O Γιώργος Τατάκης ο φωτογράφος πίσω απ' την επερχόμενη ταινία "Φόνισσα" του Παπαδιαμάντη σε σκηνοθεσία Εύας Νάθενα, μου μιλάει για την συνεργασία που είχαν, τις αναμνήσεις απ' όταν  διάβασε το βιβλίο και πόσο τον εμπνέει να κάνει καινούργια πράγματα, την επικαιρότητα του αλλά και το ότι πάντα η επόμενη δουλειά σου αφήνει τις ωραιότερες αναμνήσεις.

 Πώς προέκυψε η συνεργασία ώστε να είσαι στην παραγωγή της "Φόνισσας";

Από τύχη προέκυψε η συνεργασία. Επικοινώνησαν μαζί μου, είδαν την δουλειά μου και τους άρεσε αυτό που κάνω. Τους ταίριαξε το ύφος μου με αυτό που είχε στο μυαλό της Εύα για την ταινία. Το πώς θα ήταν η συνθήκη που θα γυριζόταν η ταινία αλλά και αισθητικά. Για εμένα ήταν κάτι το πρωτόγνωρο, δεν είχα ξανά κάνει κάτι παρόμοιο. Δεν με ένοιαζε ποτέ να φωτογραφίζω το official backstage μίας ταινίας, αλλά επειδή μου περιέγραψαν την ταινία μου ταίριαξε και εμένα γιατί ήταν κοντά σ' αυτό που κάνω.

Ποιες είναι οι δικές σου αναμνήσεις απ' όταν διάβασες το βιβλίο;

Είναι απ' τα αγαπημένα μου λογοτεχνικά βιβλία και ο Παπαδιαμάντης μου αρέσει πολύ. Πρόσφατα διάβασα και μία συλλογή του από αφηγήματα που λέγεται τα "Αθηναικά". Νομίζω ο Παπαδιαμάντης έχει έναν τρόπο αφήγησης που εμένα τουλάχιστον μ' εμπνέει να κάνω καινούργια πράγματα. Μου δημιουργεί τόσο έντονες εικόνες στο αφήγημα που θέλω να δημιουργησώ κάτι.

Παραμένει ένα επίκαιρο βιβλίο;

Ναι σίγουρα παραμένει, όχι άμεσα προφανώς αλλά έχει μία αντιστοίχηση με το σήμερα με την έννοια του ότι απ' τη μία στιγμή στην άλλη κάποιος ή κάποια μπορεί να κάνει κάτι κακό όπως η ηρωίδα του έργου, αλλά και το κομμάτι του να νιώθεις αποκομμένος από μία ευρύτερη κοινότητα επειδή σκέφτεσαι διαφορετικά και αυτό και μόνο μπορεί να είναι λόγος να σε κυνηγήσει ένα ολόκληρο σύστημα ή μία κοινότητα.

Πώς θα χαρακτήριζες την Χαδούλα;

Αν την χαρακτηρίζαμε κάπως θα λέγαμε ότι ήταν καταπιεσμένη. Απ' την οικογένεια, απ' την κοινότητα απ' τους κατοίκους. Είναι θύμα μίας κατάστασης που στην δίκη της αντίληψη θεωρεί ότι δεν μπορούσε να ξεφύγει απ' αυτή, ίσως και να μην μπορούσε λόγω της εποχής. Ήταν θύμα μίας έμμεσης καταπίεσης.

Τι είναι αυτό που ήθελες να αποτυπώσεις σαν φωτογράφος;

Εμένα μ' ενδιέφερε το κομμάτι της φωτογραφίας. Μ' ενδιαφέρει το αποτέλεσμα μου να στέκει φωτογραφικά και ταυτόχρονα να συνάδει με την δική μου ψυχοσύνθεση. Οι φωτογραφίες μου πάντα μιλάνε για κάτι άλλο απ' αυτό που βλέπεις εκ πρώτης όψεως, αλλά γενικά δεν θέλω να μιλάω εγώ για το τί είναι αυτό το αντικείμενο θέλω ο θεατής να το σκέφτεται μόνος και μάλιστα θεωρώ ότι το σωστό αποτέλεσμα για μία φωτογραφία είναι ότι αν την δουν 20 άνθρωποι να υπάρχουν 20 διαφορετικές απόψεις.

Γιατί το ασπρόμαυρο στις φωτογραφίες σου κυριαρχεί;

Καταρχάς η εύκολη απάντηση είναι γιατί μου αρέσει. Αλλά αν πάμε πιο πίσω όταν ήμουν μικρός αυτό που φαντασιωνόμουν αν γίνω ποτέ φωτογράφος και κάνω εκθέσεις σκεφτόμουν αυτές να είναι ασπρόμαυρες γιατί στο μυαλό μου η φωτογραφία που εκτίθεται ήταν ασπρόμαυρη. Το δεύτερο κομμάτι είναι ότι μ' ενδιαφέρουν αρκετά οι γεωμετρίες και οι φόρμες σε μία σύνθεση και γενικά αυτές οι δύο ποιότητες διαφαίνονται καλύτερα στο ασπρόμαυρο και τονίζονται. Τέλος με την ζωγραφική όσο έχω ασχοληθεί μου άρεσε πάντα περισσότερο το σχέδιο.

Αν τραβούσες την τελευταία φωτογραφία σου ποια θα ήταν αυτή;

Δεν μπορώ να το απαντήσω γιατί κάθε μέρα έχω άλλες. Δεν έχω καημό να φωτογραφίσω κάτι μ' αυτή την έννοια το λέω. Επειδή δεν είναι το κέντρο τα πρόσωπα που συλλέγω φωτογραφικά είναι περισσότερο οι ιδέες μου που φωτογραφίζονται.

Απ' όλες τις δουλειές που έχεις κάνει ποια είναι αυτή που σου άφησε τις ωραιότερες αναμνήσεις;

Η επόμενη είναι πάντα η απάντηση.