; Τι σας αρέσει σε αυτήν τη συνεργασία;

Ο Άρης είναι ένας νέος σκηνοθέτης πολύ ταλαντούχος ο όποιος κατάφερε να με κάνει να τον εμπιστευτώ απόλυτα. Πράγμα εξαιρετικά σπάνιο στο θέατρο. Είναι σημαντικό να νιώθεις ότι ο σκηνοθέτης ξέρει σε μεγάλο βαθμό τι κάνει και τι όραμα έχει πίσω από καθετί. Στη συνεργασία αυτή απόλαυσα την προσωπική κατάθεση όλων των συνεργατών. Δεν αναφέρομαι μόνο στους συμπαίκτες μου αλλά σε όλη την ομάδα. Η δουλειά αυτή εμπεριέχει αγάπη, ευαισθησία, αλήθεια, απλότητα και έμπνευση. Τίποτα επιτηδευμένο. Είμαι λοιπόν ευγνώμων που υπήρξα μέρος της και ποιος ξέρει μπορεί στο μέλλον να ξανασυναντηθούμε.

Ο τρόπος που αντιλαμβάνεστε την αγάπη και το έρωτα ήρθε σε κόντρα με το έργο αυτό ή βρήκατε σημεία ταύτισης; 

Στην πρώτη μου επαφή με το βιβλίο παρά το γεγονός ότι πρόκειται για ένα καλογραμμένο κείμενο δεν κατάφερα να συνδεθώ πολύ. Η ιστορία αυτή μέσα από την υποκειμενική αφήγηση του συγγραφέα μοιάζει να είναι ιδανική, δυσκολεμένη, σύνθετη, ανάλαφρη, οδυνηρή, ερωτική, ανθρωπινή, θορυβώδης, ήσυχη, ποιητική. Σαν πολλές σχέσεις σε μια. Σχέσεις που δύσκολα καταφέρνει ένας άνθρωπος να κάνει μέσα σε μία ζωή. Η συνειδητοποίηση αυτή με άγχωσε αρκετά. Αφού ανέβηκε η παράσταση κατάλαβα σε βάθος την ουσία αυτής της αγάπης. Ακούγοντας και ερμηνεύοντας αυτά τα λόγια ξανά και ξανά άρχισα να προβληματίζομαι και να σκέφτομαι τι σημαίνει τελικά να είσαι απόλυτα μαζί  μ’έναν άλλον άνθρωπο. Κάθε ιστορία αγάπης και ερώτα όμως είναι διαφορετική και το ωραίο σε όλο αυτό είναι ότι ο καθένας μας μπορεί να ζήσει κάτι δυνατό και όμορφο απαλλαγμένος από τη σκέψη ότι πρέπει ν’ανταποκριθεί σε κάποιο συγκεκριμένο πρότυπο.

Ο "αγνός" εραστής ποιος είναι κατά τη γνώμη σας; Γενικά μιλώντας

Θέλω να πιστεύω πως όλοι μας θα μπορούσαμε εν δυνάμει να είμαστε "αγνοί" εραστές. Τις στιγμές που υπάρχουμε 100%. Αυθεντικοί και ολοκληρωτικά δοσμένοι σ’ αυτούς που αγαπάμε και σ’αυτά που πιστεύουμε. Σε όποια αλήθεια επιλεγεί να υπηρετεί ο καθένας.