Αθανασία Κουρκάκη: Μας αρέσει να βυθιζόμαστε στο θυμό και τα κατηγορώ.
Mία μέρα μετά την πρεμιέρα της παράστασης "Γάμος" του Μάριου Ποντίκα σε σκηνοθεσία της Έλενας Σκότη συνάντησα την Αθανασία Κουρκάκη και μιλήσαμε για το έργο, το ζήτημα του βιασμού και τις συνέπειες αυτού στην οικογένεια και στην κοινωνία, το θέμα της έμφυλης βίας αλλά και πόσο εύκολο μας είναι να κρίνουμε τους άλλους και όχι τον εαυτό μας.
2ος χρόνος της παράστασης. Πώς αισθάνεσαι γι 'αυτό;
Η αλήθεια είναι ότι ήταν λίγο ψυχοφθόρα η διαδικασία να μπεις και πάλι στον κόσμο του έργου. Οφείλεις να βυθιστείς σε ένα σκοτάδι που αν δεν το βρεις το έργο δε θα περάσει. Το γεγονός ότι υποδύομαι την κακιά αδερφή με ενεργοποίησε στο να είμαι χαλαρή στην ζωή μου και συγχρόνως να δείχνω κατανόηση στους γύρω μου. Το άλλο ήταν να χτίσουμε ξανά νέα επικοινωνία με τους υπόλοιπους και να βρω καινούργια στοιχεία του χαρακτήρα. Για να έχει περισσότερο ενδιαφέρον η 2η χρονιά.
Μίλησε μου για τον δικό σου ρόλο, της αδερφής
Η Ελένη (Σκότη) δεν ήθελε καθόλου να την μαλακώσει και να τη λυπηθεί - συμπονέσει το κοινό. Ήθελε να βάλει και αυτό το κομμάτι της γυναικείας αγριότητας που κι αυτό υπάρχει. Είναι όμως και εκείνη κακοποιημένη, θύμα του πατέρα της. Ζηλεύει και φθονεί την αδερφή της έχοντας ως μοναδικό καημό το πότε θα παντρευτεί. Γιατί η γυναίκα του τότε είχε υπόσταση μόνο αν έκανε οικογένεια και σπιτικό και γινόταν μια καλή νοικοκυρά. Σε αντίθετη περίπτωση θα ήταν δακτυλοδεικτούμενη. Δυσκολεύτηκα να το αγκαλιάσω και να το καταλάβω, αλλά ταυτόχρονα το δικαιολογώ και προσπαθώ να κάνω ένα βήμα ώστε να έχω ένα λόγο να την υποδυθώ.
Ποιες συνέπειες υπάρχουν στην οικογένεια όσον αφορά το θέμα του βιασμού;
Δυστυχώς αυτό υπάρχει ακόμα και τώρα. Αν βγει μία κακή φήμη για ένα άτομο ότι κάτι κακό του συνέβη, η κοινωνία δύσκολα το αγκαλιάζει και εύκολα το κρίνει. Στο έργο βλέπουμε ότι η οικογένεια ανησυχεί, γιατί θα γίνει βούκινο στο χωριό, θα στιγματιστεί και δύσκολα θα βρεθεί άντρας να παντρέψουν την βιασμένη κόρη αλλά και τη μεγαλύτερη. Στη συνέχεια χαίρονται και ανακουφίζονται όταν γίνονται πρωτοσέλιδο και διάσημοι. Υπάρχει αυτό το στοιχείο στην ελληνική οικογένεια. Μας αρέσει να μας λυπάται ο κόσμος.
Το ζήτημα της έμφυλης βίας λόγω της υπερπληροφόρησης έχει πάρει πιστεύεις ανεξέλεγκτες διαστάσεις;
Νομίζω και τότε έβγαινε η φήμη απλά δεν γινόταν τόσος χαμός. Τώρα μαθαίνουμε ό, τι καλό ή κακό έχει συμβεί μέσα σε λίγα λεπτά και τρέχουμε αμέσως να σχολιάσουμε. Αυτό για μένα έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Η τόσο μεγάλη πληροφόρηση, οι τόσες πολλές εικόνες και αυτή η συνεχής ενασχόληση με το κινητό με κουράζει. Και αντιστέκομαι όσο μπορώ. Να μη βυθίζομαι στο θυμό και τα κατηγορώ.
Στις ατάκες του πατέρα ακούγονται τα λόγια που πολλές φορές αντιπροσωπεύουν και την κοινωνία την ίδια;
Σε πάρα πολλές περιπτώσεις συμβαίνει αυτό, γιατί δεν έχουμε ενσυναίσθηση του τί λέμε και το τί κάνουμε και γινόμαστε μια άβουλη μάζα. Χρόνια τώρα. Ό, τι λέει ο άντρας εφαρμόζεται χωρίς αντίρρηση. Στη σκηνή και στη ζωή. Γι’ αυτό και ταράζεται τόσο το κοινό. Είναι αρκετά οικείες οι ατάκες του πατέρα. Μας αρέσει να κρίνουμε και να σχολιάζουμε τον διπλανό μας. Μας είναι πιο εύκολο.
Υπάρχει ακόμα και στην Αθήνα αυτή η μικροαστική αντίληψη της επαρχίας;
Η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω ζήσει και πολύ γιατί μένω στο κέντρο και το κέντρο είναι πάντα πιο εναλλακτικό και πιο οpen σε πολλά πράγματα, αλλά πιστεύω ότι σε αρκετά μέρη της Αθήνας που έχω επισκεφθεί είτε μου έχουν πει φίλοι, υπάρχει αυτή η μικρή αίσθηση της επαρχίας. Πάντα όμως θέλουμε να δούμε από την κλειδαρότρυπα. Γιατί έτσι μάθαμε και δεν μπαίνουμε στον κόπο να ασχοληθούμε με κάτι καλύτερο.