Νομίζω ότι επειδή το έργο αυτό θίγει πολύ το δικαστικό σύστημα είχε λειτουργήσει και λίγο ανασταλτικά στο να ανεβαίνει ανά τις περιόδους γιατί ήταν αρκετά δεικτικό. Αυτός ήταν ο κύριως λόγος. Επίσης είναι ένα έργο απ'τα πιο ιδιότυπα του Αριστοφάνη γιατί δεν έχει ακριβώς την καθαρή πλοκή που έχουν οι άλλες κωμωδίες του. Μοιάζει σαν να κινείται σ' έναν πιο φαντασιακό άξονα. Αυτός ίσως να ήταν ο λόγος που η Λένα το διάλεξε και γιατί μπορεί η ίδια να το προσεγγίσει μ' έναν δικό της τρόπο, αλλά και γιατί είναι μία κωμωδία που μέσα απ' το δικαστικό σύστημα που εμπεριέχει η Λένα αποφάσισε φέρνοντας το στην διασκευή της στο τώρα να δούμε τον φασισμό του τηλεδικαστηρίου, τον φανατισμό της κριτικής μέσω των social-media, την αγριότητα του ότι όποιος δεν συμφωνει με την γνώμη την δική μου είναι επικίνδυνος, την κατάλυση μίας πολιτικής ορθότητας, μίας αυστηρότητας που πρέπει να ακολουθηθεί απ' όλο τον κόσμο.

 

 

 

Εγώ είμαι αυτός ο γιος που φαινομενικά υποστηρίζει περισσότερο το δίκαιο σε σχέση με τον πατέρα του. Ο πατέρας του είναι παλαιών αρχών. Είναι ένας άνθρωπος που καταδικάζει τα πάντα αυθαίρετα, για οτιδήποτε θα λέγαμε είναι παράνομο αυτός μπορεί να βρει μία νόμιμη εκδοχή του και οτιδήποτε είναι νόμιμο αμέσως θα φταίει κάποιος άλλος. Οριακά φτάνει να γίνεται συμπαθής στο πλαίσιο του ότι νιώθεις ότι και ο ίδιος δεν έχει αίσθηση του τί λέει και κάνει και εκεί έγκειται και η επικινδυνότητα του. Ο γιος του είναι αυτός που υποστηρίζει περισσότερο το δίκαιο αλλά φτάνει σ' ένα σημείο να γίνεται περισσότερο επικίνδυνος απ'τον πατέρα του αν όχι ίδιος. Γιατί και αυτός κλείνει τα μάτια και τα αυτιά του σε στιγμές που έχει όφελος να μην είναι παρόν. Τέλος όταν ο πατέρας του αποκτάει εξουσία γίνεται και ο ίδιος αρκετά επικίνδυνος υποστηρίζΟντας ξαφνικά τον πατέρα του ξεχνώντας το δίκαιο και το άδικο. Μετατρέπεται έτσι σ' έναν απίστευτα φιλόδοξο και αιμοχαρή άνθρωπο.

 

 

 

Παρακολουθώντας τις παραστάσεις της Λένας πάντα ένιωθα μία συγγένεια. Με ενθουσιάζει το μυαλό της και ο τρόπος που γεννάει πράγματα. Θεωρώ ότι είναι μία μοναδική περίπτωση δημιουργού. Είναι χαρά μου να νιώθω ότι ανήκω σ'ένα τέτοιο σύμπαν και ότι συμβάλλω στην δημιουργία μ'έναν τρόπο και εγώ. Είναι συγκινητικός ο τρόπος που δουλεύει η Λένα με όλους πάντα γιατί γράφει πάνω στους ανθρώπους που έχει. Οπότε είναι απίστευτα τρυφερή η μάτια της. Γνωρίζοντας το υλικό του καθενός εμπνέεται απ'αυτό και γράφει για τον καθένα. Δεν ξέρω πώς να το πω είναι σαν κάποιος να σου γράφει ένα ποίημα ή να το γράφει για εσένα για να το πεις. Αυτό εμένα μου φαίνεται απίστευτα σκλαβωτικό. Επίσης οι συνεργασίες με την Λένα είναι για εμένα απίστευτα δώρα. Τέλος δεν ενδιαφέρεται να ικανοποιήσει όλο το κόσμο μέσα απ'τη δουλειά της και αυτό μου μοιάζει οριακά ηρωικό.

 

 

 

Σίγουρα. Όχι με την σημερινή μορφή. Απλά πιστεύω ότι τα πάντα στην εποχή μας μικραίνουν, τα βάσανα πολλαπλασιάζονται όχι ότι οι παλαιότεροι δεν είχαν αλλά πιθανότατα ότι η πληροφορία τρέχει τόσο γρήγορα πια που τα μεγαλύτερα θέματα, είτε οι μεγαλύτερες τραγωδίες, είτε ευτυχίες είναι άμεσα καταναλώσιμα. Μέχρι να πάρουμε μία πληροφορία την έχουμε κιόλας ξεχάσει και αυτό είναι επικίνδυνο.

Αυτή η καταναλωτική μανία των πληροφοριών με τρομάζει πολύ. Τα πράγματα δεν παίρνουν τον χρόνο ούτε να αφομοιωθούν ούτε να καταγραφούν οριακά.

 

 

 

Προσωπικά πιστεύω μόνο αυτό μας χαρακτηρίζει. Δεν έχουμε συνειδητοποίησει την επικινδυνότητα του μικρού μαγαζιού που ανοίγει ο καθένας εκπροσωπώντας τον εαυτό του στις σελίδες αυτές. Νομίζω ότι το κακό που έχει δημιουργηθεί είναι ασύλληπτο και στο πόσο εύκολα κρίνουμε, και στο πόσο σημασία δίνουμε στην γνώμη μας, αλλά και στο πώς διαμορφώνουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Οι άνθρωποι δεν έχουν καμία υπομονή ούτε να ακούσουν οτιδήποτε, ούτε να επικοινωνήσουν με οτιδήποτε. Είμαι σίγουρος ότι όταν οι άνθρωποι κάνουν κουβέντα μεταξύ τους περιμένουν ούτε καν υπομονετικά να τελειώσει αυτό που λέει ο συνομιλητής τους για να πουν το δικό τους. Δεν μπαίνουν ούτε στην διαδικασία του αντίλογου γιατί δεν ακούνε τί λες και αυτό είναι ακόμα πιο στρεβλό.

 

 

 

Η Λένα έχει επιχειρήσει κάτι πολύ έξυπνο στο έργο να μην υπάρχει Χορός με την μορφή του συνόλου και αυτό έχει ενδιαφέρουσα ματιά για εμένα. Γιατί βλέπεις πώς οι άνθρωποι επενδύοντας στην ατομικότητα τους είναι συνυπεύθενοι στο ότι κάτω από τα πόδια τους επιτρέπουν να περάσει ένας επικίνδυνος άνθρωπος και να αποκτήσει εξουσία. Υπάρχουν πολλές μορφές ανθρώπων που δεν λειτουργούν ως πλήθος και νιώθεις ότι ο καθένας είναι επικεντρωμένος σ' ένα δικό του προσωπικό βάσανο το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την συλλογικότητα και όλο αυτό λειτουργεί επικίνδυνα.

 

 

 

Πάρα πολύ και αυτό το παρατήρησα ότι οι ειδήσεις με τα περισσότερα views στο internet είναι οι στενάχωρες και αυτό μου έκανε τρομερή εντύπωση σχεδόν με σόκαρε. Νομίζω ότι εκεί βρίσκουμε μία θέση ανωτερότητας απέναντι στους άλλους που υποφέρουνε. Μας αρέσει κιόλας να βλέπουμε τον απέναντι που σκοντάφτει γιατί δεν είμαστε εμείς που πέφτουμε.

 

 

 

Το πρώτο μισό της νέας σεζόν θα συνσκηνοθετήσουμε μαζί με την Κλέλια Ανδριολάτου τον "Εραστή" του Χ. Πίντερ και στο δεύτερο μισό θα είμαι στο Εθνικό στην νέα παράσταση που ετοιμάζει ο Θωμάς Μοσχόπουλος.