Μια από τις πιο ιδιαίτερες παραστάσεις της περσινής σεζόν επιστρέφει για 2η χρονιά στο θέατρο Rabbithole. To 1975 είναι ένα ταξίδι στην μακρινή (;) Αθήνα της Μεταπολίτευσης, όπου η έξαψη της νέας τάξης πραγμάτων οδηγεί μία ετερόκλητη παρέα ανθρώπων σε μία νύχτα γεμάτη ιδέες, σχέδια, μυστικά, συγκρούσεις και ανατροπές.
Μπαίνοντας στο θέατρο, ο θεατής μεταφέρεται σε μία συνοικιακή ντισκοτέκ της Αθήνας, με το όνομα Τσικίτα, ένα βράδυ του Απριλίου του 1975. Με τον διάκοσμο και τις μουσικές επιτυχίες της εποχής να πρωταγωνιστούν, βυθιζόμαστε στη νυχτερινή ζωή της μεταπολιτευτικής Αθήνας, με οδηγούς τους θαμώνες του μαγαζιού. Ανάμεσά τους ηθοποιοί, παραγωγοί, φοιτητές, αστυνομικοί, αλλά και ο διάσημος ληστής της εποχής, ο «Ληστής με τις γλαδιόλες». Κύριο θέμα συζήτησης η απαγόρευση προβολής της θρυλικής αισθησιακής ταινίας «Εμμανουέλα». Με νωπά ακόμα τα σημάδια της λογοκρισίας και της καταστολής και επηρεασμένοι από την απαγόρευση, οι ήρωες παρασύρονται από την ιδέα να δημιουργήσουν τη δική τους, ελληνική «Εμμανουέλα». Όσο περνά η νύχτα, το ενδιαφέρον τους φουντώνει και η δημιουργία της πορνοταινίας είναι η αφορμή να αναδυθούν τα κρυφά όνειρα και οι αγωνίες τους, σε μια ξέφρενη πορεία προς την κάθαρση. Θα τα καταφέρουν; Μπορούν να ξεφύγουν από το παρελθόν τους;
Το 1975 παρουσιάζεται με αναθεωρημένο κείμενο και δομή και αλλαγές στη διανομή, σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά, κάνοντας ακόμα πιο έντονη την ατμόσφαιρα των ‘70ς, της παρέας και της νυχτερινής διασκέδασης της εποχής. Ο σκηνοθέτης Γιώργος Σίμωνας έγραψε το έργο συγκεντρώνοντας υλικό από συνεντεύξεις με πρόσωπα της εποχής, έρευνα σε οπτικό, έντυπο και αρχειακό υλικό, μελέτη πάνω στα μουσικά ρεύματα και μουσικά στέκια, αλλά και στα πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα της εποχής. Πρόκειται για μια ιστορία μυθοπλασίας, που θα έλεγε κανείς πως αποτελεί μια υβριδική προσέγγιση στο θέατρο ντοκουμέντο, μέσα από το πρίσμα της μαύρης κωμωδίας. Με το 1975 η ομάδα Νοσταλγία επιστρέφει σε κοινωνικά ζητήματα του πρόσφατου παρελθόντος, κλείνοντας το μάτι στα ‘70ς με συμπάθεια, ενδιαφέρον και κατανόηση για την αρχή της ελληνικής μεταπολίτευσης.
Είπαν για την παράσταση:
[…] μια παράσταση η οποία είναι ένα μεγάλο, πολύχρωμο και διασκεδαστικό πάρτι. Πολλές και πολύ ωραίες μουσικές από την εποχή, πολλά χρώματα, πολύς χορός συνθέτουν την παράσταση, στην οποία ο θεατής διασκεδάζει και περνάει ευχάριστα. Παράλληλα, ο σκηνοθέτης απέδωσε με πολλή λεπτομέρεια και ρεαλισμό τόσο την ατμόσφαιρα της εποχής, όσο και τους διαφορετικούς τύπους όλων αυτών των καθημερινών, αλλά τόσο ιδιαίτερων ανθρώπων. – Τόνια Τσαμούρη, culturenow.gr
Ο τρόπος που ο σκηνοθέτης χτίζει τους χαρακτήρες του έργου δημιουργώντας για τον καθένα το δικό του περιβάλλοντα δραματουργικό χώρο είναι υποδειγματικός. Δώδεκα ηθοποιοί πάνω στη σκηνή και όλοι τους έχουν μια ιστορία να πουν. Η σύνδεση μεταξύ τους και ο τρόπος που αποκαλύπτονται κατά τη διάρκεια της παράστασης μέχρι το ανατρεπτικό φινάλε συστήνει ένα καλοκουρδισμένο σύνολο που είναι κι από τα δυνατά χαρτιά της παράστασης. – Ειρήνη Δρίβα, olafaq
Όλα είναι ιστορία. Είναι κομμάτια της ιστορίας. Είναι η εποχή από μόνη της ιστορία. Το έργο μιλάει με την σβελτάδα της γλώσσας, το ζωντάνεμα της εποχής, με τους χαρακτήρες, τις απατεωνιές τους, τις κουτοπονηριές του Έλληνα που (πάντα) ξέρει κι άλλο μονοπάτι. – Μαρία Μαρκουλή, mariamarkouli.com
Ένας δεκαμελής θίασος με εξαιρετική υποκριτική απ’ όλους τους ηθοποιούς στους ρόλους που ενσάρκωσαν έναν χαρακτήρα σε μια εντατική και πολυεπίπεδη ερμηνεία ενός εξαιρετικού κειμένου που όχι δεν άφηνε κάτι στην τύχη της πλοκής αλλά σε κάθε σημείο της εξέλιξης της ιστορίας η δράση ανέβαινε δίνοντας στους θεατούς την ικανοποίηση μιας καλής και σοβαρής παράστασης. – Δημήτρης Βαρβαρήγος, fractalart.gr/