Ο Δημήτρης Ντάσκας, μας συστήνει με νέα προσέγγιση του "1975", μια παράσταση που παίχτηκε πέρυσι με μεγάλη επιτυχία και φέτος συνεχίζεται για λίγες ακόμη μέρες. 

Δεύτερη χρονιά για την παράσταση! Υπάρχουν αλλαγές στη φετινή προσέγγιση;

Ο Γιώργος Σίμωνας ξαναδούλεψε το έργο, πρόσθεσε, αφαίρεσε, άλλαξε σκηνές, θέλοντας να δώσει περισσότερο βάση στην «μια-παρέα-που-διαλύεται» πλευρά του έργου. Υπάρχουν και τρεις καινούριοι ηθοποιοί, η Στεφανία Γκουρνέλου, ο Γιώργος Ιωσηφίδης και ο υποφαινόμενος.

Μίλησε μας λίγο για τον δικό σου ρόλο.

O Πιτ, το Συντρίμμι. Έχει ένα συνοικιακό κλαμπόμπαρο στην Κυψέλη. Παρακολουθεί τους πάντες και μιλάει λίγο. Πάλι καλά, γιατί όταν μιλάει πολύ λέει συχνά βλακείες. Έχει έναν χαμένο παράδεισο, όπως πολλοί από μας, και θα κάνει τα πάντα για να γυρίσει σ’ αυτόν, λες και η ζωή σταμάτησε εκεί. Α, έχει και στένωση αορτής.

Υπάρχουν ομοιότητες της δεκαετίας του 70 με την τωρινή εποχή;

Η Χούντα είχε μόλις πέσει, αλλά κανείς δεν ήξερε πόσο θα κρατούσε η εύθραυστη ακόμα δημοκρατία. Βομβιστικές επιθέσεις, ανασφάλεια, φτώχεια. Ταυτόχρονα, ελπίδα μια λαχτάρα για διασκέδαση, για απελευθέρωση, για σύγκρουση με ό,τι παλιό. Υπήρχε η πεποίθηση ότι τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά και ότι χτίζεται ένα μέλλον που όλοι ήθελαν να πιστεύουν ότι θα ήταν καλύτερο.

Όλα αυτά δημιουργούν ένα μείγμα ομοιοτήτων και διαφορών. Ας αφήσουμε τον θεατή να εντοπίσει ποιες είναι ποιες.

Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι πάντα ίδιοι, είτε το ’70, είτε το 2023, είτε το ’70 προ Χριστού.  Αλλάζουν τα ρούχα, η μουσική, τα σπίτια, τα αυτοκίνητα. Οι ανάγκες μας μένουν ίδιες. Κι αυτές είναι που μας καθορίζουν.

Πιστεύεις ότι λογοκρισία υπάρχει σήμερα; κι αν ναι σε ποιους τομείς;

Τότε, η λογοκρισία γινόταν με τη στέρηση, την απαγόρευση της πληροφορίας. Σήμερα, η πληροφορία είναι τόσο πολλή, που είναι ανθρωπίνως αδύνατο να ελεγχθεί και να επαληθευτεί. Οπότε, αυτό που συμβαίνει συχνά είναι να απαξιώνεται συνολικά. Η πληροφορία σήμερα λογοκρίνεται από την υπερπληθώρα της.

Ταυτόχρονα, υπήρξαν τα τελευταία 10-15 χρόνια πολίτες, αυτόκλητοι λογοκριτές, που επεχείρησαν να διακόψουν και να κατεβάσουν παραστάσεις, και μάλιστα με βίαιο τρόπο. Υπήρξαν ακόμα και κόμματα που έστρεψαν τα βέλη τους εναντίον ταινιών, τηλεοπτικών σειρών, ειδών μουσικής κτλ.

Ωραίο είναι αυτό πάντως. Σημαίνει ότι η τέχνη έχει ακόμα τη δύναμη να προκαλέσει αλλαγές στις συνειδήσεις, δεν είναι απλώς διακοσμητική της ανίας μας.

Τι σου αρέσει περισσότερο στο ρόλο σου αλλά και στην ίδια την παράσταση;

Ο Πιτ έχει τα δύο χαρακτηριστικά που αναζητώ σε κάθε σχεδόν ρόλο. Είναι τραγικός και αστείος. Απελπισμένος και γελοίος.

Επίσης φοράει τέλειο καπέλο.

Τι αντιπροσωπεύει όλος αυτός ο ενθουσιασμός να φτιαχτεί μια ελληνική "Εμμανουέλα" στο έργο;

Για τον κάθε ήρωα κάτι διαφορετικό. Άλλος θέλει να δώσουν μια απάντηση στη λογοκρισία που έκοψε την αυθεντική «Εμμανουέλα», άλλος θέλει να βάλουν φωτιά στη σεμνοτυφία και στον συντηρητισμό, άλλος θέλει να ξεφύγει από τη μιζέρια συμμετέχοντας σε κάτι δημιουργικό, επαναστατικό, ανεπανάληπτο, άλλος θέλει να προωθήσει την καριέρα του ή να βγάλει χρήματα.

Τι ρόλο παίζει η μουσική την δεκαετίας αυτής στο έργο;

Μαζί με το εικαστικό περιβάλλον της παράστασης, φτιάχνει έναν κόσμο για να κατοικήσουμε εμείς, οι ρόλοι και οι θεατές.

Έχεις ακούσει σχόλια και αντιδράσεις του κοινού; τι λαμβάνει ο κόσμος που έρχεται στην παράσταση;

Αν και οι χαρακτήρες του έργου είναι ακραίοι και larger than life, μου κάνει εντύπωση που οι θεατές ταυτίζονται μαζί τους, ο κάθε θεατής με διαφορετικό χαρακτήρα. Άβυσσος το τι κρύβουμε μέσα μας.

Ας περάσουμε σε κάτι πιο προσωπικό. Γιατί έγινες ηθοποιός;

Όταν ήμουνα παιδί, νόμιζα ότι ηθοποιός είναι ένας άνθρωπος που τον αγαπάνε όλοι.

Είναι η δουλειά αυτή όπως την περίμενες, όπως θα την ήθελες;

Όχι. Είναι πολλά περισσότερα και πολύ πιο σημαντικά πράγματα.