Στη δεύτερη σκηνοθετική σας προσπάθεια επιλέγετε ένα έργο ελληνικό γραμμένο το 1958 αλλά που χαρακτηρίζεται και ως θέατρο του παραλόγου. Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε το ενδιαφέρον;

Σε πρώτη φάση ο συνδυασμός της ιδαίτερης φόρμας γραφής και ενός πλούσιου σε υπαρξιακά και κοινωνικά θέματα περιεχόμενου. Έπειτα ήταν η έρευνα και το υλικό που μάζεψα και διάβασα για τον ίδιο συγγραφέα, τον Βασίλη Ζιώγα, ο οποίος μου δημιούργησε το αίσθημα της εμπιστοσύνης και ήθελα να τον γνωρίσω και να τον ακολουθήσω μέσα από αυτό το έργο του. 

Και στα "Συγκρουόμενα" που ήταν ένα δικό σας έργο αλλά και στο "Προξενιό της Αντιγόνης" κυρίαρχο ειναι το στοιχείο της ελληνικής οικογένειας, τι είναι αυτό που σας γοητεύει στο συγκεκριμένο θέμα;

Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Νομίζω το ενδιαφέρον μου είναι οι ανθρώπινες συμπεριφορές και τι σχέσεις δημιουργούν αυτές, και ίσως στην οικογένεια οι δομικές – παιδικές θα έλεγα – συμπεριφορές μας φανερώνονται πιο έντονα και είναι ανέχτες πιο εύκολα.

Ποια πιστεύετε είναι η μεγαλύτερη παθογένεια της ελληνικής οικογένειας; η κατάσταση παραμένει ίδια και αν όχι τι έχει αλλάξει από την εποχή που γράφτηκε το έργο;

Νιώθω ότι δεν έχω κάποια ειδικότητα ή γνώση που να μου επιτρέπει να απαντήσω αυτήν την ερώτηση ολοκληρωμένα. Ίσως, κατά την γνώμη μου, τα όρια της ελληνικής οικογένειας να παραείναι κλειστά και προαποφασισμένα. Έτσι οι θετικές ποιότητες που μπορούν να χαρακτηρίσουν ένα στενό οικογενειακό περιβάλλον όπως η φρoντίδα, η κατανόηση, η βοήθεια να μην βρίσκουν το δρόμο τους σε ένα ευρύτερο, πιο συλλογικό και κοινωνικό πλαίσιο.

Ο Βασίλης Ζιώγας ήταν ένας συγγραφέας με ευρωπαϊκή αναγνώριση του έργου του, το συγκεκριμένο έχει ανέβει με επιτυχία σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις. Ποιο είναι το κεντρικό νόημα του έργου που μπορεί να προβληματίσει και να συγκινήσει διαφορετικές κουλτούρες από τη δική μας;

Νομίζω η απώλεια, ο θάνατος, η ασυννενοησία μεταξυ γενεών και ο έρωτας.

Για ποιο λόγο το προξενιό στη συγκεκριμένη παράσταση αποδεικνύεται δύσκολο να επιτευχθεί; ποιοί είναι οι δύο διαφορετικοί κόσμοι που έρχονται σε αντιπαράθεση;

Το προξενιό σ’αυτήν την περίπτωση είναι δύσκολο να επιτευχθεί πρώτον γιατί μπαίνουν στην μέση οι ιδιαιτερότητες των χαρακτήρων που τους αποσπούν από το μεγαλυτέρο ζήτημα και κατα επέκταση τους περιορίζουν σε εγωιστικές συμπεριφορές. Δευτέρον γιατί το χάσμα μεταξύ των παλιότερων, εδώ εννοούμε την οικογένεια, και ένος νεότερου, τον Δάσκαλο, δεν μπορεί να κλείσει. Η οικογένεια αντιπροσωπεύει ένα τρόπο σκέψης που βασίζεται στο ελληνικό τρίπτυχο Πατρίδα – Θρησκεία – Οικογένεια με έντονα τα χαρακτηριστικά ενός κερδοσκοπικού οικονομικού συστήματος. Ο Δάσκαλος έρχεται να προτείνει έναν κόσμο πιο απλό, πιο ανάλαφρο από επίκτητες ανάγκες, κόντα στην φύση και ελεύθερο από κοινωνικά και ηθικά δεσμά.

Πιστεύετε ότι στην εποχή μας η έννοια του προξενιού εξακολουθεί να υπάρχει ακόμη κι αν έχουν εξαφανιστεί οι
"προξενητές";

Για οικονομικούς λόγους, πιστεύω ναι, κάποιοι επιλέγουν έτσι συντρόφους. Ή άλλοι επιλέγουν γι’αυτούς.

Ασχολείστε με το θέατρο με την ιδιότητα της ηθοποιού, της συγγραφέως και της σκηνοθέτιδας. Ποιο είναι αυτό που σας κερδίζει περισσότερο;

Θα ήθελα να ήμουν συγγραφέας. Είναι ο δημιουργός με την απόλυτη ελευθερία της φαντασίας. Δεν νομίζω ότι είμαι όμως συγγραφέας. Ούτε ηθοποιός ακριβώς. Θα ήθελα να συγκεντρωθώ στην σκηνοθεσία ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή αυτή η θέση δεν θα είναι συνώνυμη με τον παραγωγό. 

Στην συγκεκριμένη παράσταση σκηνοθετείτε και παίζετε ταυτόχρονα, ποιες οι δυσκολίες και τα συναισθήματα της συγκεκριμένης συνθήκης;

Ήταν και είναι μια περίπλοκη εμπειρία. Στην δική μου περίπτωση, έθεσε ζητήματα οργάνωσης χρόνου και τρόπους αποστασιωποίησης και αφομοίωσης από την μια ιδιότητα στην άλλη. Σαν μια πρώτη προσπάθεια που είχε στιγμές λειτουργικότητας και αλλές που επικρατούσε το χάος!

Επόμενα σχέδια;

Ελπίζω κάτι εξίσου όμορφο όπως "Το Προξενιό της Αντιγόνης".

Το προξενιό της Αντιγόνης παίζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου Τετάρτη - Κυριακή

Φωτογραφίες: @domniki mitropoulou