Συνέντευξη
Η Λουκία Μαχαλοπούλου σε μια συζήτηση για τη νέα της συνεργασία στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Η Λουκία Μιχαλοπούλου συμπρωταγωνιστεί φέτος μαζί με τις Ρένη Πιττακή και Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στις "3 Ψηλές Γυναίκες" του Ε.Άλμπι στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και σκηνοθεσία του διεθνούς φήμης Αμερικανού σκηνοθέτη Ρ. Ουίλσον και μου μιλάει γι' αυτή τη σπουδαία συνεργασία.
Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο έργο γραμμικό και κυκλικό ταυτόχρονα, αυθόρμητα αυτό μου έρχεται να πω. Οι ηρωίδες στη πρώτη πράξη είναι τρεις που η μία κινεί την άλλη κάθετα, η μία σπρώχνει σχεδόν την άλλη ενώ στη δεύτερη πράξη οι τρεις γίνονται μία, η ίδια γυναίκα σε διαφορετικές ηλικίες, κυκλικά ο Άλμπι παίζει με το χρόνο.. στη κυριολεξία παίζει.. σαν σε όνειρο στην πραγματικότητα.
Μίλησε μου για την δική σου ηρωίδα.
Είμαι η Γ ο νεαρότερος εαυτός της Β και της Α...ειρωνεύεται, αντιδράει, εκπλήσσεται, διαμαρτύρεται, σοκάρεται και όμως ελπίζει.. και ενώ μαθαίνει το σκοτεινό της μέλλον εκείνη συνεχίζει πεισματικά να ελπίζει, να περιμένει, να ψάχνει την ευτυχία.
Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον Ρόμπερτ Ουίλσον;
Πολύ μεγάλη εμπειρία, σεμινάριο κυρίως πάνω στο πώς ακούς, πώς ακούει το σώμα, τα σκηνικά αντικείμενα, πώς ακούς τον άλλον, τον χώρο, τη μουσική, πώς σωπαίνεις..είναι μεγάλη η τιμή, όπως επίσης το να δουλεύω με τη Ρένη Πιττακή και τη Καρυοφυλλιά Καραμπέτη μάθημα γενναιοδωρίας και πειθαρχίας.
Μίλησε μου για τα στοιχεία που εμπνέεται ο Άλμπι ώστε να γράψει το έργο και τους ήρωες.
Ο Άλμπι στο έργο εμπνέεται κυρίως από τη θετή του μητέρα από τα εμπόδια που βίωσε και εκείνος ως εφηβος για να τον αποδεχτούν, να αποδεχτούν τη διαφορετικότητα του.
Σχολίασε μου την συνάντηση του νεότερου ανθρώπου με τον γηραιότερο που υπάρχει στο έργο.
Στη πρώτη πράξη είναι πολύ έντονη αυτή η σύγκρουση των γενεών πώς η μία γενιά αδυνατεί να συνδεθεί με την άλλη να κάνει διάλογο, στη δεύτερη πράξη όμως, είναι συγκινητικό πώς η απόσταση του χρόνου τους ενώνει.
Μέσα από τις 3 γυναίκες περνάνε όλοι οι φόβοι που έχουμε σαν άνθρωποι;
Μέσα απ' τις 3 γυναίκες βλέπουμε φοβίες ναι, αλλά και όνειρα και εμπειρίες, βλέπουμε μία ολόκληρη ζωή που έχει όλα τα χρώματα.
Ποια στιγμή στη ζωή σου είναι εκείνη που εσύ αναπολείς σαν Λουκία;
Αναπολώ τη στιγμή που είχα άγνοια της φθοράς, του θανάτου...τη στιγμή που νιώθεις αθάνατος...δε ξέρω πότε ήταν αυτή η στιγμή δε θυμάμαι αλλά ελπίζω να υπήρξε.