Η Γαλήνη Χατζηπασχάλη αποτελούσε ένα απωθημένο συζήτησης πολλών χρόνων. Aιτία φυσικά οι υπέροχες στιγμές που μου έχει χαρίσει βλέποντάς την στο θέατρο υποδυόμενη πολυποίκιλους ρόλους και προσωπικότητες. Αυτή τη φορά επιτέλους τη συνάντησα για να μιλήσουμε για το νέο της θεατρικό εγχείρημα στην Μικρή Επίδαυρο "Φιλοκτήτης" ένα νέο έργο του Χρήστου Οικονόμου ο οποίος χρησιμοποιεί τον μύθο του Φιλοκτήτη για να πει μία νέα ιστορία.

Θα ήθελες για αρχή να μας συστήσεις το έργο;
Πρόκειται για τον Φιλοκτήτη ένα νέο έργο του Χρήστου Οικονόμου που χρησιμοποιεί το μύθο του Φιλοκτήτη για να πει μία ιστορία εντελώς καινούργια. Έχει κάποια στοιχεία απ'το Φιλοκτήτη όπως το ότι είναι ένας άνθρωπος που εξορίζεται, όμως στο έργο του Σοφοκλή τον εξορίζουν ο Οδυσσέας και οι Ατρείδες ενώ στον δικό μας αυτοεξορίζεται. Φεύγει γιατί έχει διαπράξει ένα μοιραίο λάθος, ανήκει σε μία επαναστατίκη οργάνωση η οποία είναι παράνομη και κατά τη διάρκεια μίας επίθεσης που γίνεται σκοτώνει καταλάθος ένα κορίτσι. Μη αντέχοντας αυτό που έκανε αποφασίζει να αυτοεξοριστεί σ' ένα νησί και κάθεται εκεί τρία χρόνια, ώσπου η επαναστατίκη οργάνωση στέλνει εκεί δύο άτομα την Καμία και τον Πυρ με σκοπό να τον πείσουν να γυρίσει πίσω. Η ουσία είναι το πώς ένας άνθρωπος που είναι παραδομένος και βουλιαγμένος στην ένοχη θα καταφέρουμε να τον πείσουμε ότι δεν αξίζει αυτό που έχει υποβάλλει τον εαυτό του και ότι η ζωή αξίζει πολλά περισσότερα.

Η αυτοεξορία που υποβάλλει τον εαυτό του είναι μέσα στα πιστεύω του ήρωα;
Ναι φυσικά και μάλιστα ο ήρωας έχει και μία πληγή στο πόδι όπως είχε ο Φιλοκτήτης την οποία δεν προσπαθεί να επουλώσει, απεναντίας θέλει να οδηγηθεί στην αυτοκτονία πράγμα όμως που δεν έχει την δύναμη να το κάνει. Eπίσης εμφανίζεται στον ήρωα το κορίτσι που σκότωσε σαν φάντασμα και τον κατατρέχει. Το έργο είναι αρκετά φιλοσοφημένο και φιλοσοφικό το κείμενο, αλλά επειδή το διατρέχουν πραγματικές συγκρούσεις και ρεαλιστικά πράγματα της καθημερινότητας έχει μία αξία γιατί λέγονται πράγματα φιλοσοφικά μέσα από ένα πρίσμα απλότητας.

Ποιός είναι ο δικός σου ρόλος;
Εγώ υποδύομαι την Καμία η όποια έχει μία μεγάλη πίστη στην ζωή και στον αγώνα για δικαιοσύνη και ισότητα. Αυτός ο άνθρωπος την φέρνει αντιμέτωπη με το ότι το νόμισμα έχει δύο όψεις. Εγώ προσωπικά αρχίζω να πείθομαι και να σαγηνεύομαι απ'την άποψη αυτού του ανθρώπου σε αντίθεση με τον Πυρ. Υποδόρια πιστεύω ότι υπάρχει και ένα ερωτικό στοιχείο.

Τί είναι αυτό που αντιπροσωπεύει και φέρει σαν χαρακτήρας ο Φιλοκτήτης;
Θα τον χαρακτήριζα αρκετά μαζοχιστή έως και drama-queen. Πραγματικά παραδίνεται στην ένοχη του άνευ όρων και κλαίγεται. Μάλιστα ενώ στην αρχή δεν είναι χαρούμενος που έχουν έρθει αυτοί οι δύο, στην πραγματικότητα χαίρεται πάρα πολύ που έχουν έρθει εκεί για εκείνον. Είναι ένας άνθρωπος που τον βλέπουμε τακτικά στην ζωή μας ο οποίος μπορεί να κλαίγεται συνέχεια, να γκρινιάζει και να κάθεται να αυτοτιμωρείται. Αυτό νομίζω ότι αντιπροσωπεύει.

Λειτουργεί και ως πρότυπο στην νεότερη γενιά όπως είναι η Καμία και ο Πυρ;
Ναι είναι γι'αυτούς ένας Τσε, ένας μύθος φυσικά απλά ελλοχεύει και το στοιχείο του φόβου γιατί δεν ξέρουν ακριβώς για ποιόν λόγο πηγαίνουν, γιατί διάλεξαν αυτούς, δεν ξέρουν πολλά πράγματα. Υπάρχει βέβαια η πίστη και γι'αυτό το ακολουθούν αυτοί οι δύο. Επίσης αναρωτιούνται ποιός ο λόγος να φέρουν πίσω έναν άνθρωπο που δεν θέλει να γυρίσει; Γιατί να τον πείσουν;

Υπάρχει κάτι το σημερινό στο έργο;
Είναι απόλυτα σημερινό το έργο, ειναι γραμμένο λες και διαδραματίζεται στο τώρα και αυτό οφείλεται στο λόγο του, επίσης το χιούμορ που το διατρέχει είναι σημερινό δεν είναι παλαιότερων καιρών. Επίσης υπάρχουν και αρκετοί παραλληλισμοί με το αρχαίο.

Ποιά είναι τα διλήμματα που αντιμετωπίζει ο ήρωας;
Το συγκεκριμένο ήρωα μοιάζει να μην τον διέπουν κάποια διλήμματα. Μοιάζει σαν ένας αμετακίνητος βράχος. Είναι αυτή του τύπου η ύπαρξη. Ένας άνθρωπος που νομίζεις ότι έχει την αίσθηση του βράχου. Έχει την άποψη την οποία δεν την αλλάζει κανένας. Αλλά αν το δούμε σφαιρικά θα διαπιστώσουμε ότι φυσικά έχει διλήμματα γιατί αν ήθελε να αυτοκτονήσει θα το είχε κάνει αρκετό καιρό τώρα. Άρα κάθεται και βασανίζεται μόνος του για το αν αυτό που κάνει αξίζει.

Πιστεύεις ότι μας αρέσει να γυρνάμε σε μία παρελθοντολογία;
Ναι πάρα πολύ μας αρέσει και να ξύνουμε και τα τραύματά μας. Θέλει μία ωριμότητα να μπορέσουμε να δηλώνουμε παρόν στο παρόν. Είναι σπουδαίο αυτό, να ζεις να δέχεσαι και μακάρι να απολαμβάνεις κιόλας τη στιγμή στο σήμερα.