Πείτε μας δυο λόγια για την παράσταση "Ο Αληθινός”

Ο Αληθινός είναι μια παράσταση συναυλία με αφορμή τις αφηγήσεις παραμυθιών της γιαγιάς Αργυρώς Χιώτη η οποία ήρθε στην Αθήνα από τη Μικρασία το 1922. Χρησιμοποιούσε τις ιστορίες της για να επικοινωνεί με τα εγγόνια της, να τους μεταφέρει την κοσμοθεωρία της. Μια κοσμοθεωρία συχνά μικροαστική αλλά ταυτόχρονα απελευθερωτική και αναρχική. Χρησιμοποιήσαμε τις ιστορίες αυτές για να φτιάξουμε μια δική μας, προσωπική, μουσική επιστολή προς το παρελθόν που καθρεφτίζεται στο πρόσωπο της γιαγιάς.

Πώς προσεγγίσατε το έργο σκηνοθετικά;

Είχαμε εξαρχής αποφασίσει ότι θέλουμε να φτιάξουμε ένα γυναικείο ποπ συγκρότημα που μέσω της μουσικής θα αφηγείται την ιστορία. Μέσω της μουσικής έχεις τη δυνατότητα να αφεθείς σε κάτι που ξεπερνά τον λόγο και τη λογική και μπορείς να επικοινωνήσεις μέσα από άλλες οδούς. Στην πρόβα οι τέσσερις ηθοποιοί της παράστασης (Θεανώ Μεταξά, Νικολίτσα Ντρίζη, Ματίνα Περγιουδάκη και Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη) στα πλαίσια μιας άσκησης έγραψαν από μία επιστολή προς τη γιαγιά τους με αφορμή τα παραμύθια που είχαμε ακούσει. Η καθεμία κατάφερε με εντελώς διαφορετικό τρόπο να μεταφράσει τις ιστορίες αυτές σε κάτι βαθιά προσωπικό και ποιητικό. Αποφασίσαμε να κάνουμε μια σύνθεση αυτών των επιστολών μαζί με το αρχικό υλικό και καταλήξαμε να έχουμε τον κορμό της παράστασης. Παράλληλα αυτοσχεδιάζαμε μουσικά και σιγά σιγά συνθέταμε τα τρία τραγούδια - αφηγήσεις του Αληθινού.

Τι θέλετε να πείτε στον κόσμο με αυτήν την παράσταση;

Το θέατρο για μένα είναι ένας κώδικας επικοινωνίας. Κάποιος δημιουργεί έναν κόσμο και στη συνέχεια τον μοιράζεται. Πολλές φορές το ακριβές μήνυμα αυτού του κόσμου δεν είναι σαφές ούτε για τον ίδιο τον δημιουργό του. Με τους VASISTAS προσπαθούμε να φτιάχνουμε παραστάσεις που απευθύνονται σε όλες τις αισθήσεις. Να είναι μια πιο συνολική εμπειρία η θέασή τους. “Ο Αληθινός” είναι μια παράσταση που μιλάει για ένα ταξίδι ενηλικίωσης. Ξεκινάμε από το παρελθόν και το βάρος που αυτό φέρει, στη συνέχεια ακολουθεί η σύγκρουση μαζί του και τέλος η συμφιλίωση και η απελευθέρωση.

Είναι κάποιο από τα τρία παραμύθια το αγαπημένο σας και γιατί;

Όχι. Είναι ο συνδυασμός τους που έχει ενδιαφέρον. Από τη μία έχουμε “Της Τύχης τα Γραμμένα” που μιλάει για κάποιον που όσο και να πάλεψε στη ζωή για να αποφύγει μια προφητεία κατέληξε να την εκπληρώνει και να συνειδητοποιεί ότι δε μπορεί να ξεφύγει από το γραμμένο του. Από την άλλη, στο παραμύθι “Ο Τσαγκάρης”, η ιστορία μιλάει για κάποιον που δεν έκανε τίποτα για να αλλάξει τη ζωή του, γιατί τη θεωρούσε καταδικασμένη και εντέλει καταλαβαίνει πως μόνο αυτός έχει τη δύναμη να ορίζει την τύχη του. Οι ιστορίες της γιαγιάς Αργυρώς δεν συμφωνούν μεταξύ τους. Η κάθε μία προτείνει κάτι διαφορετικό. Έτσι είχε αντιληφθεί εκείνη τη ζωή. Ότι ισχύουν όλα.

Εσείς πιστεύετε στα παραμύθια;

Όχι, σε παραμύθια με πρίγκιπες και βασιλοπούλες δεν πιστεύω. Πιστεύω όμως στους ανθρώπους. Στη δύναμη που έχει ο άνθρωπος να προχωράει μπροστά. Να διασχίζει βουνά και να στέκει όρθιος. Σε αυτό πιστεύω. Από την άλλη μου είναι πολύ κατανοητή η ανάγκη του ανθρώπου να ακούσει ένα παραμύθι και να ησυχάσει.  Ο Ίψεν έγραφε τον 19ο αιώνα για το ζωτικό ψεύδος, το ψέμα που έχουμε ανάγκη για να αντέξουμε. Ισχύει απόλυτα.

Είστε ηθοποιός και σκηνοθέτης. Τι σας ιντριγκάρει σε κάθε έναν από τους ρόλους αυτούς;

Μετά την εμπειρία της παράστασης “Η τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ” που ήταν η πρώτη φορά που αποφάσισα να σκηνοθετήσω και να συγκεντρώσω δίπλα μου ανθρώπους που εμπιστεύομαι και θαυμάζω, συνειδητοποίησα ότι είναι πολύ απελευθερωτικό το να αναλαμβάνεις μια τέτοια ευθύνη. Δυστυχώς, συνοδεύεται κι από ένα συνεχές αίσθημα πανικού αυτή η διαδικασία αλλά η εμπειρία ότι κατασκευάζεις κάτι από το μηδέν και τελικά το επικοινωνείς είναι μοναδική. Προσωπικά δυσκολεύομαι να αποφασίσω τι είναι αυτό που με ιντριγκράρει στη σκηνοθεσία και την υποκριτική. Δουλεύοντας με τους VASISTAS τα τελευταία χρόνια ανακάλυψα έναν καινούριο όρο που νομίζω με καλύπτει περισσότερο: συνδημιουργός. Είμαστε μια ομάδα ανθρώπων που συνδημιουργεί μια παράσταση. Η Αργυρώ είναι πάντα ο οδηγός και ο καθοδηγητής. Είναι ένας άνθρωπος με φοβερό ένστικτο και έμπνευση. Σε κάθε παράσταση ο καθένας από μας έχει διαφορετικές ευθύνες και αρμοδιότητες που αναλαμβάνει. Οι ρόλοι μπορεί να αλλάζουν και να διαμορφώνονται ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες αλλά βρισκόμαστε όλοι μαζί κάθε μέρα και προσπαθούμε για τον ίδιο σκοπό. Με ιντριγκάρει το ότι δεν είμαι μόνο το μέσο για να ειπωθεί μια ιστορία αλλά και ο άνθρωπος που συνέλαβε στην κατασκευή της.

Έχετε αλλάξει ως άνθρωπος μέσα από το επάγγελμά σας; Σας έχει κάνει να δείτε διαφορετικά τον κόσμο;

Στο θέατρο κάθε λίγους μήνες καλείσαι να δημιουργήσεις μια οικογένεια και να συνυπάρξεις μαζί της. Αυτό σε αναγκάζει να αναθεωρείς ό,τι ασφάλειες και κεκτημένα έχεις. Ταυτόχρονα σε υποχρεώνει να είσαι ανοιχτός και μαλακός στους άλλους ανθρώπους. Είναι μεγάλο κέρδος αυτό.

Έχετε πλάνα για επόμενες δουλειές;

Μαζί με τον Lowtronik ξεκινάμε σε λίγες μέρες πρόβες για τον “ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗ” που θα κάνει πρεμιέρα στο BIOS τον Απρίλιο. Παράλληλα με τους VASISTAS θα παρουσιάσουμε τη “Θεία Κωμωδία” στη Γαλλία και αργότερα θα ξεκινήσουμε να δουλεύουμε στις “Χοηφόρες” που θα παρουσιαστούν στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών τον Ιούλιο.

Ο Αληθινός παίζεται κάθε Σάββατο στις 15:00 & Κυριακή στις 21:15 στο θέατρο Πόρτα