Εμπνευσμένη από την πραγματικότητα, η ταινία ξετυλίγει το νήμα μιας ιστορίας πολιτισμού και, ταυτόχρονα, μιας αλλιώτικης ξενοφοβίας, όχι εθνικής, αλλά κοινωνικής. Χωρίς εξάρσεις, χωρίς κατηγορώ, με μια δομή που ταξιδεύει στο χρόνο με πισωγυρίσματα μιας απωθημένης μνήμης, η ιστορία της Πολυξένης ξεκινά με μια «σωτηρία» και κλιμακώνεται με μια τιμωρία, περνώντας μέσα από την προδοσία, το πάθος, την παράνοια, όλ' αυτά στην αναζήτηση του πιο απλού αισθήματος, εκείνου της αγάπης και της αποδοχής που ζητά ένα απόλυτα αθώο κορίτσι.

Κρατώντας η ίδια και το μοντάζ της ταινίας της, η Μασκλαβάνου πετυχαίνει μια θαυμάσια ισορροπία στιγμών, χρόνου, παρατείνοντας τον ήχο της λιγάκι παραπάνω σε κάθε επόμενη σκηνή, δημιουργώντας ένα πλέγμα όπου το πριν και το μετά γίνονται ταυτόσημα: σε κάθε αύριο θα πληρώσεις το τίμημα για το χτες. Η φωτογραφία του Κλαούντιο Μπολιβάρ είναι ίσως η καλύτερη ως τώρα δουλειά του, νοτισμένη παρελθόν και ονειρική, ώσπου να γίνει εφιαλτική, όσο η ηρωίδα της ταινίας κλείνεται, όλο και περισσότερο, στο φρούριο του σπιτιού της και στην εκτροχιασμένη σκέψη της.