Συνέντευξη

Ανδρέας Ανδρέου: Η αγάπη για το θέατρο και τις τέχνες εν γένει είναι κάτι που καλλιεργείται. Η κλίση, όμως, που σε καθιστά πρωτογενώς δημιουργικό, είναι κάτι δυσεξήγητο

22 Ιανουαρίου 2019  |  από Ανθούσα Μαστρογιάννη
Ανδρέας Ανδρέου: Η αγάπη για το θέατρο και τις τέχνες εν γένει είναι κάτι που καλλιεργείται. Η κλίση, όμως, που σε καθιστά πρωτογενώς δημιουργικό, είναι κάτι δυσεξήγητο

Ζει στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει στη RADA στο Λονδίνο (Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης). Συνεργάζεται εδώ και τρια χρόνια με τους Rimini Protocoll. Φέτος σκηνοθετεί το έργο της Caryl Churchill "Ένας Αριθμός" που ανεβαίνει στο Bios. 

 

Η παράσταση «Ένας αριθμός» είναι η πρώτη σου σκηνοθετική δουλειά. Πώς νιώθεις λίγο πριν την πρεμιέρα;

Πρώτη μου δεν είναι. Έχω σκηνοθετήσει κι άλλες παραστάσεις, κυρίως στα πλαίσια φεστιβάλ και ειδικών εκδηλώσεων. Αυτή είναι η πρώτη μου σκηνοθεσία στο ανεξάρτητο θέατρο και για παρατεταμένη διάρκεια παραστάσεων, αν εννοείς αυτό. Τώρα που πλησιάζουμε την πρεμιέρα έχω ένα ανάμικτο αίσθημα χαράς και λύπης. Τελειώνουν οι πρόβες, ανεβαίνει όμως η παράσταση. Έτσι νιώθω κάθε φορά, όσο πολλές ή λίγες παραστάσεις και να δίνουμε.

 

Το έργο έχει ερμηνευτεί και σκηνοθετηθεί από μεγάλους καλλιτέχνες. Πώς το έχεις προσεγγίσει;

Η προσέγγισή μας αφορά τον αλληγορικό και παραβολικό χαρακτήρα του έργου και λιγότερο το επιφαινόμενο της επιστήμης, που δείχνει να το καθορίζει. Πράγματι, στο εξωτερικό ανέβηκε με πολύ σπουδαίους ηθοποιούς, στην Ελλάδα το σκηνοθέτησε ο Τάσος Μπαντής. Στην Κύπρο έχει επίσης παιχτεί. Να σημειώσω ότι δεν έχω δει ο ίδιος καμία από αυτές τις παραστάσεις. Αναδρομικά τις ανακάλυψα. Το έργο με κέντρισε πρώτα ως αναγνώστη, έπειτα ως μεταφραστή και εν τέλει ως σκηνοθέτη.

 

Πόσο καίριες είναι οι έννοιες αμφισβήτησης, υπερίσχυσης και αποδοχής σε μια σχέση πατέρα και γιου;

Κάθε σχέση γονέως-παιδιού εμπεριέχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Πρόκειται για τη διαδρομή της ενηλικίωσης, άλλωστε, που θίγει και η παράσταση. Μεταξύ άλλων.

 

Πώς σκιαγραφούνται τα όρια του επιτρεπτού στις διαπροσωπικές και δη στις ενδοοικογενειακές σχέσεις;

Με πολλά λάθη. Δοκιμές και επαναδιατυπώσεις. Καλύτερες ή χειρότερες. Κανείς δεν γεννήθηκε πατέρας, γιος, φίλος, εραστής. Σίγουρα όχι οι χαρακτήρες του έργου μας.

 

Εργάζεσαι ως σκηνοθέτης και ως ηθοποιός. Με ποιο τρόπο σε αντιπροσωπεύει κάθε ένας από τους δύο ρόλους;

Πάντα με αφορούσε η σκηνοθεσία. Αν και έχω παίξει σε παραστάσεις ο ίδιος, ποτέ δεν αντιμετώπιζα τον εαυτό μου πρωταρχικά ως ηθοποιό. Πιστεύω βέβαια πως ο τομέας του θεάτρου είναι ενιαίος και χρήσιμο είναι να έχει περάσει κανείς από όλες τις αρμοδιότητες. Το πιστεύω εξίσου για τους επαγγελματίες του θεάτρου, τους φοιτητές, το κοινό και, μη σου φανεί παράξενο, τους κριτικούς.

 

Έχεις συμμετάσχει σε παραστάσεις θεάτρου, αλλά και στην τηλεόραση. Ποια είναι η αίσθηση που έχεις αποκομίσει από το κάθε μέσο;

Είχα την τύχη να συμμετάσχω σε κάποιες ταινίες μικρού μήκους και σε μία σειρά ντοκιμαντέρ. Πρόκειται για ένα τελείως διαφορετικό επάγγελμα. Στο θέατρο, κομβική σημασία κατέχει το «λάιβ», η ζωντανή αναπαράσταση. Στο φιλμ, το βλέμμα. Λατρεύω το δεύτερο. «Διαολίζομαι» από το πρώτο.

 

Έχεις πολύ πλούσιο βιογραφικό, ενώ τα τελευταία χρόνια συνεργάζεσαι με τους Rimini Protokoll. Πες μας λίγα λόγια για τη συνεργασία σας!

Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτήν τη συνεργασία. Ξεκίνησε πριν τρία χρόνια και συνεχίζεται. Ταξιδεύουμε πολύ και ανακαλύπτουμε. Επί της παρούσης συμμετέχω στο «Bubble Jam» που παίζεται έως την άνοιξη στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και θα συνεχίσει και εκτός Ελλάδας. Την ίδια στιγμή, συμμετέχω στις δράσεις του Apparat Athen, ενός καινούργιου χώρου προβών, παραστάσεων και εκπαίδευσης που ξεκίνησε στην Αθήνα ο Daniel Wetzel των Rimini Protokoll με έμφαση στη σύνδεση των παραστατικών τεχνών με την τεχνολογία.

 

Επιπλέον, επιμελείσαι μια σχολική θεατρική ομάδα. Πιστεύεις ότι η αγάπη για το θέατρο προαπαιτεί κάποια κλίση ή μπορεί να καλλιεργηθεί;

Κάθε φορά που φεύγω από το σχολείο πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει τα παιδιά, να λέει «αυτό γιατί δεν το σκέφτηκα εγώ, γιατί δεν το φαντάστηκα έτσι;». Η φαντασία τους είναι ανεκτίμητη. Η γενναιοδωρία τους άπειρη. Είναι από αυτά τα στοιχεία που δεν πρέπει να θυσιάζεις. Η αγάπη για το θέατρο και τις τέχνες εν γένει είναι κάτι που καλλιεργείται. Το ξέρω γιατί σε εμένα την καλλιέργησε το περιβάλλον μου. Η κλίση, όμως, που σε καθιστά πρωτογενώς δημιουργικό, είναι κάτι δυσεξήγητο. Το ίδιο ερώτημα απασχολεί και την Caryl Churchill στο συγκεκριμένο έργο. Λέει π.χ.: «Αυτό που είσαι αποφασίζει ελεύθερα, χωρίς πίεση από άλλους, αλλά αυτό που είσαι από μόνο του επιβάλλεται γιατί διαφορετικά θα ήσουν άλλος.» Είναι ένα ερώτημα που η επιστήμη ακόμα δεν έχει διαλευκάνει. Η τέχνη όμως προσπαθεί.