Πείτε μας για την παράσταση που είδαμε στην Αθήνα

Στα τέλη Οκτωβρίου φέραμε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης την παράσταση μας «Άννα Πολιτκόφσκαγια, ένα θεατρικό υπόμνημα», του Ιταλού θεατρικού συγγραφέα Στέφανο Μασσίνι (βραβευμένου με Tony το 2022 για το έργο του Η τριλογία των Λήμαν Μπράδερς). Γράφτηκε το 2007, ένα χρόνο μετά τη δολοφονία στη Μόσχα της ερευνητικής αντιπολιτευτικής δημοσιογράφου Άννας Πολιτκόφσκαγια (1958 – 2006). Πρόκειται για μια παράσταση-ντοκούμεντο, μια lecture-performance κατά κάποιο τρόπο, με μια καταιγιστική περιγραφή ιστορικών γεγονότων για το δεύτερο πόλεμο της Ρωσίας στη Τσετσενία. Ο Μασσίνι χρησιμοποιεί αποσπάσματα από ρεπορτάζ, συνεντεύξεις και συνομιλίες της Πολιτκόφσκαγια σε μια «ποιητική» σειρά, και η καταξιωμένη ηθοποιός Έλενα Αγαθοκλέους καθοδηγεί και φροντίζει τους θεατές, αλλά και τους εκθέτει σ’ έναν πόλεμο, σ’ έναν κόσμο όπου δημοσιογράφοι αυτολογοκρίνονται, δέχονται επιθέσεις (και δολοφονούνται). Sounds familiar;

Τραγικά επίκαιρο το έργο, εμένα αναπόφευκτα μου θυμίζει τις εικόνες που είδαμε από την Ουκρανία, τις εικόνες που βλέπουμε από τη Γάζα. Μου θυμίζει τις παρακολουθήσεις δημοσιογράφων στην Ελλάδα, την 107^η θέση της χώρας παγκοσμίως στην ελευθερία του Τύπου (https://rsf.org/en/country/greece ), τον επικοινωνιακό χειρισμό των σκανδάλων στην Κύπρο, και το περιστατικό με τον πρώην πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Αναστασιάδη που, πλησιάζοντας δημοσιογράφους μετά το σκάνδαλο των χρυσών διαβατηρίων και τα ντοκιμαντέρ του Al Jazeera, τους είπε «μη μου αναφέρετε τον Al Jazeera, μη σας πάρει ο δαίμονας». «Αστειευόμενος», είπε το γραφείο του μετά, αλλά οι δημοσιογράφοι νομίζω το έπιασαν το υπονοούμενο, αφού κανείς τους δεν τον ρώτησε.

Μπορείτε να μας μιλήσετε για την ομάδα Campos και την πορεία της;

Η Campos είναι το ανοιχτό πεδίο των τεχνών και του πολιτισμού, είναι η δομή μέσω της οποίας βρήκα την καλλιτεχνική μου αυτάρκεια. Η αισθητική της δουλειάς μου στο θέατρο ούτως ή άλλως επιβάλλει τα απολύτως απαραίτητα για τη σκηνή, άρα τα χαμηλά μπάτζετ μιας πρωτοεμφανιζόμενης ομάδας δε μας τρομάζουν. Μέσω της Campos έχουμε την ευκαιρία να συνεργαστούμε με άλλους οργανισμούς, να κατεβάσουμε προτάσεις για κοινά προγράμματα – όπως τα δύο εκπαιδευτικά προγράμματα Erasmus για την κοινότητα, τη μουσική και το θέατρο, στα οποία συμμετέχουμε αυτό το μήνα στην ονειρική Πρόσιντα στην Ιταλία. Όλα αυτά, το θέατρο, οι τέχνες, οι πολιτιστικές δράσεις, οι εκπαιδεύσεις της Campos έχουν πάντα μια κοινωνική διάσταση, είναι το δικό μας βήμα – μέσα από τη δουλειά μας – για τα πολλά που γίνονται γύρω μας.

Τι ετοιμάζει η ομάδα για το μέλλον;

Πρώτα, έχουμε προγραμματισμένες τις τελευταίες παραστάσεις για το έργο «Λούλλες 2», στη Λεμεσό. Ένα καινούργιο θεατρικό έργο που δημιουργήσαμε και παρουσιάσαμε φέτος σε δύο εκδοχές του. Μια πληθωρική σύνθεση στιγμιοτύπων από τα ‘90s, με μαρτυρίες γκέι αντρών, cringe αρχειακό υλικό, Γιουροβίζιον drag, και στρεβλώσεις της μνήμης. Όπου σκιαγραφούμε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα πριν από τα Pride και την αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας στην Κύπρο, μέσα από εκπομπές του ΡΙΚ και μονόλογους που συντάχθηκαν αυτολεξεί, στα κυπριακά, βασισμένοι στις συνεντεύξεις που πήρε η ομάδα από γκέι άντρες. Θέατρο ντοκουμέντο; Θέατρο επινόησης; Θέατρο αυτολεξεί; Ότι κι αν είναι τελικά, η παράσταση μιλά για την προσωπική ελευθερία, τη διεκδίκηση, την αλληλεγγύη, τη διασκέδαση και τον έρωτα. Σύντομα καταρτίζεται και το θεατρικό μας πρόγραμμα για το 2024, που σίγουρα θα συστήνει νέα έργα από το παγκόσμιο ρεπερτόριο, θα «παίρνει θέση», ενώ ελπίζω σύντομα να δούμε και για το επόμενο πρωτότυπο έργο της Campos.

Συμμετέχετε και στην ομάδα διεκδίκησης για την Λεμεσός 2030 πολιτιστική πρωτεύουσα

Μαζί με όλα αυτά, στον ελέυθερο μου χρόνο (χαχα!) εργάζομαι στο core team του Λεμεσός 2030 (https://www.lemesos2030.com/)  – της ομάδας που ετοιμάζει το φάκελο διεκδίκησης της πόλης για τον τίτλο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης – ως συντονιστής καλλιτεχνικού προγράμματος και δικτύωσης. Η Λεμεσός έχει τεράστιο πλούτο σε ανθρώπινο δυναμικό στον πολιτιστικό τομέα – ο οποίος όμως χρειάζεται σοβαρή στήριξη. Η Λεμεσός είναι μια ζωντανή δυναμική πόλη, ένα ανοιχτό λιμάνι, αλλά η ραγδαία ανάπτυξή της ανέδειξε θέματα κοινωνικής συνοχής, πρόσβασης και συμμετοχικότητας, μεταξύ άλλων. Ο τίτλος της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας μπορεί να λειτουργήσει σαν καταλύτης για την επίλυση αυτών των θεμάτων, και γι αυτό τον διεκδικούμε σε μια ανοιχτή διαδικασία με εκατοντάδες συναντήσεις για την καταγραφή του παλμού της πόλης.