Την ημέρα που έκλεισαν τα θέατρα, όσο το γράφω τόσο δεν μπορώ να το πιστέψω, μου φαίνεται σαν εισαγωγή ενός βιβλίου επιστημονικής φαντασίας ...
Τελοσπάντων, τη μέρα που έκλεισαν τα θέατρα είχαμε μπει στην τελική ευθεία για πρεμιέρα. Είχε μόλις ολοκληρωθεί το σκηνικό και τα κοστούμια και σε δέκα μέρες θα ανεβαίναμε. Αντί αυτού φύγαμε όπως όπως λίγο σαν κυνηγημένοι, σαν αυτή η αόρατη απειλή να είχε πάρει σάρκα και οστά, να είχε εισβάλει βίαια και απρόσκλητα στον χώρο του θεάτρου, στο χώρο μας και να μας καταδίωκε.

Οι μέρες περνούσαν και αυτή η θλίψη για την πρεμιέρα που χάθηκε, για τους μήνες που δουλέψαμε, για την επιθυμία μας να τη μοιραστούμε με το κοινό αφού μόνο έτσι μπορεί να ολοκληρώσει την αποστολή της μια παράσταση, έδωσε τη θέση της σε μια μεγαλύτερη, ανομολόγητη, βαριά θλίψη για τις ανθρώπινες ζωές που μέρα μέρα χάνονταν ανεξήγητα, παράλογα, βίαια. Πόσο εύκολα αλλάζουν οι ισορροπίες, αυτό που μέχρι πρότινος φάνταζε το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο και γύρω απ' αυτό περιστρεφόταν ο μικρόκοσμος σου, έπαψε να έχει σημασία.
Αναγκαστήκαμε όλοι να κάνουμε μια παύση...να κάτσουμε στο σπίτι μας, να περιμένουμε να περάσει.

Έχουν περάσει δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς πόσες μέρες και κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πόσες θα περάσουν ακόμα. Έχω περάσει από πολλά συναισθηματικά στάδια, φόβου, αγωνίας, πλήξης και τώρα πια έχει επέλθει μια ωραία ησυχία που αν είμαι τυχερή, όταν θα περάσουν όλα αυτά θα ήθελα να μπορώ να την ανακαλώ. Χαζεύω τα παιδιά μου, έχω να τα δω τόσο ήρεμα και πλήρη πολύ καιρό. Η αίσθηση αυτή του άπλετου χρόνου, χωρίς καμία πίεση, χωρίς καμία υποχρέωση, η αλλαγή του ρυθμού είναι κάτι που θα μου λείψει, νομίζω και σ' αυτά. Νομίζω θα την θυμούνται αυτή την περίοδο και αγνοώντας τις δραματικές τις παραμέτρους, θα τους λείψει κιόλας...

Θέλω να περάσει αυτή η περίοδος όσο τίποτα, θέλω να νικήσουμε με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, αλλά δεν θέλω να την ξεχάσουμε. Δεν θέλω να επιστρέψουμε σ´αυτό που ήμασταν σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα. Νιώθω ότι ανοίχτηκε ένας χώρος που πρέπει να τον διατηρήσουμε. Όλες αυτές οι σκέψεις που κάναμε για την ανθρωπότητα, για τον εαυτό μας, για τη ζωή από δω και μπρος, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μιλήσαμε, που διαλέξαμε, που καταφέραμε να έρθουμε κοντά κι ας μην μπορούσαμε να τους αγγίζουμε, όλες αυτές οι αποφάσεις, η ομορφιά που την εκτιμήσαμε γιατί μας έλειψε, η στιγμή που την απολαύσαμε γιατί μπορούσαμε, η συγκίνηση για το παραμικρό και για το παραμεγάλο, δεν θέλω, δεν γίνεται να χαθούν όταν επιστρέψουμε στο κανονικό. Γιατί κι αυτό το κανονικό ποτέ δεν θα είναι ίδιο.
Ελπίζω δηλαδή. Αλλιώς θα είναι κρίμα όλο αυτό να ήταν απλά μια ευκαιρία να συγυρίσουμε κάποια συρτάρια.