«Η ωραία του πέραν». Πάει πολύ καλά. Γιατί πιστεύεις ότι έρχεται τόσος κόσμος να δει ένα ρομάντζο;

Επειδή είδα ότι άρχισε να με απασχολεί πολύ πριν λιγα χρόνια η ανάγκη για επιστροφή στο ρομαντισμό, σκέφτηκα ότι πιθανόν να απασχολεί κι άλλους ανθρώπους. Οπότε πειραματικά προσεγγίσαμε αυτό το ξεχασμένο κείμενο του Τυμφρηστού, το οποίο έχει εναν παλιακό λόγο, είναι ένα ρομάντζο με πολλά κλισέ μέσα, έχει στοιχεία που πλέον δεν θα έμπαιναν σε ένα βιβλίο, αλλά αυτό σ’ αλήθεια που συνέβη, είναι ότι είδα στην πορεία ότι επιβεβαιώνομαι, ότι αυτό που ένιωσα να μου λείπει, να το χρειάζομαι, μάλλον το ένιωσε κι άλλος κόσμος.

Τι είναι αυτό που σου λείπει δηλαδή;

Σε επίπεδο ζωής, είναι το να μπορώ να επικοινωνώ με ανθρώπους χωρίς να εκφράζω τα συναισθήματά μου μέσω emoticons. Να μπορώ να τα εκφράζω όπως θέλω εγώ. Αυτή ήταν η πρώτη μου ανάγκη για επιστροφή σε ένα ρεύμα, γιατί ο ρομαντισμός υπήρξε ένα τεράστιο ρεύμα στην τέχνη, το οποίο αξιοποιούσε όλες τις πτυχές του λόγου για να εκφράσει έναν κόσμο συναισθημάτων. Ξαφνικά βλέπεις ότι σήμερα υπάρχει μια αποστροφή σε αυτό. Υπάρχει ένας βομβαρδισμός και μια αποθέωση της βλακείας σε επίπεδο μαζικής κατανάλωσης, σε επίπεδο διαφημιστικοτηλεοπτικών προτύπων, υπάρχει ταση σεξισμού προς πάσα κατεύθυνση. Εμένα η πολιτική –κοινωνική μου αγανάκτηση όσον αφορά αυτό που βλέπω να γίνεται γύρω μου, με έφερε σε μια θέση ως δημιουργό να θέλω με κάποιο τρόπο να πείσω τον εαυτό μου και όσους με ακολουθούν ή όσους με παρκολουθούν, ότι κόντρα σε αυτό που υπάρχει, εγώ αντιπροτείνω την μέσω χρονοκάψουλας επιστροφή σε μια εντελώς άλλη πραγματικότητα. Δηλαδή σαν να παίρνουμε ένα διαστημόπλοιο και να πηγαίνουμε σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου ξαφνικά οι άντρες εκφράζονται με έναν τρόπο όπως ο Αιμίλιος, όπου ξαφνικά ο έρωτας είναι το απόλυτο συναίσθημα, το «μπορώ να πεθάνω για τον άλλον» και η γυνάικα αποθεώνεται για την τρυφερότητα που φέρει ως πλάσμα και η ομορφιά της έχει να κάνει με τη λάμψη που εκπέμπει και δεν είναι αυτή η σεξιστική όμορφιά που πλασάρεται στις μέρες μας. Και όλα αυτά τα παραπάνω σε ένα περιτύλιγμα ενός είδους που είναι το μελόδραμα, ένα πολύ παρεξηγημένο είδος. Κι έτσι λοιπόν απενοχοποιημένα να δούμε εγώ μαζί με τη Θεοδώρα Καπράλου που δημιουργήσαμε  την παρασταση, πώς μπορεί να μιλήσει σε ένα θεατή που βιώνει όλα αυτά που περιέγραψα παραπάνω και τι μπορεί να του ξυπνήσει. Ευτυχώς μετά από τρία χρόνια που παίζουμε την παράσταση και είμαστε sold out κατάλαβα ότι όπου υπάρχει δράση, υπάρχει και αντίδραση.

Και πώς ένιωσες με αυτήν την ανταπόκριση;

Μου έδωσε χαρά. Επειδή νιώθω αρκετά μόνος στη ζωή μου, το να πηγαίνω στο θέατρο και να βλέπω αυτό το σύμπλεγμα ανθρώπων που με περιτριγυρίζει να ανταποκρίνεται θετικά, με κάνει να αισθάνομαι ότι έστω γι’αυτές τις δύο ώρες δεν είμαι μόνος, ότι έχω συνοδοιπόρους.

Γιατί αισθάνεσαι μόνος;

Αυτό έχει να κάνει με μια φάση που περνάω στη ζωή μου. Στην πραγματικότητα είμαστε μόνοι. Είναι μια σκέψη που κάνω πολύ τον τελευταίο καιρό, ότι γεννιόμαστε μόνοι και πεθαίνουμε μόνοι. Η δική μου φάση αυτή τη στιγμή είναι μια κατάσταση που φλερτάρω με ένα σκοτάδι, δηλαδή περιτριγυρίζομαι από πολύ κόσμο, εδώ στην πόλη, νιώθω καλά αλλά μετά αισθάνομαι ότι πέφτει μια μοναχικότητα που με πλακώνει. Κι ευτυχώς επειδή είναι πολλοί που νιώθουν κάτι αντίστοιχο, έχει πλάκα. Είναι λίγο σαν να είμαστε μοναχούληδες στην Αθήνα (γέλια)

Επιστροφή στη φύση τότε αφού η πόλη μας πνίγει; Υπάρχει αυτή η τάση τελευταία για επιστροφή στα χωριά

Ενώ αρχικά με γοήτευε πολύ αυτό, δεν το πιστεύω καθόλου πια. Ναι θα πας σε ένα μέρος πιο ήσυχο, κοντά στη φύση, θα καλλιεργήσεις τα κολοκυθάκια σου, θα παίρνεις αυγά από τις κοτούλες, αλλά τα παιδιά της δικής μου γενιάς που έχουν μεγαλώσει σε μεγάλες πόλεις, δεν μπορούν να ενταχθούν σε ένα τέτοιο περιβάλλον επαρχίας. Έχει πολύ σκληρότητα το χωριό. Το λεω και με αφορμή την παράσταση «Η δύναμη του σκότους» που παίζω. Ο κόσμος του χωριού έχει κάτι το σκοτεινό, το οποίο εγώ δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω για να πω την αλήθεια.

Ο Νικήτας, ο χαρακτήρας που υποδύεσαι τους κάνει όλους άνω κάτω. Τελικά του πληγώνει όλους. Αλλά ο ίδιος πώς αντιμετωπίζει τις πράξεις του στο τέλος;

Στο τέλος συμβαίνει αυτό που συνέβη και στον ίδιο τον Τολστόι προς το τέλος της ζωής του. Στράφηκε προς το θεό, ή προς το θείο με μια πιο γενική έννοια. Για μένα αυτό που συνέβη στο Νικήτα, είναι η ανάγκη του ίδιου και του συγγραφέα, να αναζητήσει μια απάντηση στρέφοντας τα μάτια στον ουρανό. Η αλήθεια είναι ότι άνθρωποι που έχουν διαπράξει εκλήματα και έχουν φτάσει σε αυτό το βαθμό ηθικής κατάπτωσης, εγκληματικής συμπεριφοράς, δεν έχουν άλλο τρόπο να ελαφρύνουν την ψυχή τους. Δηλαδή οι επιλογές είναι ή αυτοκτονία ή εγκαταλείπουν τα εγκόσμια.

Πώς καταλαβαίνεις αν υπάρχει επικοινωνία σε μια παράσταση που δεν είναι διαδραστική;

Ναι όντως σε μια παράσταση με διάδραση είναι πολύ πιο εύκολο να καταλάβεις αν ο κόσμος συνδέεται με το έργο και με σενα. Στην άλλη περίπτωση εισπράττεις την αφοσίωση του κοινού. Αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνεις. Αν υπάρχει αφοσίωση υπάρχει και σύνδεση. Ο καλός επαγγελματίας ηθοποιός  έχει ως κίνητρο τη σύνδεση με το κοινό. Αν το κίνητρο είναι «να πάω να τα πω να φύγω», για μένα δεν είσαι ηθοποιός.

Ένας ηθοποιός, μαθαίνοντας να υποκρίνεται στη σκηνή, πιστεύεις ότι μαθαίνει να υποκρίνεται και στη ζωή;

Όχι δεν το πιστεύω καθόλου. Να πω κάτι σε σχέση με την υποκριτική στη σκηνή πρώτα. Ένας ηθοποιός πηγαίνει σε μια δραματική σχολή και ασκεί τις υποκριτικές του ικανότητες. Είναι χαζό αυτό που ακούγεται κάποιες φορές από τον κόσμο ότι «είμαι πολύ καλός στα ψέματα, άρα μπορώ να γίνω καλός ηθοποιός». Όχι δεν ισχύει, γιατί στο θέατρο εκπαιδεύεσαι στο πώς να λες αλήθεια, να φέρεις αλήθεια στη σκηνή. Αληθινοί προσπαθούμε να είμαστε στο θέατρο. Τους χαρακτήρες που υποδυόμαστε προσπαθούμε να τους εμφυσήσουμε με αλήθεια. Να απαντήσω τώρα στη ερώτηση. Ένας ηθοποιός από τη στιγμή που έχει εξασκήσει τα εκφραστικά του μέσα, μπορεί να είναι με κάποιο τρόπο πιο γλαφυρός στις εκφράσεις του από κάποιον άλλο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ένας υποκριτής στη σκηνή μπορεί να είναι ένας καλός υποκριτής στη ζωή. Η σκηνή είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Η σκηνή έχει πρόβα, η ζωή δεν έχει. Η σκηνή έχει θεατές, η ζωή όχι. Και αν κάποιος πιστεύει ότι η ζωή έχει θεατές, μάλλον είναι ένας τάχα θεατρίνος της ζωής. Κάποιοι πολιτικοί είναι έτσι. Θέλω να πω και κάτι ακόμα. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι οι οποίοι δεν είναι ηθοποιοί αλλά στη ζωή τους «παίζουν» με τα συναισθήματα των άλλων και είναι πολύ πιστευτοί στους ρόλους που παίζουν, τον πονεμένο, το θύμα, τον σκληρό.

Σε ενδιαφέρει η κριτική είτε θετική είτε αρνητική;

Πάντα ακούω και τις θετικές και τις αρνητικές κριτικές, έχουν να σου δώσουν κάτι, αν πραγματικά είσαι ανοιχτός στην κριτική. Αυτό που πάντα πρέπει να έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου βέβαια είναι από πού προέρχεται η κάθε άποψη.

Πες μου για τον «Αρίστο» που θα ανέβει τον Φεβρουάριο στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

Οι τρεις ηθοποιοί θα ερμηνεύσουν όλους τους χαρακτήρες του έργου που είναι εννιά. Ο «Αρίστος» είναι ένα έργο ζωής για μένα. Παρόλο που είμαι πολύ πιεσμένος αυτόν τον καιρό και χρονικά, νιώθω ότι αυτό το έργο πρέπει να ανέβει ή τώρα ή ποτέ. Και μάλιστα συνέβη και κάτι φοβερό που δεν το ήξερα. Την εποχή που θα ξεκινήσει η παράσταση, συμπληρώνονται 50 χρόνια από το θάνατο του Παγκρατίδη, ο οποίος εκτελέστηκε τον Φεβρουάριο του 68’! Τρομερή σύμπτωση! Θα το αναφέρουμε κι αυτό μέσα στην παράσταση με κάποιο τρόπο. Ούτως ή άλλως θα υπάρχουν και στοιχεία διαδραστικά.

Η διάδραση στο θέατρο είναι κάτι που σε ενδιαφέρει πολύ;

Πολύ. Είναι το θέατρο στο οποίο πιστεύω. Αυτή η ατόφια, άμεση επικοινωνία χωρίς τερτίπια και τσαλίμια μου αρέσει πάρα πολύ. Προσοχή όμως, δεν εννοώ μόνο την κωμική επικοινωνία, εννοώ την επικοινωνία τελεία. Γιατί και ο «Νικήτας» ο χαρακτήρας μου στη «Δύναμη του σκότους» όταν κοιτάζει το κοινό και λέει «Μπλέξαμε, πολύ άσχημα μπλέξαμε», απευθύνεται στο κοινό, είναι σα να μιλάει σε ένα λαϊκό δικαστήριο. Και κάποιες φορές υπάρχει κόσμος από κάτω που μπορεί να απαντήσει. Έχει συμβεί στην συγκεκριμένη παράσταση. Γι’ αυτό κάνω και μουσική, για την επικοινωνία.

Πες μου για τους Polkar, το μουσικό σου συγκρότημα.

Παίζουμε πανυγιρτζίδικη μουσική, πολύ fun. Τρομπόνια, τρομπέτες, γιουκαλίλι. Έχουμε κάποια δικά μας κομμάτια αλλά παίζουμε πολλά covers από ελληνικά ρετρό κομμάτια. Αλλά φέτος που θα εμφανιστούμε στον Σταυρό του Νότου για τέσσερις βραδιές, θα είναι κάτι διαφορετικό. Τύπου βαριετέ, θα είναι και ο Γιάννης Σαρακατσάνης που κάνει stand up comedy, και θα έχουμε guest τραγουδιστές σε κάθε live.

*Ο Γιώργος Παπαγεωργίου παίζει στις παραστάσεις "Η ωραία του Πέραν" στο Θέατρο Νέου Κόσμου και στη "Δύναμη του σκότους" στο Σύγχρονο Θέατρο

* Φωτογραφίες: Iordanis Kyrenidis