Σκέψεις, παρατηρήσεις, σημειώσεις
Χαράματα, ψαχουλεύοντας τα ημερολόγιά μου...
...Λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή ο πατέρας μου-πάνε 18 σχεδον χρόνια-είχα σημειώσει στο τετραδιάκι μου
1.”Υπάρχει ένας πρωτόγνωρος ρυθμός σήμερα μέσα μου. Ενας ρυθμός που με κάνει να αφουγκράζομαι τα πάντα γύρω μου, μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια. Νιώθω σαν ένα ήρεμο σφουγγάρι”
2.Ο μπαμπάς είπε σήμερα ξαφνικά, καθώς του διόρθωνα το μαξιλάρι, ”Χωρίς πίστη δεν πας ούτε μέχρι την γωνία”.
25-09-2002, Θεσσαλονίκη
Πρωινές σκέψεις
Υπάρχει μία παρατήρηση που κάνω αυτές τις μέρες που βρίσκομαι, όπως όλοι μας σχεδόν, σε καραντίνα. Έχει να κάνει με την κινησιολογική (ψυχοσωματική) μέθοδο των 5 ρυθμών που εισήγαγε η Gabrielle Roth τη δεκαετία του 70, στην Αμερική. Μία μέθοδος που ασπάζομαι σε βάθος και που έχει εμπνεύσει πολύ την διδασκαλία μου τα τελευταία χρόνια αλλά και την προσωπική μου άσκηση ως ηθοποιό. Οι 5 ρυθμοί αυτοί, σύμφωνα με την Roth είναι και οι βασικοί ενός αρμονικού σύμπαντος και ενός αρμονικού εαυτού.
Τώρα, αυτή τη στιγμη που γράφω, η παρατήρησή μου έχει να κάνει με τους 5 ρυθμούς αυτούς και την καθημερινότητα έτσι όπως σχεδιάστηκε να τη ζούμε εδώ και χρόνια, συμμετέχοντας σε έναν παλιό, τερ(τελ-)ματισμένο καπιταλισμό.
Οι 5 ρυθμοί είναι οι εξής 1) ροή 2) στακάτο 3) χάος 4) λυρικό 5) ακινησία.
Στη ζωή μας ως σήμερα χρησιμοποιούσαμε ως επί το πλείστον 2 απο τους ρυθμούς αυτούς, τη ροή, δηλαδή τη συνεχόμενη επαναλαμβανόμενη ρουτίνα της καθημερινότητας και το στακάτο, δηλαδή την ενέργεια της φωτιάς, την παραγωγικότητα, το τρέξιμο απο τη μία δουλειά στην άλλη προς την κατάκτηση του “εγκωμίου ταχύτητας” (το αντίθετο του "εγκωμίου ταχύτητας” εδώ είναι το ντοκυμαντέρ του Γ. Λεοντάρη “εγκώμια βραδύτητας”). Μέσα στα τόσα πολλά που καλούμαστε να καταφέρουμε, για να αποδείξουμε τι μπορούμε να καταφέρουμε, τo πόσο άξιοι είμαστε και πόσο εκατοστάριδες, έχουμε φορέσει παρωπίδες για τα συμβάντα του κόσμου καθώς δε χωράνε στο πλάνο-σενάριο της ζωής μας όπου φυσικά είμαστε οι πρωταγωνιστές. Και εδώ μπερδεύουμε τον πανικό με τον τρίτο ρυθμό, αυτό του χάους. Δεν είμαστε σε χάος, γιατί το χάος είναι ρυθμός που περιέχει και τους 5 ρυθμούς μαζί, όπου οι τελευταίοι εναλλάσονται αρμονικά και κατατρόπο οργανικό. Δεν μπορεί αυτό να συμβεί με την πίεση του χρόνου που τον τρέχεις και για αυτό σε τρέχει και τρέχεις και τρέχεις (να ξεφύγεις απο τί; απο τον θάνατο; χα!). Το αποτέλεσμα είναι πως δεν μπορεί να υπάρξει ο λυρικός ρυθμός σχεδόν ποτέ στην ψυχοσύνθεση του σύγχρονου ανθρώπου γιατί δεν έχει βιώσει το χάος. Και με τον όρο λυρικό εννοείται η συμβολική, ποιητική και σε απόσταξη διάσταση της ψυχοσωματικής μας λειτουργίας που έρχεται μόνο με το βίωμα κι όχι με την υπερπληροφόρηση και την εσωτερική “ηχορύπανση”. Και τελικά υπάρχει και ο μακρινός ρυθμός, αυτός της ακινησίας που εκφράζει την απόλυτη απόσταξη, την απόλυτη αφούγκραση και με έναν τρόπο είναι το μόνο σημείο μηδεν απο όπου μπορείς να κάνεις μία νέα αρχή. Σημειώνω εδώ ότι στη σωματική άσκηση οι ρυθμοί είναι γραμμικοί και δεν μπορείς να πηδήξεις από τον ένα ρυθμό στον άλλο...
Απόγευμα
Βγαίνω βόλτα. Δε γράφω το μήνυμα στο 13033 και μετά με πιάνει μικρός φόβος. Περπατώντας θυμάμαι τον Πέτρο Μάρκαρη όταν μας μιλούσε στο πανεπιστήμιο για την Μάνα Κουράγιο του Μπρέχτ. Έλεγε πως ο φόβος σε δυναμώνει και σε κάνει ικανό για υπερβάσεις είτε προς την μία είτε προς την άλλη κατευθυνση. Αναρωτιέμαι προς τα πού οδεύουμε εμείς. Βλέπω μοναξιές να περπατούν, δε βλέπω θλιψη όμως απαραίτητα. Προς το παρόν παρατηρώ μία αστάθεια, μία ανασφάλεια, ενα ερωτηματικό στα μάτια τους, μία ρωγμή σε μερικούς, σε αυτούς που δεν επικρατεί ο πανικός φυσικά... Γιατί όταν ο πανικός θα επικρατήσει θα έρθει μαζί του και μία μανιακή άρρωστο-φοβία και θα φέρει και ένα είδος πολύ επικίνδυνου ρατσισμού.
Εκεί λοιπόν οπου δεν επικρατεί ο πανικός αρχίζει να δημιουργείται ένας εν δυνάμει χώρος για τους άλλους ρυθμούς να έρθουν. Ανοίγω τον διαλογο με τον Εαυτό, ανοίγω δηλαδή τις πληγές μου, ανοίγω τον απαραίτητο χρόνο μέσα μου για να ραγίσω, να φοβηθώ, να θυμηθώ, να νοσταλγήσω, να αποκτήσω (κατακτήσω) ξαναθυμηθώ την προσωπική μου ιστορία. Όλο αυτό ανήκει στον ρυθμό του χάους. Και τότε ίσως να μπορέσω να αφουγκραστώ το σπίτι μου, να αφουγκραστώ τα βιβλία μου, τη μουσική μου, την ανάσα μου, τη σιωπή έξω μου και μέσα μου και να περάσω στο ρυθμό του λυρικού και του ποιητικού (πνευματικού) Εγώ, γέφυρα για τον ρυθμό της ακινησίας. Την αφούγκραση δηλαδή του Εσύ και του Άλλου, του δίπλα, του απέναντι, του μακρινού Άλλου (που είναι τόσο μα τόσο κοντά) καί ίσως έτσι, στην αφούγκραση του νέου Εαυτου.
Και μετά τι; Μετά απο αυτό που έχει συντελεστεί τί; Ποιο το επόμενο βήμα;... Τότε μπορώ και να ρωτήσω πραγματικά. Μάλλον...
Βράδυ
Άρα τώρα, που το να πας μέχρι τη γωνία δεν είναι αυτονόητο, Πατέρα, μήπως δεν είναι αυτονόητο σε ό τι πιστεύαμε μέχρι τώρα τόσο πεισματικά;
Θυμάμαι εδω κάποια λόγια του L. Cohen:
"Μου φαίνονται εξαιρετικά ύποπτες οι παγιωμένες θέσεις, ειδικά στο θέμα της πίστης. Οποιος έχει εξετάσει σοβαρά τον εαυτό του γνωρίζει ότι κάποιες φορές πιστεύει και κάποιες όχι. Το μυαλό διαπραγματεύεται συνεχώς το ναι και το όχι, πιστεύω, δεν πιστεύω..." 1984
Και μήπως χρειάζεται να αφουγκραστούμε πιο βαθιά την ιδέα του Θανάτου (αυτού του μακρινού Άλλου) για να ζήσουμε; Και κάτι να δουμε άλλο εκτος απο το δικό μας μικρόκοσμο; Πχ να δούμε τι πολιτικά εγκλήματα αρχίζουν να υπογράφονται (βλ Τουρκια,Ρωσια, Ουγγαρία κτλ κτλ κτλ) με αφορμή την πανδημία. Μάλλον...
φιλικά και με αγάπη,
Α.Κ
υ.γ. Ένα καινούργιο τραγούδι και μία νέα μουσική ανακάλυψη για μένα ο Matt Elliott που μοιράζομαι.
https://youtu.be/_fe8nh4goIo