Είναι η Μάριον και είναι σαν όλες εμάς. Με εργαλείο το σώμα, μας φέρνει αντιμέτωπες με ένα κολάζ από στιγμές. Άλλοτε εύκολες και άλλοτε δύσκολες. Όλα είναι ρευστά, όλα όμως αποτυπώνονται πάνω στο σώμα μας. Μέσα σε 45’ λεπτά, οι εικόνες εναλλάσσονται. Το κορμί της Marion Renard πλάθεται πάνω στη σκηνή του θεάτρου «Ροές» και μας αφήνει να γεμίσουμε με το δικό μας βίωμα την κάθε κίνηση. Ένα όνειρο. Ένα παραμύθι. Το άγχος της ύπαρξης. Μια στιγμιαία ανάγκη για εκτόνωση.

   Η performance «Transatlantic» χαρακτηρίζεται ως ένα μεταφεμινιστικό ποπ ρέκβιεμ. Προσωπικά, δυσκολεύομαι να διακρίνω τις ταμπέλες και τις ταυτότητες στη συγκεκριμένη παράσταση (αλλά και γενικότερα). Παρέμεινα, καθ’ όλη τη διάρκεια, αντιμέτωπη με όσα γεννούσε μέσα μου ένα σώμα έξω από το δικό μου. Άφησα τα νοήματα και τους συμβολισμούς να μου ξεφεύγουν, σαν μικρά λευκά μπαλάκια, ή να πέφτουν επάνω μου με μανία.

  Το σημείο που συνδέθηκα περισσότερο από όλα, όμως, ήταν η δυναμική αποτύπωση, μέσω της τεχνικής του θεάτρου μαριονέτας, της βίας που βιώνει το γυναικείο φύλο –τόσο σωματική όσο και ψυχολογική. Θαύμασα την ικανότητα της Marion Renard στο να χειρίζεται ένα άδειο σακάκι και να το μετατρέπει σε έναν «εφιάλτη» καλυμμένο με χρυσό, αλλά και την σκηνοθετική σύλληψη του Χρίστου Καούκη, για τον τρόπο με τον οποίο αποδόθηκε όλο αυτό επί σκηνής. Σοκαρίστηκα από την ωμή αλήθεια της στιγμής. Ένιωσα δύο χέρια γύρω από τον λαιμό μου.

  Τέτοιους είδους παραστάσεις είναι πάρα πολύ δύσκολο να «κριθούν» ή έστω να αποτυπωθούν οι μετέπειτα «εντυπώσεις» με τρόπο που να μην παραμένει προσωπικός. Διότι δεν παραμένει μόνο στο πλαίσιο μιας υποκειμενικής οπτικής του θεάματος, αλλά και σε όλα εκείνα που αναμοχλεύονται εσωτερικά. Στις ερμηνείες που επιλέγουμε να δώσουμε σε όσα βλέπουμε. Σε όλα όσα αόρατα μας περικλείουν και απειλούν να μας πνίξουν.

 Αν «πέσετε» επάνω σε κάποια δουλειά της ομάδας November, τολμήστε να αφεθείτε σε όσα έρχονται μετά.