Δεύτερη χρονιά για τον Κωλοκαιρο. Τι πιστεύετε ότι ήταν αυτό που άρεσε τόσο στον κόσμο που το είδε; 

Ο Κωλόκαιρος είναι μια ιστορία που αφορά. Εξελίσσεται σε ένα λαϊκό νυχτερινό κέντρο που όλοι μας έχουμε βρεθεί σε κάποια στιγμή της ζωής μας, και παρουσιάζει γνώριμους χαρακτήρες που μας είναι οικείοι. Οι θεατές συνδέθηκαν με τους ήρωες και ευχαριστήθηκαν την ιστορία. Υπάρχει χιούμορ, δράμα, ανθρωπιά όπως στην ζωή και για αυτό το λόγο πιστεύω πως άρεσε τόσο στον κόσμο. Παράλληλα οι θεατές βλέπουν μια ομάδα ηθοποιών με κοινό κώδικα υποκριτικής που τους αφηγείται  μια ιστορία και αυτό ας μην το υποτιμάμε γιατί είναι βασικό σε μια δουλειά όλοι «να μιλάνε την ίδια γλώσσα». Η πρόθεση της ομάδας ήταν να φτιάξει ένα σκληρό ρεαλιστικό έργο για το δικαίωμα στην διαφορετικότητα και σύμφωνα με την ανταπόκριση που έχει από το κοινό φαίνεται πως όλα πήγαν καλά. 

Έχετε το ρόλο του Μάκη  στην παράσταση. Τα πάτε καλά μαζί του; πώς είναι η σχέση σας;

Μια χαρά τα πάω με τον Μάκη και μια χαρά τα πάει και αυτός μαζί μου. Αντιμετωπίζουμε στη σκηνή τα συμβάντα με μια αγνή αφέλεια και περνάμε υπέροχα.

Ποιες δυσκολίες είχατε να αντιμετωπισετε με τον συγκεκριμένο ρόλο; 

Δυσκολίες δεν υπήρχαν,  μόνο αγωνία για το κατά πόσο το έργο που ετοιμάσαμε  θα έβρισκε το κοινό του. Ναι, το έργο το έγραψε ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος  και την δραματουργική επιμέλεια την έκανε ο Γιώργος Παλούμπης αλλά όλοι συμμετείχαμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να επιμένω για ένα διαφορετικό τέλος που ευτυχώς απορρίφθηκε στο δευτερόλεπτο. Αυτή λοιπόν η ελευθέρια από τους συνεργάτες να μπορείς να εκφράσεις και την μεγαλύτερη ηλιθιότητα χωρίς να νιώθεις μειονεκτικά δυναμώνει το τελικό αποτέλεσμα. Τελικά  όλα καλά.

Πιστεύετε ότι η ιστορία που εκτυλίσσεται στην παράσταση, είμαι ακραία ή υπερβολική; 

Είναι γελοίο να μιλάμε για ακραίο και υπερβολικό στην τέχνη όταν στη καθημερινότητα βιώνουμε εξωφρενικές καταστάσεις. Σφαγές, φωτιές, πλημμύρες, βιασμούς, καραντίνες, ψυχοσωματικές αρρώστιες κα. ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΡΑ μας ενοχλεί η βρωμολοχία και η βία στην τέχνη όταν γύρω μας βρομάει το σύμπαν ολόκληρο. Αρκετά, αφήστε τους καλλιτέχνες να εκφραστούν όπως επιθυμούν και αν δεν θέλετε μην πάτε να δείτε την δουλεία τους, έτσι και αλλιώς μια παράσταση που έχει κάτι να πει πάντα βρίσκει το κοινό της όσο και να την  πολεμάνε.

Πώς σας έχει φερθεί ο χώρος του θεάτρου; είστε ευχαριστημένος;

Ο χώρος του θεάτρου είμαστε εμείς οι ίδιοι. Αν δίνουμε αξία σε ανθρώπους τοξικούς και συνεργαζόμαστε μαζί τους είμαστε υπεύθυνοι και εμείς για τα τέρατα που δημιουργούνται ή διατηρούνται. Ευτυχώς τα νέα παιδιά είναι πολύ πιο υποψιασμένα και σίγουρα το μέλλον φαντάζει καλύτερο. Είναι αναγκαίο να δουλεύουμε με συνεργάτες  που μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Πραγματικά δεν χάθηκε ο κόσμος αν δεν εργαστούμε και μια σεζόν, δεν θα λείψουμε από το θέατρο, δεν θα λείψουμε από κανέναν, μόνο από τον ανασφαλή κακομαθημένο μας εαυτό…  κοινώς… χέστηκε η φοράδα στο αλώνι αν εγώ θα ερμηνεύσω φέτος.

Έχετε αγαπημένους ρόλους που θα θέλατε να ενσαρκωσετε στο μέλλον;

Δεν έχω αγαπημένους ρόλους, μόνο αγαπημένους συνεργάτες που θέλω να δουλεύω μαζί τους.

Πιστεύετε ότι η κοινωνία μας προχωράει με ανοιχτό μυαλό ή υπάρχει συντηρητισμος;

Η κοινωνία μας είναι φουλ συντηρητική. Ευτυχώς υπάρχουν κάποια ανοιχτά μυαλά που ανοίγουν δρόμους και είναι στο χέρι μας  να πορευθούμε στα δικά τους  μονοπάτια. Στον Κωλόκαιρο απεικονίζετε θεωρώ όλος ο συντηρητισμός της ελληνικής κοινωνίας μέσα σε δυο ώρες. Ο Σοφοκλής (Στάθης Σταμουλακάτος)   έρχεται  αντιμέτωπος με τις  οπισθοδρομικές αντιλήψεις της κλειστής  κοινωνίας της Ελευσίνας προσπαθώντας να υπερασπιστεί το δικαίωμα του στη διαφορετικότητα. Αλλά ο συγγραφέας εύστοχα δεν το περιορίζει μόνο στην επαρχία, στο τέλος του έργου αποδεικνύει την  πραγματική έκταση του προβλήματος βάζοντας το κεντρικό χαρακτήρα να λέει «αλλά  τι να το κάνεις … παντού τα ίδια Αθήνα Ελευσίνα 22 χιλιόμετρα». Έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε για να ξεφύγουμε από τον πουριτανισμό.

Έχετε να δώσετε μια συμβουλή ή ευχή στους νέους ηθοποιούς που ξεκινούν τώρα την πορεία τους στην υποκριτική;

Επειδή είμαι πατέρας  το μόνο που έχω να πω είναι αυτό που λέω και στον γιό μου. Να είσαι καλός άνθρωπος, να παίρνεις θέση απέναντι στην αδικία,  να έχεις υπομονή και να προσπαθείς για ό,τι αγαπάς. Δεν έχει σημασία αν θα πετύχεις απόλυτα τον στόχο σου, αλλά αν έχεις προσπαθήσει με όλη σου την ψυχή,  θα λάβεις ικανοποίηση. Είχαν ρωτήσει λέει τον Βασίλη Διαμαντόπουλο οι μαθητές του «πως γίνεται κάποιος καλός ηθοποιός» και τους είχε απαντήσει «να μην σας απασχολούν αυτά να φροντίσετε να γίνεται καλοί άνθρωποι».