Η Εριφύλη Κιτζόγλου με ξεναγεί στο σπίτι της Lindita και μαζί της μιλάω για την παράσταση "Goodbye Lindita" σε σκηνοθεσία Μάριο Μπανούσι, για την συνεργασία μαζί του και πόσο την εντυπωσιάζει ο τρόπος που δουλεύει. Συγχρόνως μου μίλησε για την διαχείριση του θανάτου και πώς αυτή την αντιλαμβάνεται ο κάθε άνθρωπος και για την ροπή του ανθρώπου να κάνει τα ασήμαντα πράγματα σημαντικά.

Δεύτερος χρόνος που παίζεται η παράσταση, περίμένες αυτή την αποδοχή από κοινό και κριτικούς;

Για εμένα ουσιαστικά είναι ο πρώτος χρόνος συμμετοχής μου στην παράσταση, κάνω αντικατάσταση. Ο κόσμος του Μάριο όμως μου ήταν οικείος γιατί γνωριζόμαστε χρόνια και έχω ζήσει από κοντά τη γέννηση της παράστασης. Δεν γνωρίζαμε ακριβώς σε ποιο πλαίσιο θα επαναληφθεί το Goodbye Lindita, τελικά προέκυψε να ανέβει μόνο του και να ταξιδέψει στον κόσμο. Νιώθω χαρούμενη που συμμετέχω σε όλο αυτό, θα πάμε περιοδεία η οποία ξεκινάει τον Οκτώβριο είναι κάτι που με ενθουσιάζει. Προς το παρόν οι προορισμοί που έχουν κλείσει είναι κάποιοι εντός Ευρώπης, αλλά και η Αυστραλία.

Πού πιστεύεις ότι οφείλεται η επιτυχία που είχε το έργο;

Νιώθω ότι είναι πολύ ανθρώπινο και αληθινό αυτό που κάνει ο Μάριο. Μέσα από τους συμβολισμούς που χρησιμοποιεί και την ατμόσφαιρα που πλάθει, αγγίζει κάτι βαθιά ανθρώπινο που συγκινεί τόσο τους θεατές όσο και στους performers που συμμετέχουμε σε αυτό. Προσωπικά με αγγίζει σε πολλά επίπεδα, είναι σαν να έχει πιάσει μία ρίζα. Οι παραστάσεις του δεν έχουν λόγο, αλλά ο χώρος και η κίνηση μέσα σε αυτόν, ο ρυθμός, η μουσική και η εμμονή στη λεπτομέρεια, είναι σαν να υπάρχει ένας αδιάκοπος διάλογος. Η παράσταση βασίζεται σε προσωπικά βιώματά του και βρίσκω πολύ γενναιόδωρο το πως μας εμπιστεύθηκε να πούμε μαζί του αυτή την ιστορία και τελικά από κάτι τόσο προσωπικό να γεννηθεί κάτι συλλογικό.  Υπάρχουν στοιχεία παράδοσης κυρίως των Βαλκανίων αλλά και τελετουργίας-μυσταγωγίας.

Θα ήθελες να μου πεις λίγα λόγια για τον δικό σου ρόλο;

Δεν υπάρχουν σαφείς ρόλοι στο έργο. Είμαστε περισσότερο φιγούρες που μεταλλάσσονται, δεν ξέρεις πόσο καιρό βρίσκονται μέσα στο σπίτι αυτοί οι άνθρωποι, ο χρόνος δεν περνά γραμμικά. Υπάρχει το μεταφυσικό στοιχείο. Το μόνο που μπορώ να πω, είναι ότι είμαι ένα μέλος της οικογένειας, συγγενής της Lindita, ότι και αν σημαίνει αυτό. Αφήνεται ανοιχτό στην ερμηνεία του καθενός.

Μίλησε μου για την συνεργασία σου με τον Μάριο.

Θυμάμαι από τις σπουδές μας ότι εντυπωσιαζόμουν με την ικανότητά του να μετατρέπει κάτι καθημερινό σε υπερβατικό, δημιουργούσε ατμόσφαιρα με μηδαμινά υλικά. Πάντα όμως με υλικά, παθιάζεται με αυτό. Με συγκινούσαν οι ιστορίες από τη ζωή του, οι αντιξοότητες που έχει συναντήσει και η αντίστασή του πνεύματος του. Είναι λίγο αναρχικός ο τρόπος που δουλεύει ο Μάριο. Δεν κάνουμε ανάλυση έργου, ρόλων και οτιδήποτε ορθόδοξο. Σηκωνόμαστε και μπαίνουμε ψυχικά και σωματικά μέσα στον κόσμο χωρίς να υπερθεματίζουμε. Δουλεύουμε με μεγάλη συγκέντρωση και αφοσίωση στη λεπτομέρεια.

Θα ήθελες να μου σχολιάσεις την διαχείριση του θανάτου στο έργο απ' τους ανθρώπους;

Η παράδοση της Αλβανίας έχει μεγάλη επιρροή στο έργο, όπως και το προσωπικό βίωμα του Μάριο. Βλέπουμε εκείνους που παραμένουν στη ζωή, να ακολουθούν τις διαδικασίες που προβλέπονται από την κουλτούρα τους. Φροντίζουν το νεκρικό σώμα και συνυπάρχουν μαζί του, στέκουν γύρω από αυτό ευλαβικά. Καθώς όμως η ζωή συνεχίζεται, βλέπουμε να μπλέκεται η ατμόσφαιρα του πένθους με την ροή της καθημερινότητας. Η απώλεια είναι εξίσου υπαρκτή και κάνει αισθητή την παρουσία της απροειδοποίητα. Η διαδρομή που ακολουθεί το κάθε πρόσωπο διαφέρει. Βλέπουμε ένα σώμα να πάλλεται, άλλο να ακινητοποιείται, άλλο να ¨εξαυλώνεται”, είναι η έκφραση του πένθους που διαφέρει.

Ο θάνατος ενεργοποιεί πιστεύεις νέες άμυνες και συναισθήματα;

Η ενηλικίωση μου έρχεται στο νου, κατά κάποιο τρόπο κάτι ωριμάζει μέσα σου. Σε διαμορφώνει, το θέμα είναι πως συνεχίζεις και πως παραμένεις εύκαμπτος ύστερα από κάτι τέτοιο, χωρίς να οχυρωθείς με καχυποψία και αποστασιοποίηση.

Πώς πιστεύεις ότι επιτυγχάνεται αυτή η επανεκκίνηση μετά από ένα τέτοιο γεγονός;

Οποιαδήποτε απάντηση και να δώσω, νιώθω πως θα είναι βαρύγδουπη.  Ίσως πρέπει να αφήσουμε τον εαυτό μας να νιώσει πράγματα, να μην μπλοκάρουμε το συναίσθημα μας. Η άρνηση πολλές φορές μας κάνει σκληρούς και μας βάζει σε καλούπια. Δυστυχώς όμως δεν έχω την απάντηση.

Παίρνουμε την ζωή μας αβίαστα στις μέρες μας;

Δεν ξέρω αν έχει αλλάξει το πως παίρνουμε τη ζωή μας σήμερα σε σχέση με παλαιότερα. Προσωπικά φρικάρω με το πόσο ασήμαντα πράγματα γίνονται σημαντικά και με το πόσο κυριαρχεί η βλακεία και η ματαιοδοξία.