Αλλες φορές αρκεί μια καλή ερμηνεία. Άλλες, πάλι, το κείμενο είναι από μόνο του αρκετά δυνατό. Κάποιες φορές όμως, η ενέργεια των ηθοποιών και η μεταξύ τους σύνδεση είναι ο θεμέλιος λίθος.

O «εγκαταλελειμμένος» χώρος του Μπάγκειον μετατρέπεται στο ατμόπλοιο Virginia και ο τρομπετίστας Tim Tooney μάς αφηγείται τη συναρπαστική ιστορία του Danny Boodman T.D. Lemon Novecento. Ο «1900» γεννήθηκε μέσα στο πλοίο, όπου και εγκαταλείφθηκε από τους μετανάστες γονείς του. Βρέθηκε από έναν ναύτη, ο οποίος του έδωσε το όνομά του, μαζί με τη χρονολογία που γεννήθηκε. Από την ημέρα της γέννησης του και έπειτα, δεν εγκατέλειψε ποτέ το πλοίο. Δεν πάτησε το πόδι του ούτε λεπτό σε στεριά. Μέσα στον στείρο κόσμο ενός ατμόπλοιου, ανάμεσα σε ναύτες, μετανάστες και επιβάτες διακεκριμένης θέσης, εξελίχθηκε σε έναν μοναδικό πιανίστα.

Ο Γιώργος Δρίβας ερμηνεύει τον ρόλο του Tim Tooney. Δεν μένει μέσα στα στεγανά του αφηγητή. Δαμάζει τον χώρο γύρο του. Κινείται με την χορευτική αύρα, αυτή που γεμίζει τον άνθρωπο όταν έρχεται σε επαφή με το διαφορετικό. Όταν αφήνεται να τον παρασύρει η μουσική. Όταν είναι ανοιχτός να ταξιδέψει μέσα από τις ιστορίες ανθρώπων που έμειναν «στάσιμοι» στις περίεργες επιθυμίες τους.  Μια ερμηνεία που ισορροπεί εξαιρετικά ανάμεσα στα δραματικά και στα χιουμοριστικά στοιχεία της ιστορίας. Μια σωματοποιημένη διήγηση.

Ο Μελαχρινός Βελέντζας ερμηνεύει τον ρόλο του 1900. Όντας και ο ίδιος μουσικός, δεν δυσκολεύεται να ενσωματώσει τη θλίψη και τη μοναξιά ενός πιανίστα, γεννημένου πάνω σε ένα πλοίο. Ενσαρκώνει την τρυφερή πλευρά του ήρωα, κάνοντας κτήμα του όλες εκείνες της εμπειρίες, κατά τη διάρκεια των αμέτρητων ταξιδιών διασχίζοντας τον Ατλαντικό. Γεμάτος με μια δημιουργική ένταση. Είναι στην κάθε στιγμή του ταξιδιού. Ζει μέσα από τις νότες του πιάνου.

Μια παράσταση ωδή στην αξία των προσωπικών επιλογών. Στην αξία του διαφορετικού. Στην αξία της φιλίας και της ζύμωσης δύο τόσο διαφορετικών προσωπικοτήτων. Και όχι τόσο για το ίδιο το κείμενο, αλλά ιδιαίτερα για τον τρόπο που επιλέγει η ομάδα Experimento να αποτυπώσει την ιστορία.

Μια site-specific παράσταση, που κάλλιστα εκμεταλλεύεται στο έπακρο και απολύτως δημιουργικά τον χώρο μέσα στον οποίο στήνεται. Στην περίπτωση του Μπάγκειον, ένιωσα ότι βρίσκομαι στο σαλόνι της πρώτης θέσης του ατμόπλοιου. Με ένα πιάνο να συντροφεύει τη διήγηση και τους σοβάδες στους τοίχους να αποτελούν κομμάτι των αναμνήσεων.

Το δίδυμο Δρίβα-Βελέντζα δένει και κατά συνέπεια καθηλώνει. 80’, περίπου, γεμάτα με δύο έντονες ερμηνείες, με τη μία να συμπληρώνει την άλλη με μια μουσική εναλλαγή που απαιτεί η απίστευτη ιστορία του Χιλιαενιακόσια. Ένα ντουέτο, μέσα από την σκηνοθετική ματιά της Γεωργία Τσαγκαράκη, που γεμίζει τον χώρο χορεύοντας και τραγουδώντας σαν να ζει την κάθε στιγμή, λες και είναι η τελευταία.

«Γιατί όσο χορεύει κανείς, δεν πεθαίνει»