Ήταν δική σου πρόταση να ανέβει το «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» στην Ελλάδα και για αυτό επέστρεψες μετά από χρόνια στο Λονδίνο. Τι σε άγγιξε τόσο σε αυτό;

Η ίδια η ηρωίδα με την οποία ταυτίστηκα αμέσως. Η λίστα που φτιάχνει με όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα για τα οποία αξίζει να ζεις, μου θύμισε το παιχνίδι της “Πολυάννας” (από το μυθιστόρημα της Eleanor Porter) που έπαιζα όταν ήμουνα μικρή και που προσπαθώ να εφαρμόζω κάθε φορά που αντιμετωπίζω δύσκολες καταστάσεις… Πέρα από αυτό, με γοήτευσε πάρα πολύ η μαεστρία και το χιούμορ του έργου. Είναι αριστοτεχνικά φτιαγμένο - μεγάλη πρόκληση και μεγάλο δώρο για έναν ηθοποιό.

Το έργο θίγει τα θέματα της αυτοκτονίας και της κατάθλιψης. Πόσο σημαντικό είναι να μιλάμε για τα προβλήματα ψυχικής υγείας;

Πάρα πολύ σημαντικό. Το κοινωνικό στίγμα που έχουν ακόμα τα προβλήματα ψυχικής υγείας μας εμποδίζει από το να ζητήσουμε βοήθεια, από επαγγελματίες και από τους ανθρώπους γύρω μας. Αυτό μας αφαιρεί πυλώνες στήριξης και κλείνει πολλές φορές τον δρόμο της βελτίωσης. Όταν αντιμετωπίζουμε τις ψυχικές ασθένειες με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις σωματικές, γίνονται διαχειρίσιμες. Όταν παρατηρούμε ανησυχητικά συμπτώματα σε κάποιον κοντινό μας άνθρωπο, ή σε εμάς τους ίδιους, πρέπει να ζητάμε αμέσως ιατρική βοήθεια. Δεν πρέπει να κλεινόμαστε στον εαυτό μας, πρέπει να μιλάμε.

Η αισιοδοξία της ηρωίδας τη βοηθά ή τη δυσκολεύει να αντιμετωπίσει ανοιχτά τον πόνο και το πένθος;

Την βοηθά. Δυσκολεύεται σε μια περίοδο της ζωής της που η αισιοδοξία της την εγκαταλείπει. Μια περίοδο που όπως μας λέει η ίδια κράτησε 8 χρόνια… Τελικά όμως, ευτυχώς, ζητά βοήθεια. Συνειδητοποιεί ότι μόνη της πια δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το σκοτάδι. Και όταν το κάνει αυτό, μπαίνει στον δρόμο της ανάρρωσης, και σιγά σιγά, η αισιοδοξία της επιστρέφει, και η ηρωίδα μας πιάνει πάλι το νήμα της λίστας με όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα για τα οποία αξίζει να ζεις.

Η διάδραση με το κοινό είναι ρίσκο για την παράσταση; Παρατηρείς διαφορές στη δεκτικότητα των θεατών κάθε χώρας;

Είναι σίγουρα ρίσκο. Ο τρόπος όμως με τον οποίο είναι δομημένες οι διαδράσεις με το κοινό είναι πανέξυπνος και απόλυτα λειτουργικός. Οι θεατές αισθάνονται ασφάλεια, κανείς δεν νιώθει ότι θα εκτεθεί, οπότε με ευκολία μπαίνουν στο παιχνίδι. Διαφορές στον τρόπο που αντιδρούν οι θεατές υπάρχουν, ναι. Συνήθως στην Αθήνα, όπου το κοινό είναι πιο εξοικειωμένο με παραστάσεις στις οποίες συμμετέχουν οι θεατές, είναι ακόμα πιο πρόθυμο και έτοιμο να μπει στο παιχνίδι. Και συνήθως οι νεότεροι είναι πιο δεκτικοί από τους μεγαλύτερους. Αλλά αυτό είναι μόνο στην αρχή, γιατί πολύ σύντομα ακόμα και οι πιο διστακτικοί, βλέπουν πόσο όμορφα κυλάει το παιχνίδι, και θέλουν κι αυτοί να πάρουν μέρος!

Το μονόλογο και τις αναμνήσεις της ηρωίδας πλαισιώνουν υπέροχα τραγούδια. Πώς επιδρά η μουσική στη συναισθηματική έκφραση;

Η μουσική είναι ένα όχημα έκφρασης των βαθύτερων μας συναισθημάτων. Πιο ελεύθερα εκφράζουμε αυτά που νιώθουμε τραγουδώντας παρά μιλώντας… Ο Ντάνκαν Μακμίλαν επέλεξε τα κομμάτια jazz μουσικής που ακούγονται στο έργο, γιατί η jazz έχει ακριβώς αυτό το στοιχείο - αποκαλύπτει τις πιο βαθιές, κρυφές μας επιθυμίες και φόβους ανεμπόδιστα, χωρίς κράτει.

Τα υπέροχα πράγματα στην παράσταση ξεκινούν να καταγράφονται από την ηλικία των 7 ετών και φτάνουν να ξεπερνούν το 1 εκατομμύριο. Είναι πιο εύκολο να τα «εντοπίσουμε» όταν είμαστε μικροί;

Νομίζω πως ναι. Τα παιδιά έχουν την έμφυτη ικανότητα να βρίσκουν χαρά στα πιο απλά, καθημερινά πράγματα. Καθώς μεγαλώνουμε, φαίνεται ότι χάνουμε αυτή την ικανότητα. Ή ίσως, την ξεχνάμε… Την αφήνουμε να πνιγεί από τις δεκάδες ανησυχίες της ενήλικης ζωής. Κι όμως, αυτή η ικανότητα είναι ίσως το πιο σημαντικό μας “εργαλείο”. Η πιο ισχυρή μας άμυνα ενάντια στα μικρά και μεγάλα προβλήματα της ζωής. Ως ενήλικες, πρέπει συνειδητά να την εξασκούμε, να μην ξεχνάμε να προσέχουμε όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα γύρω μας.

Ποια από τα πράγματα που αναφέρονται στην παράσταση είναι τα δικά σου αγαπημένα σου και ποια ακόμα θα προσέθετες;

Το 11. “Το φούξια. Το φούξια χρώμα.” Το οποίο είναι όντως το αγαπημένο μου χρώμα.

Το 524. “Να κάνει κρύο και να κρατάς στα χέρια σου μια ζεστή κούπα τσάι και να έχεις και χαλβά από τη μαμά της Ιόλης.”

Αυτή ήταν μια στιγμή από τις πρόβες μας με την Ιόλη, που σκηνοθέτησε το έργο. Φλεβάρη μήνα πέρυσι, σε διάλειμμα πρόβας, κουκουλωμένες γιατί έκανε πολύ κρύο, πίναμε τσάι και τρώγαμε χαλβά που είχε φτιάξει η μαμά της. Υπέροχο πράγμα. Και κάπως έτσι, μπήκε στη λίστα!

Το 10.000. "Να ξυπνάς αργά, αγκαλιά με αυτόν που αγαπάς”.

Θα πρόσθετα πολλά… Να βλέπεις την πρώτη ανθισμένη αμυγδαλιά της άνοιξης. Να μαγειρεύεις με τον σύντροφό σου. Η στιγμή της επανασύνδεσης στο αεροδρόμιο με αγαπημένους σου ανθρώπους. Η λίστα του καθενός μας είναι ατελείωτη…

Είσαι ηθοποιός και σκηνοθέτης. Τι να περιμένουμε στη συνέχεια από σένα;

Καταρχήν, παράλληλα με τις 4 τελευταίες παραστάσεις μας στο Tempus Verum στην Αθήνα, το Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα βγαίνει πάλι σε περιοδεία! Θα βρίσκομαι στα Γιάννενα για δύο παραστάσεις στο Θέατρο “Καμπέρειο” την Δευτέρα 12 και Τρίτη 13 Μαρτίου, και ακολούθως, την Τρίτη 20 και Τετάρτη 21 Μαρτίου θα είμαι στο Θέατρο Απόλλων στη Σύρο. Σύντομα, θα ανακοινώσουμε κι αλλους σταθμούς σε Ελλάδα και Κύπρο! Αυτή την περίοδο είμαι επίσης σε πρόβες για την νέα παράσταση της Ιόλης Ανδρεάδη, τον Μισάνθρωπο, που θα παρουσιαστεί στο Σύγχρονο Θέατρο από τις 20 Απριλίου. Είναι μια υπέροχη ομάδα ηθοποιών και νομίζω ότι το κοινό θα χαρεί πολύ αυτή την παράσταση. Κατα τ’άλλα, έχω κατά νου 2-3 έργα που θέλω να σκηνοθετήσω με την επιστροφή μου στο Λονδίνο. Περισσότερα σύντομα!

Η παράσταση "Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα" παίζεται στο Tempus Verum εν Αθήναις καθε Σάββατο στις 19:00 μέχρι τις 31 Μαρτίου