Πρόλογος. Το αποφάσισα, θα κατατάξω το δίδυμο: Γιωργής Τσουρής και Γιώργος Παλουμπής, στους αγαπημένους μου θεατρικούς συνδυασμούς. Τέλος προλόγου.

Τρία αδέρφια, και η σύντροφος του ενός, μένουν όλοι μαζί σε ένα σπίτι. Άνεργοι, με δανεικά, χαμηλόμισθοι, με έναν πατέρα συνεχώς απών και μια μάνα νεκρή. Δεν μπορούν να μείνουν για πολύ μακριά από τσακωμούς, βαριές κουβέντες και αυτή τη σχέση αγάπης-μίσους που συνοδεύει τη γενιά της κρίσης. Ένα μυστικό ανάμεσα στους δύο μεγαλύτερους αδερφούς απειλεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Η ένταση είναι διάχυτη μέσα στα λίγα τετραγωνικά του σαλονιού. Οι φωνές και η πίκρα δημιουργούν μια πνιγηρή κατάσταση, η οποία δεν διαφέρει και πολύ από την πραγματική ζωή.

Η σκηνή του θεάτρου Γκλόρια (του μικρού, επάνω) είναι το κλασσικό λούμπεν ελληνικό σαλόνι, αυτό το ξεχασμένο από το ’80. Τόσο λούμπεν που δεν θα μπορούσε να λείπει ένας πωλητής κατσαρολικών από εκεί. Ο Θάνος Αλεξίου με δυσκολία κουνιέται από τον καναπέ, άνεργος γαρ, προτιμά την αγκαλιά της κουβέρτας του και με το ζόρι θα σηκωθεί να φτιάξει έναν καφέ. Έχει αυτό το ύφος του αγουροξυπνημένου, μετά από ατελείωτες ώρες ύπνου, σε συνδυασμό με μια δόση καταθλιπτικής παραίτησης. Είναι νωχελικός, αλλά με αυτή την εσωτερική ένταση του ανθρώπου που κρύβει κάτι.

Ο Γιωργής Τσουρής είναι ο «λογικός» αδερφός. Εκείνος πάνω στον οποίο έχουν πέσει όλα τα βάρη. Οικονομικά και μη. Ισορροπεί ανάμεσα στους τσακωμούς με την σύντροφό του, στον πανικό του μυστικού που κρύβει και στην ανάγκη να είναι το στήριγμα της οικογένειας. Το είδος του πατέρα που ποτέ δεν είχαν. Ο Παύλος Πιέρρος είναι ο πιτσιρικάς. Ο μικρός αδερφός που κρύβει όλα του τα συναισθήματα πίσω από την αδιαφορία που προστάζει το νεαρό της ηλικίας. Είναι ο Βενιαμίν που κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά, αλλά που όταν οι καταστάσεις δυσκολεύουν δεν διστάζει δυναμικά να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.

Η Βάλια Παπακωνσταντίνου είναι η γυναίκα του σπιτιού. Είναι η τυπική σύντροφος μέσα σε ένα ανδροκρατούμενο «αχούρι». Είναι μέλος της οικογένειας, αλλά δεν νιώθει έτσι. Κανείς άλλωστε δεν την αφήνει να νιώσει πως ανήκει απόλυτα. Ο Φοίβος Ριμένας είναι ο αγαπημένος μου πλασιέ. Σχεδόν ορμάει μέσα στο σαλόνι και γεμίζει τον χώρο με κατσαρόλες. Η παρουσία του, παρόλο που προκαλεί εν μέρει τον πανικό, λειτουργεί ως καταλύτης ανάμεσα στους ενοίκους του σπιτιού. Για λίγο με την ευφράδεια και την αφέλειά του καταφέρνει να τους κάνει να ξεχαστούν, να ηρεμήσουν και ίσως και να έρθουν λίγο πιο κοντά σε μια κανονικότητα.

Ο «Χαρτοπόλεμος» είναι η απόδειξη ότι ένα σύγχρονο θεατρικό κείμενο, με καθημερινό λόγο στα όρια του ρεαλισμού, μπορεί να προκαλέσει ανάμεικτα συναισθήματα και να καθηλώσει τον θεατή. Γιατί θέατρο δεν είναι μόνο οι κλασσικοί συγγραφείς ή οι παραγωγές με τα χρυσοποίκιλτα σκηνικά. Είναι οι πέντε ηθοποιοί που συνεργάζονται άψογα επί σκηνής. Που δένουν μεταξύ τους καλά. Με ερμηνείες που κάνουν τον κάθε ρόλο ξεχωριστό, χωρίς υπερβολές και καρικατούρες. Είναι ο Γιώργος Παλουμπής, που σκηνοθετεί ένα έργο αρκετά σκληρό, παρόλες τις στιγμές γέλιου. Είναι το τραχύ κείμενο του Βαγγέλη Ρωμνιού. Είναι η έξοδος από το θέατρο με σκέψεις και εκείνη η ανάγκη να προτείνεις την παράσταση σε φίλους και γνωστούς, γιατί αξίζει.

*Και αν δεν πειστήκατε ακόμη να δείτε την παράσταση, να αποκαλύψω ότι στον τοίχο προβάλλονται αποσπάσματα από την Candy-Candy